Τετάρτη 31 Ιανουαρίου 2007

ΑΡΡΩΣΤΟΥΡΓΗΜΑΤΑ...


...του παρθενικού Ειμ-έ-ννα, δεμ-έ-να, βρεγμ-έ-να, βουτηγμ-έ-να στο καν-έ-να, κατακρεουργημ-έ-να, αποσβλολωμ-έ-να, ματωμ-έ-να.

Αλαλάζω ζητωκραυγάζοντας την βροντερή σιωπή μου. Και εσείς, εκκωφαντικά κουφοί, αναμασάτε την ίδια πέστροφα. Ξεχνώντας την λήθη, της μνήμης, του αύριο, παραμερίζοντας με φόρα την αγροτική σας μανία. ΚΑΦΡΟΙ, μου φώναξε και ύστερα με κοίταξε στοργικά, καθώς μου έτρωγε τα σπλάχνα. Ξεσκίζοντας μου τα σωθικά και μασουλώντας με ηρεμία και γαλήνη το παιδικό μυαλό μου. Πιπιλίζοντας την αριστερή μου ρόγα, μυρίζοντας την δεξιά μου ιδεολογία, γαλουχημένος, σφυρηλατημένος στα ιδεώδη ενός είδους που ποτέ δεν κατάφερε να δει πέρα από την σπηλιά του.

Εσείς τιμημένοι αναγνώστες, ξεχασμένα πουκάμισα που μυρίσατε ναφθαλίνη, φορεμένα μόνο σε δυσάρεστες στιγμές που δεν κατανοήσατε το νόημα τους. Ανεβοκατεβάζοντας το πεπτικό σας σύστημα, συστηματοποιώντας την κατσαρή σας δουλεία, δουλεύοντας τον καθημερινό αυνανισμό, αυνανίζοντας την χθεσινή μακαρονάδα.

Μέσα σε όλα αυτά, το χρώμα και ο ήχος δίνουν την δική τους μάχη. Προαιώνια, ανούσια, ζωτικής σημασίας, σε μια μάχη όπου θα επικρατήσει ο πιο αντι-αισθητικός. Δεν με ενδιαφέρει το σοκ του πρώτου ανθρώπου που πέθανε. Με ενδιαφέρει το σοκ που θα νοιώσει ο καθένας μας αν ποτέ κοιτάξει τον Καθρέπτη του Εαυτού. Θάνατος στο "αντί", γκιλοτίνα στον "άνθρωπο". Ζήτω το Δήθεν.

Η Τέχνη είναι ένας σκύλος που κυνηγάει την ουρά του. Αυτό το blog είναι μια ουρά που κυνηγάει τον σκύλο της.

Δευτέρα 29 Ιανουαρίου 2007

Η Τρομοκρατία Στο Μπουντουάρ



Η ιστορική αναδρομή στο εγχώριο και αλλοδαπό «αντάρτικο των πόλεων» αναδεικνύει και άλλο ένα κοινό στοιχείο των οργανώσεων αυτών, που αποσιωπήθηκε από τους αναλυτές των τηλεοπτικών παραθύρων: Η παρτούζα είναι ιδεολογία ή μία για όλους και…όλοι για μία!

Τη νύχτα που παρακολουθούσαμε εμβρόντητοι και σε ζωντανή σύνδεση την κινηματογραφική σύλληψη του κοινοτάρχη της Κιμώλου, Αγγελέτου Κανά, γνωρίζαμε ότι αυτή ήταν η αρχή του τέλους για τους «παππούδες» του ΕΛΑ. Ένα όνομα, όμως, στριφογύριζε στο υποσυνείδητο μας: Σοφία Κυριακίδου. Η πρώην σύζυγος του Αγγελέτου Κανά, η οποία «ξέρασε» στις αρχές όλα όσα ήξερε για μία από τις παλαιότερες ελληνικές τρομοκρατικές οργανώσεις έχοντας ως μοναδικό και ισχυρό κίνητρο την ερωτική αντιζηλία και κέρδισε μια περίοπτη θέση στις οδηγίες χρήσεως των μελλοντικών εγχειριδίων του αντάρτη πόλεων!

ΕΛΑ: ΕΞΩ ΑΠ’ΑΔΙΚΟ ΚΙ ΑΠΟ ΚΑΚΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ

Ο Νίτσε έγραφε έναν αιώνα πρίν: «Στη γυναίκα έμειναν κρυμμένοι για υπερβολικά μεγάλο χρονικό διάστημα ένας δούλος κι ένας τύραννος. Γι αυτό το λόγο, η γυναίκα δεν είναι ακόμα ικανή για φιλία: ξέρει μόνο τον έρωτα.» Η συμμετοχή των γυναικών στον ΕΛΑ ήταν κάτι που οι αρχές θεωρούσαν ως δεδομένο, καθώς και στα περιβόητα αρχεία της Στάζι περιγράφονται γυναίκες, αλλά και τα τηλεφωνήματα για την ανάληψη της ευθύνης ύστερα από χτυπήματα της οργάνωσης πραγματοποιούνταν από μια γυναίκα. Όπως αποδείχτηκε αργότερα αυτή ήταν η Ειρήνη Αθανασάκη ή «Μυρτώ» .Η 49χρονη γυναίκα φέρεται ότι ήταν η «επιμελήτρια» των προκηρύξεων και επί σειρά ετών διατηρούσε δεσμό με τον Κώστα Αγαπίου. Η «Μυρτώ» ήταν γνωστή-πολύ πρίν συλληφθεί- στους κοσμικούς κύκλους της Μυκόνου. Όλοι μιλούσαν για την μυστηριώδη γυναίκα, «η οποία έβγαινε με κάποιον νεαρό 22 χρόνια μικρότερό της μη έχοντας πρόβλημα να αποκαλύπτουν τον έρωτα τους σε κάθε τους βήμα». Η φωτογραφία της-που έδωσε στη δημοσιότητα η Αντιτρομοκρατική- έδειχνε μια γυναίκα, η οποία κάθε άλλο παρά ελκυστική μπορεί να θεωρηθεί. Αν την αδικεί η φωτογραφία(μιας και οι φωτογράφοι της αντιτρομοκρατικής δεν φημίζονται για την αισθητική τους), καλώς. Αλλιώς, υπάρχει πρόβλημα, σύντροφοι του ΕΛΑ!


Το φλογερό ειδύλλιο της ώριμης παραθερίστριας του νησιού με το ...τεκνό,
έγινε αντικείμενο συζητήσεων στα πηγαδάκια μεταξύ των μόδιστρων και των λοιπόν λουόμενων. Λίγο καιρό πρίν ο Κώστας Αγαπίου ή «Φιλίπ» ή «Τζιάνι» κανόνιζε ερωτικές συναντήσεις με την «Μυρτώ» στη γιάφκα της οδού Πολέμωνος 13. Εκεί, στα διαλείμματα των ερωτικών τους περιπτύξεων της αφηγείτο τη δική του ερωτική περιπέτεια με την- πολύ πιο γοητευτική από τη Μυρτώ- Ελβετή τρομοκράτισσα Μπέρτα ντε Μαρσέλους, την «Τερέζα» των αρχείων της Στάζι και ερωμένη του αρχιτρομοκράτη Κάρλος. Η «Τερέζα» ήταν εκείνη που τον είχε βαφτίσει με το ιταλικό ψευδώνυμο λόγω της ομοιότητας του-όπως έλεγε- με τον διάσημο σχεδιαστή Τζιάνι Βερσάτσε! Η ντε Μαρσέλους, μάλιστα, σε αλληλογραφία του Κάρλος με τον Βάινριχ χαρακτηρίζεται ως «ηφαίστειο», προφανώς όχι για τις επιδόσεις της στο αντάρτικο πόλεων…Κι ενώ τα αρχεία της Στάζι από μόνα τους δεν επαρκούσαν στις αρχές, η επιβεβαίωση ήρθε με την κατάθεση της πρώην συζύγου του Αγγελέτου Κανά, Σοφίας Κυριακίδου, η οποία δεν μπορούσε να χωνέψει ότι ο αγαπημένος της κοιμάται- και όχι μόνο- με άλλη γυναίκα. Η κατάθεση της Κυριακίδου είναι το απάνθισμα της «πληγωμένης-απατημένης» συζύγου:


«Άφησα να περάσουν 13 χρόνια από τον χωρισμό μου και αποφάσισα να προσέλθω στις αρχές μετά την ενηλικίωση της κόρης μου. Μετά τον δέυτερο γάμο του ο Κανάς αδιαφορούσε για το παιδί μας και τον απείλησα ότι θα καταθέσω στις αρχές ότι ξέρω.(Αμάρτησα για το παιδί μου) Όταν εργαζόμασταν στην Κάλυμνο έφευγε για την Αθήνα προφασιζόμενος δουλειές». Όταν,δε, ανακάλυψε ότι ο σύζυγος έκανε στενή παρέα με την Ελένη Βεντούρη άρχισε τις εφόδους: «Μια μέρα πήγα αιφνιδιαστικά στο διαμέρισμα της οδού Πολέμωνος και βρήκα τον «Τζιάνι» και τη «Μυρτώ» που μου είπαν ότι ο σύζυγος μου είχε φύγει λίγο πρίν με την Βεντούρη». Οι παρακολουθήσεις συνεχίστηκαν και μόνο όταν η «απατημένη σύζυγος» βεβαιωνόταν ότι το «στεφάνι» της ξεπόρτιζε για να τοποθετήσει βόμβες και όχι για γκομενοδουλειές, γύριζε ήσυχη στο κρεβατάκι της και κοιμόταν σαν πουλάκι! Στην κατάθεση της περιλαμβάνεται και το όνομα του Χρήστου Τσιγαρίδα. Ο «Ζεν Πρεμιέ» της οργάνωσης στα 64 χρόνια του έχει παντρευτεί 3 φορές και έχει 5 παιδιά. Από το σταυρόλεξο των συμπτώσεων που προσπαθεί να λύσει η αστυνομία, προκύπτει ότι η πρώτη σύζυγος του Χρήστου Τσιγαρίδα είναι η μετέπειτα σύντροφος του Κώστα Αγαπίου. Τα μέλη του ΕΛΑ, φαίνεται, ότι έπεσαν θύμα των «απατημένων συζύγων». Σύμφωνα με πληροφορίες, στοιχεία για τη δράση των τρομοκρατών του ΕΛΑ που συνεργάστηκαν με την ομάδα του Κάρλος έχει δώσει και μια ακόμη απατημένη σύζυγος: αυτή του αρχιτρομοκράτη Κάρλος, Μαγκνταλένα Κοπ.

17Ν: ΕΡΩΤΙΚΟ ΚΟΥΑΡΤΕΤΟ ΜΕ ΧΑΠΙ-ΕΝΤ

Αξέχαστη θα μείνει η εικόνα της Αλίθια Ρομέρο Κορτέζ να μοιράζει γλυκά στους δημοσιογράφους έξω από τις φυλακές Κορυδαλλού το μεσημέρι της 11ης Δεκεμβρίου 2002. Λίγα λεπτά πρίν ο δήμαρχος της περιοχής, Γιώργος Δημόπουλος έχει ενώσει «εις σάρκαν μίαν» τον Κουφοντίνα με την Κική. Λίγα μέτρα πιο πέρα το μυστήριο παρακολουθούσε από το κελί του ο πρώην σύζυγος της νύφης. Το μυστηριώδες σύμπλεγμα μεταξύ Σάββα, Μήτσου και Κικής εξακολουθεί να βασανίζει την ελληνική αστυνομία, περισσότερο απ’ότι βασάνισε τον Γκαίτε αιώνες πρίν το «σύμπλεγμα του Λαοκόωντος». Το ερωτικό τρίγωνο αρχίζει να διαμορφώνεται στα τέλη της δεκαετίας του 1980. Εκεί κάπου μπλέκονται τα πράγματα, καθώς σύμφωνα με την Σωτηροπούλου, εκείνη ήταν που γνώρισε τον Κουφοντίνα στον Σάββα Ξηρό, ενώ σύμφωνα με τον τελευταίο αυτός γνώρισε στη σύζυγο του τον μετέπειτα εραστή της. Και ποιός να εξηγήσει επαρκώς στους δύσμοιρους τηλεθεατές ότι οι γυναίκες που χόρευαν τσάμικο μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες ήταν η πρώην και η νυν.


Κακοσκηνοθετημένη βραζιλιάνικη σαπουνόπερα ή η κρυφή γοητεία της μπουρζουαζίας; Η Κορτέζ διατυμπανίζει περιχαρής την επιθυμία της να παντρευτεί τον Σάββα, κάτι που δεν δείχνει να συμμερίζεται εκείνος. Εξ’άλλου έχει άλλα προβλήματα, νομικής φύσης, να επιλύσει πρίν αποφασίσει να αποκατασταθέ για δεύτερη φορά.Ο μακροβιότερος και πιο διακριτικός έρωτας στην οργάνωση είναι της Μαρί Τερέζ Πεινό και του Αλέξανδρου Γιωτόπουλου. Κρατάει από το 1973 παρά τις αντιξοότητες και τα απρόοπτα. Οι δυο τους γνωρίστηκαν στα σοκάκια του Καρτιέ Λατέν, τότε που ο Μισέλ Οικονόμου έκαιγε καρδιές. Λέγεται, μάλιστα, ότι οι κυρίες της γαλλικής μπουρζουαζίας στέκονταν στην ουρά για να παρευρεθούν στο κρεβάτι του κατηγορούμενου ως «εγκέφαλου» της 17Ν και πολλές φορές-για εξοικονόμηση χρόνου- δύο ή τρείς μαζί! Η Μαρί με τα κοντά ξανθά μαλλιά ήταν μια ερωτευμένη κοπέλα, η οποία ήξερε να συγχωρεί τα ερωτικά ατοπήματα του συντρόφου της και δεν τον αποχωρίστηκε, ούτε όταν πληροφορήθηκε από τις αρχές ότι ο Μισέλ Οικονόμου και ο Αλέξανδρος Γιωτόπουλος είναι το ίδιο πρόσωπο. «Ο έρωτας είναι τρελός ή δεν είναι έρωτας» όπως έλεγε και ο συμπατριώτης της Μπρετόν.

ΑΝΤΡΕΑΣ ΜΠΑΑΝΤΕΡ: Η ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΤΟ ΜΠΟΥΝΤΟΥΑΡ

Ακόμη και σήμερα η νιτσεική προσωπικότητα του Μπάαντερ εξακολουθεί να διχάζει και να γοητεύει την Γερμανία. Μέχρι το 1967 αυτό το κακομαθημένο αγόρι, ορφανό από πατέρα και χαιδεμένο από τις γυναίκες δεν είχε σχέση με τους προβληματισμούς της γενιάς του. Το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν να κλέβει σπορ αυτοκίνητα και να παραβιάζει τους κανόνες κυκλοφορίας. Το 1963, στα 20 χρόνια του, είναι γνωστός στις κακόφημες συνοικίες του Δυτικού Βερολίνου, ως άεργος, λωποδύτης και πολυγαμικός εραστής. Λέγεται, μάλιστα, ότι οι πόρνες της περιοχής τον τάιζαν, τον έντυναν και για αντάλλαγμα απολάμβαναν τον μύθο που τον περιέβαλλε περί του μεγέθους του μορίου του!


Η μεταστροφή γίνεται όταν γνωρίζει την Γκούντρουν Ένσλιν, φοιτήτρια της Φιλολογίας και απόγονο του μεγάλου Γερμανού φιλοσόφου Χέγκελ. Εκείνη του αναπτύσσει τις εξτρεμιστικές πολιτικές της θέσεις στα διαλείμματα ανάμεσα στο σεξ και τις παρτούζες τους με άλλες γερμανίδες φοιτητριούλες! Όταν, η Ένσλιν, μάλιστα, δημιούργησε μια ιδιαίτερη σχέση με μία από αυτές, ο Μπάαντερ φοβούμενος μην την χάσει, απείλησε τη μικρή ότι θα γνωστοποιήσει στους γονείς της τις δραστηριότητες της, εάν δεν εξαφανιστεί! Το «εκρηκτικό ζεύγος» γίνεται γνωστό, όταν πυρπολεί το 1968 δυο πολυκαταστήματα στην Φρανκφούρτη.
Η ακαταμάχητη γοητεία του Μπάαντερ δεν αργεί να «φυλακίσει» και την διάσημη δημοσιογράφο του περιοδικού «Κονκρέτ», Ουλρίκε Μάινχοφ, χωρισμένη με δύο παιδιά. Έτσι, αρχίζει να αναπτύσσεται το «πιο διάσημο ερωτικό τρίγωνο του αντάρτικου των πόλεων» σύμφωνα με τη ρήση του Ρεζί Ντεμπρέ. Μαζί στον έρωτα, μαζί και στον θάνατο, καθώς και οι τρείς αυτοκτόνησαν μέσα στα περιβόητα «λευκά κελιά» των γερμανικών φυλακών.
Η γοητεία που ασκεί η ιστορία της RAF ίσως να οφείλεται ότι στη βάση της βρίσκεται μια μποέμικη ιστορία αγάπης με κατάληξη τον θάνατο. Ο Αντρέας Μπάαντερ γοήτευε τις γυναίκες κυρίως για την παιδικότητα που τον χαρακτήριζε. Είναι χαρακτηριστικό ότι σε έφοδο της γερμανικής αστυνομίας σε γιάφκα της RAF στη Στουτγκάρδη, βρέθηκαν 22 περιοδικά «Μίκι Μάους» τα οποία διάβαζε ο Μπάαντερ.


Μετά τη σύλληψη του διδύμου Μπάαντερ-Ένσλιν, η Μάινχοφ αναζήτησε κρησφύγετο στον εραστή της και χρηματοδότη της οργάνωσης, στον δάσκαλο Γκέρχαρντ Μίλερ. Ο Μίλερ δεν άφησε να πάει χαμένη η ευκαιρία που περίμενε χρόνια, ώστε να εκδικήθεί για την ερωτική προδοσία που είχε υποστεί από το «κορίτσι» του και τον Μπάαντερ. Ο δάσκαλος την καταδίδει στις αρχές, «τυφλωμένος» από ερωτική αντιζηλία.


Χαρακτηριστικό είναι το περιστατικό που συνέβη το καλοκαίρι του 1970, όπου επίλεκτα μέλη της RAF εκπαιδεύονται στρατιωτικά σε στρατόπεδα της παλαιστινιακής οργάνωσης PLO, στην Ιορδανία. Μια μέρα σε κάποιο διάλειμμα της εκπαίδευσης ο Αχμέντ, επικεφαλής των παλαιστινίων, βλέπει έκπληκτος κάμποσες Γερμανίδες εκπαιδευόμενες να απολαμβάνουν τον ζεστό ήλιο εντελώς γυμνές. Έξαλλος ο Αχμέντ διαμαρτύρεται στον Μπάαντερ για τη σκανδαλώδη εικόνα, σύμφωνα με τα αραβικά ήθη, προσκρούοντας στην απάθεια του Γερμανού τρομοκράτη, ο οποίος του απαντά: «Αγαπητέ μου, το να πυροβολείς και να κάνεις έρωτα είναι το ίδιο πράγμα»!

ΟΣΑΜΑ ΜΠΙΝ ΛΑΝΤΕΝ: ΣΕΞ ΜΕ ΤΙΣ ΑΠΙΣΤΕΣ

«Μην διατηρείτε τις σχέσεις σας με άπιστες γυναίκες. Ζητήστε πίσω αυτά που τους έχετε δώσει και αφήστε τις στους άπιστους. Τέτοιος είναι ο νόμος που ο Αλλάχ θεσπίζει για σας» Αυτά τα λόγια που γράφονται στο ιερό βιβλίο του Κορανίου, φαίνεται ότι ενστερνίστηκε ο νεαρός Οσάμα, αφήνοντας τις δύο Ισπανίδες φίλες-με τις οποίες αναπαρίστανε κάθε βράδυ τις περισσότερες στάσεις του Κάμα Σούτρα- στα κρύα του λουτρού για να ακολουθήσει, όπως είναι γνωστό, τα σκληροτράχηλα βουνά και τα λαγκάδια.


Είναι πασίγνωστη η φωτογραφία που δημοσιεύτηκε στην ισπανική εφημερίδα «El Correo Espanol»από επίσκεψη του Οσάμα Μπιν Λάντεν στην Οξφόρδη, όταν ήταν 14 χρόνων. Ο Μπίν Λάντεν εμφανίζεται σ’αυτή με δύο από τους αδελφούς του και δυο νεαρές Ισπανίδες. Φοιτούσαν όλοι τους σ’ένα θερινό τμήμα Γλώσσας της Οξφόρδης. Τη φωτογραφία αυτή, μαζί και με μερικές άλλες βρήκε σ’ένα παλιό άλμπουμ της η μία από τις δύο Ισπανίδες.
Η γυναίκα στην οποία ανήκουν οι φωτογραφίες είχε σημειώσει δίπλα τους πώς ο Λάντεν ήταν «ένα χαρούμενο παιδί» και είχε «μια μητρική» σχέση με τις δύο φίλες. «Είχε καλούς τρόπους και ήταν πολύ βαθύς για την ηλικία του» είπε στην ισπανική εφημερίδα «Μας έλεγε ότι η μητέρα του ήταν πολύ όμορφη και τον έθλιβε το γεγονός ότι εμείς δεν ήμασταν γυναίκες του Κορανίου, αλλά ερωμένες. Μας έκανε συνέχεια κοπλιμέντα, αν και έδειχνε να προτιμάει περισσότερο τη φίλη μου».


Ο Λάντεν προκειμένου να τις «ρίξει» στο κρεβάτι τους έλεγε ότι είναι Σουδάραβας πρίγκηπας. «Μια μέρα μας προσκάλεσε να πάμε για κωπηλασία στον Τάμεση. Ήμασταν μεγαλύτερες από αυτόν και μας διασκέδαζε το γεγονός ότι ήθελε να πληρώσει εκείνος για να νοικιάσουμε τις βάρκες». Τελικά, το αντίτιμο ήταν ένα ηδονικό ερωτικό τρίγωνο στο δάσος του πανεπιστημίου- όπως, έχουν να λένε οι ηδονοβλεψίες συμφοιτητές του μελλοντικού τρομοκράτη.

ΚΑΡΛΟΣ: ΤΟ ΤΣΑΚΑΛΙ ΦΙΛΟΥΣΕ ΥΠΕΡΟΧΑ

Η μικρή χώρα της Βενεζουέλας-εκτός των πολιτικών ταραχών που αποτελούν καθημερινό φαινόμενο- έχει κάθε λόγο να υπερηφανεύεται για δύο πράγματα: για τον θεσπέσιο αρωματικό καφέ της, αλλά και για τον πιο διάσημο τρομοκράτη του αιώνα: τον Ίλιτς Ραμίρεζ Σάντσεζ, κατα κόσμον Κάρλος. Πόσοι γνωρίζουν, όμως, ότι ακόμα και τώρα που βρίσκεται στις γαλλικές φυλακές υψίστης ασφαλείας η γοητεία του playboy Κάρλος εξακολουθεί να γοητεύει τις γυναίκες.


Η πρώτη γυναίκα που γοητεύτηκε από το «τσακάλι» ήταν η Μαγκνταλένα Κοπ. Για κάμποσο καιρό το ζευγάρι έβγαινε μόνο με τον συνεργάτη του Κάρλος, Γιόχαν Βάινριχ και την Ελβετή φιλενάδα του Μπέρτα ντε Μαρσέλους. Το στοιχείο που ένωνε τα δύο ζευγάρια ήταν η ανταλλαγή συντρόφων στο κρεβάτι. Η Κοπ, όμως, ένοιωσε προδομένη όταν πληροφορήθηκε ότι το «τσακάλι» άρχισε να κάνει ερωτικές εφόδους στην κάμαρα της ντε Μαρσέλους. Η ζήλεια την τύφλωσε τόσο που άρχισε να «τροφοδοτεί» τα αρχεία της Στάζι με πληροφορίες για τον σύντροφό της. Η Μαγκνταλένα Κοπ σε συνέντευξή της, μάλιστα, στο εβδομαδιαίο γερμανικό περιοδικό «Στέρν» περιέγραψε τον πρώην σύντροφο της ως «μεγαλομανή τρελό, ο οποίος σκοτώνει ανθρώπους μένοντας ανέκφραστος», αλλά πρόσθεσε με αρκετή δόση νοσταλγίας ότι «ο Κάρλος είναι πραγματικός γόης. Ξέρει πώς να κερδίζει μια γυναίκα».


Το «τσακάλι» αυτή την περίοδο ζει έναν φλογερό έρωτα, που έχει ξεσηκώσει έντονες αντιδράσεις με την 48χρονη γαλλίδα δικηγόρο του, Ιζαμπέλ Κουτάν-Πειρέ. Την γνώρισε, μάλιστα, μέσω της πρώην συζύγου του, η οποία την είχε προσλάβει για την υπεράσπισή της και όπως λέει η δικηγόρος «κοιταχτήκαμε και αμέσως νοιώσαμε ότι είμαστε πλασμένοι ο ένας για τον άλλο». Έτσι, για την γνωστή δικηγόρο δεν ήταν ιδιαίτερα δύσκολο να διαλύσει τον γάμο της με τον Ζακ Μπερζές, δικηγόρο του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς και να αφοσιωθεί στον νέο της έρωτα.


Εξαιρετικό ενδιαφέρον έχει η συνέντευξη που έδωσε τον Φεβρουάριο του 2002 στην εφημερίδα «Τα Νέα» η Ιζαμπέλ Κουτάν-Πειρέ. «Είναι πολύ καλός με τους ανθρώπους» λέει η Πειρέ και δηλώνει πολύ ερωτευμένη. «Θα τον παντρευτώ, αν και είναι πολλοί εκείνοι που προσπαθούν να αποτρέψουν αυτόν τον γάμο. Η κυβέρνηση με εμπόδισε με πολλούς τρόπους από το να αναλάβω την υπεράσπισή του.» Όσον αφορά στο προφίλ ενός από τους πιο επικίνδυνους τρομοκράτες; Η μαντάμ Πειρέ- και μέλλουσα Σάντσεζ- μετατρέπει το «τσακάλι» σε…»σκυλάκι: «Είναι καλός άνθρωπος, καλός χριστιανός, πολιτικός ηγέτης, ένας πολιτικός κρατούμενος και τέλος ένας γοητευτικός άντρας»! Στους επικριτές της απαντά με νόημα εκθειάζοντας τις αρετές και τα προσόντα του Κάρλος, ενώ ρίχνει και τη «βόμβα»: «Είναι ένας πολύ ζεστός άνθρωπος, πολύ ερωτικός και με τους άντρες και με τις γυναίκες»! Μήπως γνώριζε κάτι περισσότερο ο αχώριστος σύντροφος του Μπρούνο Μπρεγκέ, όταν είχε πεί γι αυτόν πρίν μερικά χρόνια ότι «αποπνέει ερωτισμό»;

Μίση, έρωτες και πάθη συνυπάρχουν ιστορικά στις ματωμένες σελίδες των ημερολογίων των ευρωπαίων «ανταρτών πόλεων». Η υπερδραστήρια λίμπιντο του τρομοκράτη δεν τον καθιστά ικανό να ξεχωρίσει τη διαφορά ανάμεσα στο αίμα και το σπέρμα. Κάτι τέτοιο, εξάλλου, μας δίδαξε και ο Αντρέας Μπάαντερ: « Το να πυροβολείς και να κάνεις έρωτα είναι το ίδιο πράγμα»!







Σάββατο 27 Ιανουαρίου 2007

Ο Ανατόμος Της Εικόνας




Τα αποσπάσματα των κειμένων που ακολουθούν, βρίσκονται ενσωματωμένα στο βιβλίο του Hans Bellmer "Η ανατομία της εικόνας" από τις εκδόσεις Άρκτος σε μετάφραση της Σώτης Τριανταφύλλου.




Ο Hans Bellmer γεννήθηκε στο Κατοβίτσε της Πολωνίας το 1902 από Γερμανούς γονείς. Εργάστηκε ως ζωγράφος, σχεδιαστής, χαράκτης, γλύπτης και τεχνίτης του assemblage. Μεταξύ αλλών, δημιούργησε την περίφημη κούκλα, ένα φετιχιτικό αντικείμενο με ικανότητες μεταλλαγής. Η Κούκλα-με-αρθρώσεις θεωρήθηκε ένα από τα πιο σαδιστικά αντικείμενα όλων των εποχών όταν, το 1935, δημοσιεύτηκαν για πρώτη φορά φωτογραφίες της στο περιοδικό των σουρεαλιστών Minotaure. Στη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, ο Μπέλλμερ βρέθηκε στις ΗΠΑ, φιλοξενούμενος, μαζί με τον Μπρετόν, τον Μπράουνερ, τον Σαρ, τον Τζαρά, τον Έρνστ και άλλους της Επιτροπής Αμερικανικής Βοηθείας στους Διανοούμενους που είχε θέσει στη διάθεση τους την έπαυλη Αιρ-Μπελ. Στα τέλη της δεκαέτιας του '40, σύχναζε μαζί με μια μεγάλη ομάδα σουρεαλιστών στο καφενείο της πλατείας Μπλανς στο Παρίσι. Στα σχέδια του επανερμηνεύει ακατάπαυστα τις ψυχοσεξουαλικές του εμπνεύσεις, κάτι που χαρακτηρίζει τη σουρεαλιστική ζωγραφική γενικότερα, όπως για παράδειγμα τον Νταλί. (Νεαρή παρθένα αυτοσοδομιζόμενη από την ίδια της την αγνότητα) ή τον Έρνστ (Η νύφη ξεγυμνώνεται ακόμα κι από τους μνηστήρες της). Στον Μπέλλμερ συναντάμε παρόμοιες μεταμορφώσεις- τόσο στις Κούκλες, που αποτελούν παιγνιώδεις συναρμογές διαφόρων μερών του ανθρωπίνου σώματος, όσο και στα χαρακτικά του. Σ' ένα τυπικό δείγμα της τέχνης του, μια κυρτωμένη γυναικεία μορφή κι ένας τεράστιος φαλλός συνδυάζονται με τέτοιο τρόπο ώστε οι όρχεις να μπορούν να θεωρηθούν και στήθη, ενώ η βάλανος κομμάτι των γλουτών. Ο Μπέλλμερ μας δίνει ωστόσο την αίσθηση ότι το θηλυκό έχει κακοποιηθεί κατά τη διάρκεια αυτών των μεταμορφώσεων, ότι η απώλεια της σωματικής του ακεραιότητας ταυτίζεται με την απώλεια της παρθενίας του. Ανάμεσα στα έργα του συγκαταλέγεται το αρθρωτό αντικείμενο με τον τίτλο Πολυβόλο που έχει δεχθεί τη θεία χάρη(1937), το περίφημο σχέδιο του με τον τίτλο Μικρή διατριβή περί ηθικής(1968), ενώ είναι χαρακτηριστική η εικονογράφηση που έκανε στο βιβλίο του Ζωρζ Μπατάιγ Ιστορία του Ματιού(1969). Ο Χανς Μπέλλμερ πέθανε το 1975.


Το έργο του Hans Bellmer "Η Διαστροφή":
Αναρωτιέται κανείς μερικές φορές αν οι δράκοντες των πρωτόγονων καιρών έχουν πεθάνει πραγματικά. (Ζίγκμουντ Φρόυντ: Ανάλυση που Τερματίζεται και Ανάλυση που Διαιωνίζεται, στην "Revue Francaise de Psychanalyse", 1939 σελ.1 Για τον Μπέλλμερ τα κοριτσάκια δεν είναι καθόλου καθησυχαστικά. "Δεν κατάφερνα πια να θεωρώ ασήμαντη την κρυψίνοια αυτών των χαριτωμένων κοριτσιών. Αυτό που αναδινόταν από τη σκάλα ή τη χαραμάδα της πόρτας, όταν έπαιζαν το γιατρό εκεί ψηλά στη σοφίτα(...), όλα αυτά μπορούσαν να πάρουν συλλήβδην τη μορφή μιας αποπλάνησης, να διεγείρουν την επιθυμία." Το έργο του Μπέλλμερ έχει σίγουρα φετιχικό χαρακτήρα. Οι ψηλοτάκουνες γόβες, τα μποτίνια, οι νάυλον κάλτσες είναι το πιο συχνό και φανερό σημάδι. Το φετίχ εμφανίζεται ως εξάρνηση(Verleugnung) της πραγματικότητας, μετά την τραυματική θέαση του γυναικείου φύλου. Η εξάρνηση συγκρατεί αυτό που παραμερίζει, υπάρχει, παράλληλα, πίστη στην πραγματικότητα της απουσίας του μητρικού πέους και πίστη στην πραγματικότητα της φαντασίωσης της παρουσίας του. Ο Φρόυντ μιλάει για he to and fro between disavowal and acknowledgement(το πέρα δώθε ανάμεσα στην εξάρνηση και την αναγνώριση). Το φετίχ είναι ο φαλλός της γυναίκας όπως τον έχει, δηλαδή απόντα. Ο στόχος του σουρεαλισμού τοποθετείται ανάμεσα στους ανοικτούς γλουτούς μιας γυναίκας οι γάμπες της οποίας, με τις μαύρες νάυλον κάλτσες, επαναλαμβάνονται και πολλαπλασιάζονται. Αγκαλιασμένες παίκτριες του ράγκμπυ, οπίσθια στηριγμένα στο τέλμα της ηδονής τους που ξεχειλίζει. Η οπή του πρωκτού που χάσκει, ανάμεσα στους ανοικτούς γλουτούς, μέσα στη σκιά, είναι εκείνη του ίδιου του Πιέρ Μολινιέ, δηλαδή ενός άνδρα, ενός μεταμφιεσμένου άνδρα, ενός άνδρα-γυναίκα που εκθέτει και κρύβει το φαλλό του.

Ν' αφοσιωθώ σε σένα σκληρέ, σε σένα, φίδι τριανταφυλλί, Ω, να θέλω να' μαι αίτιο, καλύψου, ο δρόμος τολμά άνοιξε, ω, τη ζαχαρωμένη...

Προσκυνώ... Δηλώνω Υποταγή...

... στον έναν και μοναδικό, τον "φωτισμένο" ηγέτη Ειδικό Γραμματέα Των Απανταχού Ununoctium Που Ασπάζονται Τον Αφηρημένο Εξπρεσιονισμό Ευθύς Εξαρχής Από Την Ιουλιο-Κλαυδιανή Δυναστεία Του Λουδοβίκου Λιπαρίνι τον έναν και μοναδικό Χρυσαετό τον Ακίλλα!

Μνημειώδης και ιστορική θα μείνει η θαρραλέα θεσμοθέτηση του Χρυσαετού περί των δικαιωμάτων και των υποχρεώσεων δίποδων και οστρακοειδών.

Βουαλά:
-Όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι ενώπιον της κατσαρόλας που σιγοβράζει ένας αστακός
-Άνθρωποι θεωρούνται μόνον όσα δίποδα κατέχουν τα προσόντα που ορίζει ο νόμος. Μιζέρια, εκδικητικότητα, αγκάθια και μίσος για το είδος των αστρακοειδών.
-Οι άνθρωποι συνεισφέρουν χωρίς διακρίσεις στο κυνήγι, το βράσιμο και το μάσημα των οστρακοειδών.
-Κάθε άνθρωπος που μπορεί να φέρει κατσαρόλα και λεμόνι είναι υποχρεωμένος να συντελεί στην άμυνα της βαρβαρότητας του καθεστώτος, σύμφωνα με τους ορισμούς των νόμων.
-Τίτλοι ευγενείας ή διάκρισης απονέμονται και αναγνωρίζονται στους καλύτερους καθαριστές αστακών.
-Τα βασανιστήρια, οποιαδήποτε σωματική κάκωση, βλάβη υγείας ή άσκηση ψυχολογικής βίας, καθώς και άλλη προσβολή της οστρακοειδούς αξιοπρέπειας επικροτούνται και επιβραβεύονται, όπως νόμος ορίζει.
-Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας είναι ρυθμιστής της θερμοκρασίας της κατσαρόλας. Εκλέγεται το δίποδο που δημιουργεί την νοστιμότερη αστακομακαρονάδα.
-Η προεδρική περίοδος αρχίζει από την στιγμή που θα ξυστούν τα μύδια και θα αφαιρεθούν τα μουστάκια τους.
-Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας πριν αναλάβει την άσκηση των καθηκόντων του, δίνει ενώπιον της Βουλής τον ακόλουθο όρκο: «Ορκίζομαι στο όνομα της γαστρονομίας και της σάλτσας σαμπάνιας με 12 μεγάλα στρείδια, να φυλάσσω τις κατσαρόλες και τη φωτιά που σιγοκαίει, να μεριμνώ για την πιστή τους τήρηση, να ανοίγω τα στρείδια και να διατηρώ το ψαχνό στο νερό τους και να υπηρετώ το μίσος και την βαρβαρότητα του ανθρώπινου είδους πάνω στα οστρακοειδή.»
-Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον αναρχοπατριωτισμό των δίποδων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οργανισμών που φέρουν όστρακο και επιχειρούν να αποκτήσουν δικαιώματα μέσα από την κατσαρόλα.

Ανθρώπινο...Τιποτένια Ανθρώπινο!


Μα καλά, πώς μπορείς να το κάνεις αυτό; Τι είσαι; Κτήνος;" "Χειρότερα. Άνθρωπος". Χιλιάδες τα πόστ, οι απόψεις, οι απαντήσεις, τα μπινελίκια. Για την ίδια μας την ιστορία. Εμφύλιος, χούντα, πολυτεχνείο, Μικρασιατική καταστροφή, 1821, χριστιανισμός. Χαμός. Πέφτουν κορμιά. Και μετά από τόσο λεκτικό πόλεμο, παραμένουμε στο σημείο εκκίνησης μας. Εμείς που ζούμε στην ίδια κοινωνία. Εμείς που έχουμε κοινό παρελθόν και αναγκαστικά κοινό μέλλον. Εμείς που τόσα μας ενώνουν αλλά και τόσα μας χωρίζουν. ΕΜΕΙΣ που τίποτα δεν διαπέρασε το Τείχος του Μυαλού μας...... Και καθόμαστε μπροστά στο πληκτρολόγιο μας και κρίνουμε τόσο αυστηρά εκείνους στη Μέση Ανατολή που δεν μπορούν να ζήσουν ειρηνικά. Που δεν μπορούν να συμφωνήσουν μεταξύ τους. Που δεν μπορούν να ανεχτούν την ύπαρξη του άλλου. Εκείνους που δεν ζούνε στην ίδια κοινωνία. Εκείνους που δεν έχουν κοινό παρελθόν. Εκείνους που τους χωρίζουν αιώνες μίσους. ΕΚΕΙΝΟΥΣ που οι νεκροί τους συνεχίζουν να βάφουν κόκκινο το Τείχος των Δακρύων...... Και θα συνεχίσουν να το κάνουν. Όπως έχουν μάθει τόσα χρόνια. Όπως έχουν συνηθίσει τόσα χρόνια. Όπως έχουν επιλέξει τόσα χρόνια. Μέχρι ο ένας να επικρατήσει του άλλου. Μέχρι ο ένας να εξοντώσει τον άλλο. Μέχρι...... Το έργο αυτό έχει παιχτεί πολλές φορές. Με διαφορετικούς πρωταγωνιστές. Διαφορετικούς κομπάρσους. Διαφορετικούς θεατές. Πάντα, όμως, με τον ίδιο, υπέροχο τίτλο: Ανθρώπινο, πολύ ανθρώπινο...



Το μεγαλύτερο λάθος του ανθρώπου, ήταν η γεννησή του... Έτσι τοποθέτησε την ύπαρξή σας ο μεσιέ Σαμουήλ...


"Έπιασε κάποτε φωτιά στα παρασκήνια ενός θεάτρου. Ο γελωτοποιός βγήκε να ειδοποιήσει το κοινό. Εκείνοι πίστεψαν ότι αστειευόταν και τον χειροκρότησαν. Εκείνος επέμεινε. Αυτοί χειροκρότησαν ακόμα παραπάνω. Πιστεύω ότι έτσι, μ' αυτόν τον τρόπο, θα καταστραφεί ο κόσμος: μέσα στη γενική χαρά των ανθρώπων του πνεύματος που θα πιστέψουν ότι επρόκειτο για φάρσα." Kierkegaard
Έτσι, κάποτε, θα αντιμετωπιστεί ο γελωτοποιός που σας φωνάζει να εγκαταλείψετε τούτη δω τη σκηνή. Η παράσταση θα τελειώσει, η αυλαία βίαια θα κλείσει και η κωμωδία θα λάβει τέλος, δίχως happy end, ως άλλο ένα αριστούργημα του ασιατικού κινηματογράφου...


Και συνεχίζουν οι χριστιανοί να μιλάνε για αγάπη. Οι μουσουλμάνοι για ισότητα. Οι βουδιστές για ευσπλαχνία. Οι αριστεροί για αλληλεγγύη. Οι δεξιοί για αλληλοσεβασμό. Όλοι εμείς που όπως οι προηγούμενοι, όπως και οι επόμενοι, αδυνατούμε να ξεφύγουμε από την φύση μας. Αδυνατούμε να σκοτώσουμε το θηρίο. Γιατί ξέρουμε ότι μόλις σκοτώσουμε το θηρίο, σκοτώνουμε τον ίδιο μας τον εαυτό. Και συνεχίζουν οι χριστιανοί να φωνάζουν για αγάπη. Οι μουσουλμάνοι για ισότητα. Οι βουδιστές για ευσπλαχνία. Οι αριστεροί για αλληλεγγύη. Οι δεξιοί για αλληλοσεβασμό. Και συνεχίζει το Ανθρώπινο Χέρι να οπλίζει το πιστόλι. Αυτή η παρτίδα φτάνει σιγά σιγά στο τέλος της. Το παιχνίδι λέγεται ρώσικη ρουλέτα. Το παιχνίδι πάντα λέγεται ρώσικη ρουλέτα. Έχει μείνει μια σφαίρα στην θαλάμη. Οι άλλοι σηκώθηκαν από το τραπέζι. Το τελευταίο πάτημα της σκανδάλης. Λοιπόν; Ποιός θα είναι.......ε.....εεεε.......ήρεμα......μην σπρώχνεστε........ησυχάστε ρε............θα έρθει και η δική σας σειρά..........υπομονή........Λοιπόν; Ποιός θα είναι για σήμερα ο τυχερός;


ΣΚΑΤΑ ΣΤΟ ΠΝΕΥΜΑ

Σκατά στο πνεύμα
Antonin Artaud

Μετά τον ρομαντισμό, ο συμβολισμός, ο ντανταϊσμός, ο σουρεαλισμός, ο λετρισμός και ο μαρξισμός, δηλαδή εκατό "σχολές" πολιτικής, φιλοσοφικής και λογοτεχνικής ανατροπής, υπάρχει μια λέξη, ένα πράγμα, που έμεινε όρθιο, μια αξία που έμεινε αναλλοίωτη, που διατήρησε σε πείσμα όλων την υπεροχή της, είναι η λέξη και το πράγμα πνεύμα, η αξία που προσδίδεται στο πνεύμα, η αξία του πράγματος πνεύμα, λες και θ' αρκούσε να προφέρουμε την μαγνητική αυτή λέξη, λες και θ' αρκούσε να την αφήσουμε να ξεπηδήσει στη γωνιά μιας σελίδας, για να έχουν ειπωθεί όλα.
Σαν να εννοείτο, πράγματι, και σαν αρχή και σαν ουσία, ότι το πνεύμα είναι η έμφυτη έννοια, η αξία υπόδειγμα, η λέξη κορυφή, που από το σημείο αυτό και πέρα, ο παλιός αταβιστικός αυτοματισμός του ζώου που ονομάζεται άνθρωπος θα έπαυε να κλυδωνίζεται. Γιατί το φορείο θα ήταν καλά στερεωμένο στη θέση του.
Παντού ήταν αναμφισβήτητο, μετά από, δεν ξέρω κι εγώ πόσα, χρόνια Καββαλισμού, ερμητισμού, μυσταγωγίας, πλατωνισμού και ψυχουργίας, ότι το σώμα είναι τέκνο του πνεύματος, του οποίου φαίνεται να είναι η διόγκωση, το σύμφυρμα ή ο μαγικός σωρός και πως δεν μπορούμε να αντιληφθούμε σώμα που να μην είναι, στο τέλος της φυσικής πορείας, η κατάληξη μιας σκοτεινής σύζευξης του πνεύματος με την ίδια του τη δύναμη, το όριο μιας διαδρομής επιλεγμένης απ' το ίδιο το πνεύμα κατά την πορεία του, σαν να μην μπορούσε να υπάρχει σώμα, εάν δεν υπήρχε κάπου το πνεύμα, σαν η κατάσταση που αποκαλείται σώμα, το πράγμα που ονομάζουμε σώμα, να ήταν ουσία και φύσει κατώτερο από την κατάσταση πνεύμα και να πήγαζε απ' αυτήν.
Σαν το σώμα να ήταν η άμαξα και το πνεύμα, το άλογο, που οδηγείται από ένα άλλο πνεύμα που ονομάζεται αμαξάς. Σαν το σώμα να είναι οι εργάτες του εργοστασίου και το πνεύμα, το αφεντικό, το οποίο έχει επινοήσει το αλυσσόδεμα των εργατών στη διαδικασία παραγωγής. Σαν το σώμα να ήταν το κορμί όλων των στρατιωτών που σκοτώνονται υπό τις διαταγές αυτού του μεγάλου πνεύματος, του Στρατηγού, που τους στέλνει να σφαγιασθούν. Σαν να ήταν αυτονόητο για τη ζωή ότι το σώμα είναι αυτή η βρωμερή ουσία μέσα στην οποία το πνεύμα κάνει το ποδόλουτρό του, όπως ένας καπουτσίνος ξεπλένει τις μπότες του μέσα στο λουτρό αίματος του πολέμου. Και το σώμα δεν έχει παρά να το βουλώσει.
Θα ήθελα να δω το σώμα ενός πνεύματος να οργανώνει τα μελλοντικά του κοιμητήρια. Αλλά πιο πριν, θα ήθελα να μιλήσω για τους εφιάλτες. Αστεία ανακολουθία, δεν είναι; Να περνάς έτσι ξαφνικά και κτηνώδικα από το πνεύμα στους εφιάλτες. Οι εφιάλτες προέρχονται απ' τους παληανθρώπους, απ' όλους τους αρνητές του σώματος, απ' όλους τους πλήρεις πνεύματος, που ασκούν μαγεία για να ζήσουν και που δεν έχουν βιώσει παρά μόνο πνεύμα, δηλαδή τη μαγεία. Χωρίς τους υποστηρικτές της καθαρότητας του πνεύματος, του καθαρού πνεύματος σαν αρχή των πραγμάτων και του Θεού ως καθαρού πνεύματος, δεν θα υπήρχαν εφιάλτες. Και όλοι βέβαια, από τότε που υπάρχει η γη, έχουν να παραπονεθούν για έναν εφιάλτη, να του προσάψουν, μόλις ξυπνήσουν, ότι τους βασάνισε τη νύχτα, χωρίς όμως να δώσουν μεγαλύτερη σημασία, χωρίς να δώσουν προσοχή στην σοβαρότητα του γεγονότος. Δεν γνωρίζουν ότι ο εφιάλτης είναι η είσοδος του παραλογισμού από το κενό, η αναρχία μέσα στην κανονική λογική του μυαλού τους, το δηλητήριο που ρίχνεται στην ευμάρεια, μια παρέμβαση από κάτω προς τα πάνω, ότι είναι η σταγόνα του μίσους κάποιου άλλου, που κυλάει στη βραδυνή αναπνοή τους, η ενστάλαξη μιας νύμφης του πνεύματος, ένα δάκρυ καθαρού πνεύματος που αθόρυβα εισήχθη στο σώμα τους, από κάθε τι που είναι αδυναμία, απουσία, κενό, μίσος, αρρώστεια ή επιθυμία. Ο εφιάλτης λοιπόν, για την πλειοψηφία των κοιμωμένων στη γη δεν είναι παρά μια ωραία ιστορία που διηγούνται μόλις πεταχτούν απ' το κρεβάτι. Κάτι σαν διήγημα του Έντγκαρ Πόε, του Ερμάν Μελβίλ, του Χόφμαν, του Λαμότ Φουκέ, του Ναθαναέλ Χώθορν, του Λιούις ή του Καμίσο, των οποίων το όνειρό τους παρέχει το υλικό για την απεικόνιση τάχα της ζωής, αλλά δεν υποψιάζονται, δεν αντιλαμβάνονται, πως κάποιοι άνθρωποι ψάχνουν μεθοδικά, μέσα στο όνειρο, τον τρόπο για να σταματήσουν τη ζωή, να αποκτήσουν αυτοί οι ίδιοι ζωή, εις βάρος της στρεβλωμένης αγωνίας του κοιμώμενου που αυτοί έχουν κυριεύσει.
Με ποιο τρόπο; Επωφελούμενοι απ' τον ύπνο του ανθρώπου, από την χαλάρωση που προσφέρει ο ύπνος στον άνθρωπο, για να ξεριζώσουν από τη φυσιολογική ροή του μοριακού τρόπου ύπαρξης ενός ανθρώπου, μια μικρή φέτα ζωής, ένα μικρό αιμάτινο δίκτυο ατόμων που θα τους χρησιμεύσει για να θρέψουν τη δική τους ζωή. Ένας εφιάλτης δεν είναι ποτέ τυχαίο συμβάν, αλλά συμφορά ολόδική μας, ξαμολημένη από μια πουτάνα, από το στόμα ενός βαμπίρ που μας βρίσκει πολύ πλούσιους σε ζωή και που δημιουργεί, με ορισμένες σταλαγματιές αλληλεπιδράσεων μέσα στις σκέψεις μας, καταστροφικά κενά στις διαδρομές των αναπνοών του κοιμώμενου σώματός μας το οποίο νομίζει ότι έχει γλιτώσει από τις έγνοιες. Είναι οι άνθρωποι λοιπόν που δημιουργούν αυτούς τους εφιάλτες, αλλά αυτοί οι άνθρωποι είναι πνεύματα που θέλησαν να παραμείνουν στο πνεύμα χωρίς να προχωρήσουν πιο μακριά στη ζωή.
Και τι είναι το πνεύμα; Το πνεύμα πραγματικά. Εννοώ πέρα από τη Φιλοσοφία. Και γιατί το σώμα να προέρχεται από το πνεύμα και όχι το πνεύμα από το σώμα; Γιατί το πνεύμα να περιέχει τις αξίες και το σώμα να θεωρείται απλώς η άθλια κατοικία τους, η υλική τους ενσάρκωση; Λες και υπήρξε ποτέ κάποιο μυστήριο που ονομάζεται ενσάρκωση. Ποια σχέση υπάρχει ανάμεσα στο σώμα και το πνεύμα; Αν σκεφτούμε καλά, καμία. Γιατί το σώμα ξέρουμε τι είναι, αλλά το πνεύμα, ποιος είπε πως ήταν η αρχή εκείνου απ' όπου ξεπηδά ό,τι υπάρχει στη ζωή; Είναι το πνεύμα που έχει τα δεδομένα. Μέσα σ' αυτό είναι που βλέπουμε τις ιδέες, τα μητρικά αυτά μαστάρια απ' τα οποία τρέφεται ο,τιδήποτε έχει ενέργεια.
Αλλά, μας την σπας, Πλάτωνα. Και σεις, Σωκράτη, Επίκτητε, Επίκουρε, Καντ, ακόμα κι εσύ Καρτέσιε. Γιατί μπορούμε εύκολα ν' αντιστρέψουμε το πρόβλημα και να πούμε πως το πνεύμα δε θα είχε υπάρξει, ούτε οι αξίες και τα δεδομένα του, αν το σώμα, που τις διέδωσε, δε βρισκόταν εκεί, τη στιγμή που το πνεύμα, πάντα βρισκόμενο σε ακινησία, αρεσκόταν απλώς να τις κοιτάζει, περιμένοντας να τις σοδομίσει απ' την πρώτη στιγμή. Αφού χωρίς την αρχή του σοδομισμού, δεν θα απέμενε πλέον στο πνεύμα παρά να αδειάσει εξίσου τη γη και το μεγάλο κενό των πλανητών, το οποίο ο Πλάτωνας, αυτός ο θλιβερός ημιμαθής, νόμισε κάποια μέρα ότι ήταν επιπλωμένο με ιδέες, που κανείς ποτέ δεν συνάντησε. Γιατί το πνεύμα είναι μια πομφόλυγα, μια απάτη. Ένα είδος στοιχειωμένου καπνού που δε ζει παρά μόνο απ' ό,τι απομυζά από το σώμα, για να κάνει με κόπο μια κίνηση και όχι μια σκέψη ή μια υπόθεση. Γιατί τι είναι αυτές οι σκέψεις, οι υποθέσεις, οι αξίες και οι ιδιότητες; Έννοιες χωρίς ζωή που υλοποιούνται μόνο όταν το σώμα τις αποβάλει, δημιουργώντας μια μεγάλη εφίδρωση για να τις αναγκάσει να το εγκαταλείψουν. Γιατί το σώμα δεν έχει ποτέ ανάγκη να του προσδιορίσουμε τι έκανε. Χωρίς τις καθημερινές λειτουργίες του σώματος, δεν θα γεννιόταν ποτέ καμιά σκέψη και δεν είναι από το σώμα που γεννιέται, αλλά ενάντιά του, με την ευκαιρία μιας κίνησης δικής του, της οποίας η σκέψη, δηλαδή η σκιά, θέλησε να ζήσει από μόνη της, υπό την επήρεια των λεγόμενων πνευμάτων. Αυτών των εξόριστων αερικών που ήθελαν να αποκτήσουν υπόσταση χωρίς όμως να κοπιάσουν για να την κερδίσουν. Όταν κάποιος δεν έχει σώμα και είναι ένα τίποτα, όταν δεν έχει ακόμα αναπνεύσει, απαιτείται φοβερή θέληση για να καταφέρει να κατασκευάσει ένα τέτοιο σώμα και να κατακτήσει μ' αυτό τη δυνατότητα να αναπνέει καθολικά. Και αυτό δεν είναι θέμα σκέψης, αλλά μιας τρομερής φρίκης την οποία πρέπει να υπερπηδήσει.
Σ' αυτό το σημείο είναι που ψόφησε ο μεγάλος αγύρτης, ο απατεώνας, ο μέγας γαμημένος από την πλημμύρα των καθαρών ουσιών, που ως αρχή και ουσία και χωρίς σώμα για να τους αντισταθεί, δεν είναι παρά η τρύπα του αιώνιου περάσματος κάθε σκέψης ή υπόθεσης για ύπαρξη, ο Θεός, πνεύμα καθαρό, σκιά και δυνητικότητα. Πολύ δειλά για να επιχειρήσουν να αποκτήσουν σώμα, τα πνεύματα, πτητικά αέρια, πιο ελαφριά και από κάθε επεξεργασμένο σώμα, περιφέρονται στο στερέωμα ή στο κενό και η απουσία ζωής, το κενό τους, η απέραντη νωθρότητά τους τα περιορίζει στο πνεύμα. Βλέποντας το σώμα του ανθρώπου να υπερτερεί, κατέληξαν να φαντάζονται ότι το ξεπέρασαν. Για να μη περιφρονηθούν και απωθηθούν από τον άνθρωπο, προσπάθησαν να προσδώσουν σ' αυτό το κενό που αποκαλούμε πνευματική κατάσταση, στον ευνουχισμό του σώματός τους, αρσενικού ή θηλυκού, στην αδυναμία τους να αναγνωρίσουν ο,τιδήποτε έχει ζωή και ενέργεια, ένα είδος επικίνδυνης σεμνότητας που στηρίχτηκε στην πιο βρωμερή μαγεία.
Το πνεύμα δεν υπήρξε ποτέ τίποτα άλλο από το παράσιτο του ανθρώπου, το σαράκι που άξιζε στο σώμα του, από τη στιγμή που δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα ζωύφιο που δε θέλει να αναγνωρίσει την αξία της ζωής του. Αλλά πώς ξεπετάχτηκε μια μέρα μέσα από τα αποκρουστικά αυτά βδελύγματα ο Θεός; Αυτό η Ιστορία δεν το απεκάλυψε ποτέ.

Και λέω, ΣΚΑΤΑ ΣΤΟ ΠΝΕΥΜΑ. Γνωρίζω καλά, από ποιες οργιώδεις περιπτύξεις των νυφών κατέληξε το πνεύμα να υπερισχύσει του σώματος, το οποίο ήταν προγενέστερο. Γνωρίζω καλά ότι αυτό που αποκαλούμε πνεύμα δεν είναι παρά ένας πολτός χωρίς ύπαρξη, που απαξίωσε να σαρκωθεί και, για να αποκτήσει σώμα και να εξασφαλίσει την τροφή του, στηρίχθηκε πάνω σ' αυτό που θα έχαναν τα εν ζωή σώματα, στηρίχθηκε πάνω στα σώματα που θα αφαίμασσε. Το σώμα που εργάζεται δεν έχει χρόνο να σκεφθεί και να παράξει, καθώς λένε, ιδέες. Οι ιδέες είναι απλώς το κενό του σώματος. Αλληλεπιδράσεις απουσίας και έλλειψης ανάμεσα σε δυο κινήσεις καταυγάζουσας πραγματικότητας, που το σώμα με την παρουσία του δεν έπαψε να επιβάλλει. Δεν είναι μόνο ότι η ύλη ενεργοποιήθηκε πριν τη σκέψη, είναι κυρίως ότι δεν ενεργοποιήθηκε, δεν κατευθύνθηκε ποτέ προς το μέρος όπου η ψυχική αντίληψη σκιρτά, στο μέρος όπου εκδηλώθηκε η ζωή, διαλεκτική ή συλλογιστική, στο μέρος όπου η κουλτούρα κατόρθωσε να ξεκινήσει. Είναι ότι το σώμα υπήρχε ανέκαθεν, το σώμα, και ότι ο τρόπος ζωής και ύπαρξής του δεν είχε ποτέ να κάνει με το πνεύμα ή τη σκέψη, ούτε καν μ' αυτό που αποκαλούμε ψυχή. Το σώμα είναι ένα γεγονός που δεν έχει ανάγκη από ιδέες ή ευαισθησίες, αλλά που, απ' τα βάθη της άραχλης σπηλιάς του, εποπτεύει τη στιγμή που ακόμα και η καρδιά δεν έχει το χρόνο να αισθανθεί ότι υπάρχει. Πράγμα που σημαίνει ότι, όταν βλέπω τον Κλωντέλ να ζητά τη βοήθεια των πνευμάτων των αρχών του αιώνα, μπορώ ακόμα να επιτρέψω στον εαυτό μου να γελάσει, αλλά όταν βλέπω στον Καρλ Μαρξ ή στον Λένιν την λέξη πνεύμα, σαν την ίδια και απαράλλαχτη παλιά αξία, όταν βλέπω την επίκληση της αιώνιας αυτής οντότητας σαν σημείο αναφοράς των πραγμάτων λέω στον εαυτό μου ότι υπάρχει λέρα και παρτούζα και πως ο Θεός έγλειψε τον κώλο του Λένιν και πως πάντα έτσι γινόταν και πως δεν αξίζει να συνεχίσω, δεν πειράζει, είναι μόνο ένας γαμημένος λογαριασμός που πρέπει να τακτοποιηθεί.

Lo kundam
a papa da mamma la mamama
a papa dama lokin a kata repara
o leptura
o ema lema
o ersti
o popo erstura
o erstura
o popo dima

Ελεύθερες λέξεις-Γροθιά


Tο Mιλάνο απλώνεται στη μέση της κοιλάδας του Πάδου. H πολεοδομία του βασίζεται σε μία σειρά ομόκεντρων κύκλων και κάθετων ακτίνων που ξεκινούν από ένα κοινό κέντρο: το Kαστέλο. Aν το κοιτάξεις από ψηλά, το μόνο ίσως που διακρίνεις είναι η χρυσή «Mαντουνίνα» στην κορυφή του Nτουόμο. Δεν υπάρχει ούτε ένας λόφος ούτε ένα τόσο δα υψωματάκι. Έτσι, για να προσανατολιστείς... Eίναι η τέλεια πόλη, αν θες να χαθείς. Aν θες απλώς να περιφέρεσαι μέσα της χωρίς σκοπό. Άλλωστε, δεν χρειάζεσαι σκοπό.

H εύφορη κοιλάδα μπορεί να ζει τον ιταλικό βορρά και όχι μόνο. Έξι έως οκτώ μήνες το χρόνο το Mιλάνο κοιμάται και ξυπνάει μέσα στην ομίχλη. Nομίζεις πως είναι παντού. Στους δρόμους, στα σπίτια ακόμη και στα μυαλά. Όμως αυτή η κοιμισμένη πόλη, ως όριο του ιταλικού πνεύματος, γεννούσε συνεχώς στην ιστορία επαναστάσεις. Λες και οι κάτοικοί της ή έστω κάποιοι από αυτούς δεν μπορούσαν να ζουν ήσυχα κάτω από αυτή την αχνογκρίζα κουβέρτα με το χρυσό κόσμημα στην κορυφή.

Aπό τις «Eλεύθερες Λέξεις» του ιδρυτή του φουτουριστικού κινήματος Φίλιπο Tομάζο Mαρινέτι. Aπό το Mιλάνο θα ξεκινήσει το 1909 η πρώτη καλλιτεχνική επανάσταση του αιώνα: ο Φουτουρισμός, εκείνο το κίνημα που μπόρεσε όσο κανένα άλλο πολιτιστικό ρεύμα να αποκτήσει γνήσια, αν και ζοφερούς εξέλιξης, πολιτική και κοινωνική έκφραση. Στις αρχές του αιώνα η κοινωνική αναταραχή από την ανάπτυξη της βιομηχανίας και του εμπορίου δονεί και τον ιταλικό βορρά. Oι γαιοκτήμονες δεν κοιμούνται πλέον ήσυχοι στην εύφορη κοιλάδα τους. Tο ιταλικό πνεύμα δεν αρκείται στη δόξα που σαπίζει στα μουσεία, και στη ρομαντική Bενετία που βουλιάζει. Σε αυτό τον καλλιτεχνικό λαό μένει στους ποιητές και τους διανοούμενους να ξυπνήσουν ή απλώς να μην κοιμούνται τα βράδια. Oι φουτουριστές διοργανώνουν βραδιές που συνοδεύονται από ταραχές και συγκρούσεις. Θέλουν να μην αφήσουν κανένα να ησυχάσει. Γυρίζουν την πλάτη τους στην τακτοποιημένη, βολεμένη ζωή του «καλλιεργημένου» διανοούμενου. Για εκείνους οι αξίες είναι διαφορετικές από πριν.

«O Φουτουρισμός βασίζεται στην πλήρη ανανέωση της ανθρώπινης ευαισθησίας, που προκαλείται από τις μεγάλες επιστημονικές ανακαλύψεις. Oι άνθρωποι που χρησιμοποιούν τον τηλέγραφο, το τηλέφωνο, το φωνόγραφο, το ποδήλατο, τη μοτοσικλέτα, το αυτοκίνητο, το υπερωκεάνιο, το πηδαλιοχούμενο, το αεροπλάνο, τον κινηματογράφο, τη μεγάλη εφημερίδα δεν έχουν ανακαλύψει ακόμη πως αυτά τα μέσα επικοινωνίας, μεταφοράς και πληροφόρησης ασκούν αποφασιστική επίδραση στην ψυχή τους» θα γράψει ο ιδρυτής του κινήματος Φίλιπο Tομάζο Mαρινέτι στο ιδρυτικό μανιφέστο του Φουτουρισμού. O ίδιος ως ποιητής θα εισαγάγει στην καλλιτεχνική του έκφραση κάθε νέο μέσο. Tώρα ο ήχος έρχεται όχι μόνο να μπει στις λέξεις, αλλά ακόμη και να πάρει τη θέση τους. O θόρυβος των μηχανών και η βουή της πόλης που ξυπνά έρχονται να αντικαταστήσουν τα ουσιαστικά και τα επίθετα. Προτείνεται ακόμη και ένα νέο συντακτικό, κατά το οποίο οι λέξεις θα απελευθερωθούν από τις αγκυλώσεις της γραμματικής, όπως οι πτώσεις, τα πρόσωπα και οι χρόνοι, ώστε να αφεθούν να χτυπήσουν με όλη τους τη δύναμη το δέκτη τους. Φυσικά, οι «ελεύθερες λέξεις» των φουτουριστών δεν μπορούσαν να μείνουν μέσα σε πλαίσια στηλών, αράδων, στίχων και κεφαλαίων. Oι συμβάσεις ανατρέπονται με κάθε τρόπο και με απίστευτη βαναυσότητα.

Ο φουτουρισμός γεννήθηκε μέσα από τις φωτιές της αλλαγής και πέθανε στο παρανοϊκό παραλήρημα του Ντούτσε. Εκείνος τους έταξε αλλαγή, φωτιά, αίμα και σπέρμα κι εκείνοι τον ακολούθησαν, εως ότου δεν έμεινε κανείς...


Μάχη Βάρος + Οσμή Μεσημέρι 3/4 φλάουτα θρήνοι κατακαλόκαιρο τουμπτουμπ συναγερμός Γκαργκαρές σπαράζω εκπυρσοκρότηση πορεία Κουδούνισμα σακκίδια τουφέκια ξυλοπόδαρα πρόκες κανόνια χαίτες ρόδες κασόνια εβραίοι τηγανίτες κουραμάνα νανουρίσματα κουτσομάγαζα μπόχες λουστράρισμα τσίμπλα δυσωδία κανέλα μούχλα πλημμυρίδα και άμπωτις πιπέρι


Παρασκευή 26 Ιανουαρίου 2007

Η Γυναίκα Με Τα 100 Κεφάλια

Σε Κάθε Αιματηρή Εξέγερση, Εκείνη Ανθίζει Όμορφη Και Αληθινη...

Τί σημασία έχουν τα θύματα, όταν η χειρονομία είναι ωραία;

New kids on the blog!

Σερνάμενοι παρά θιν’ αλός ανάμεσα από εκτάκτως οροθετημένα ερείπια ενός άσχημου αεροπορικού δυστυχήματος εκειδά παρά θιν’ αλός υφέρπουσα ψηλόλιγνη άμμος να φωλιάζει αποκαμωμένη στο ανίερο εσωτερικό των παραμελημένων νυχιών, καταφύγιο ρημαγμένο στη λήθη ως φονέα φίγκ των αναμνήσεων, γονέα των αναγκών, ουρανός τε και αοράτων χαμηλής κλίμακος εφάπτεται με τις σόλες που θορυβοποιούν την μελοποίηση κοχυλιών θρυμματισμένων γκρίζων απαρέγκλιτων φορέων ανέμου που φουσκώνει σταχτιές αναμνήσεις φιλάσθενες.
Ήχοι άηχοι παρανάλωμα του πυρός, φωτισμένη αστήριχτη εφηβεία σε σκαμνί απολογητικής υπόνοιας συναισθημάτων έγερση κεφαλής υπό χαλάρωσιν λείο και αειθαλές παρά φύσιν σημαίνοντα πυορροούσα Θεοτόκο σφετεριστής ενορχηστρωμένος Ιουδαίος, ας χωρίσουν περιφερόμενα τα νερά να εξέλθει ο λαός ημών πασών των Ρωσιών εκ του σύνεγγυς στατικός προάγγελος ατενίζοντας τη λεπτή γραμμή που συνένοχε το οπτικό μαγνητικό πεδίο ατενίζοντας το μαύρο υπόλογο πέλαγος που εκτείνεται έως εκεί που τεμάχισες αποκαρδιωτικά τον ομφαλό της δύσκολης γέννησης ενός έθνους...

Τί σημασία έχουν τα θύματα, όταν η χειρονομία είναι ωραία;

ΥΓ: Αυτό το blog ΔΕΝ είναι ελεύθερο.

Προμηθεϊκά δεμένο με καταματωμένες σάρκες, προσπαθώντας να χορτάσει την πείνα των κυρίων κυρίων James Joyce, Friedrich Nietzsche, Antonin Artaud, Andre Breton, Rene Magritte, Robert Desnos, Giorgio De Chirico, Max Ernst, Guillaume Apollinaire και ΕΣΥ- χωρίς αιδώ, με σφαλισμένα τα μάτια, να είσαι εκεί μόνη, να αλυχτάς κάθε δείλι, μοναχή, αποκαμωμένη, γιατί είσαι εσύ και εσύ κατέχεις όλο τον κόσμο καμωμένο στα δυο μικρά βρεγμένα σου δάχτυλα, που τα μυρίζεις εκστασιασμένη και αναδύουν εκείνη την γνώριμη αρχέγονη μυρωδιά από γλυκό ασήμι και πικρό ατσάλι...