Her Majesty Oueen Elizabeth II

Είναι γυναίκα. Πανέμορφη, ρυτιδιασμένη, παχουλή στα πρότυπα των αναγεννησιακών προτύπων, έντονο καταθλιπτικό βλέμμα, φιλήδονο στόμα προτάσσοντας το επάνω χείλος, πεταχτά αφτιά, αμυγδαλωτή κόμη στο σχήμα του κότσου… Γοητευτική και μελαγχολική- γυναίκα έκπαγλου κάλλους στη νιότη της… Ποια είναι που με θωρεί με την αιδώ να ρέει στους αδένες του μικρόσωμου λαιμού της;

Και έτσι κρατώ σφιχτά στην αγκαλιά μου το Σφυρί του Θωρ και το στριφογυρίζω στον αέρα… ζβιιιιν… έτσι που να σε κάνω να σκύψεις και να στρέψεις το βλέμμα σου στη γη, στο χώμα που βρίσκεται θαμμένος ο λαλίστατος πατέρας σου, μικρόσωμος μέσα στην άγνοια του, διψασμένος για γνώση, αλλά και ηθική διαποτισμένη από την καλλιέργεια ενός ατέρμονου περιβάλλοντος πυρσών και καβαλέτων. Άθλιε λέβητα της άστοργης φύσης, πίνεις και οπιολογείς μελετώντας τις κηδιφάγες κηδείες στα σταυροπήγια Unnilhexium της Θείας Αποκάλυψης- άκουα τον υπασπιστή σου!- και στοχάσου την ιστορία της.

Μαγεμένη κλίνη. Σίμωσε… Σίμωσε… Η μέρα φέγγει… Μια μελωδία προαναγγέλει την αρχή… του τέλους… Ένα λουλούδι σκεπάζει τον έναστρο ουρανό της προσμονής. Ουρανός σπαρμένος με ρόδα. Ειδυλλιακό… Γαλήνιο… Αγαπώ το βλέμμα που αναβλύζει. Νερό ζεστό, σαν μαχαιριά γλυκιά στην αγρύπνια του νου. Διαμάντια από τα μάτια σου. Θησαυρός μέσα στο χρυσαφένιο στήθος σου. Έπαιρνες μορφή κάθε λαμπρό καλοκαιρινό πρωινό. Ρουφώντας σαν τρελή το βλέμμα που απήγαγα μετά της άδειας σου. Πού να βρω; Αχόρταγα ρουφώ της θύμησης κρασί. Μεθυστικό. Οπαλένια θάλασσα. Αυτή τη νύχτα μια στιγμή- ιερή, ας είναι η ύστατη- το ανθισμένο σου κορμί να μύριζα, βιολετί δέρμα, λατρεμένο σαν δάκρυ μωρού… ας μύριζα… να περνούσα διαβάτης, κουτσός, καθυστερώντας την πορεία του… το κορμί… όνειρο, κεχριμπαρένιο δειλίνο… ετούτο το μαλαματένιο κορμί, βότανο της Σαρλεβίλ…

Μην φοβάσαι… Να μυρίσω… Να μυρίσω… Κι έτσι ανθισμένος να πλαγιάσω… Μυρωδιά από το βασιλικό σου άνθος…