Τρίτη 26 Ιουλίου 2011

Ο Νορβηγός.

Ήτανένας άνθρωπος κενός από συναισθήματα. Σκότωνε σχεδόν τεχνοκρατικά. Οι σημερινές συνθήκες που επικρατούν στην Ευρώπη με έναν άγριο και οργισμένο καπιταλισμό, ο οποίος φυτοζωεί και στην προσπάθεια του να επιβιώσει, έχει αναπτύξει τους πιο άγριους αμυντικούς μηχανισμούς του συστήματος, έχουν δημιουργήσει στρατιές ανθρώπων κενών από συναισθήματα. Αυτά θα συνεχιστούν. Είτε με ιδεολογική εμμονή, είτε με κάποιον να μπουκάρει σε εργασιακό χώρο και να καθαρίζει "ανταγωνιστές", είτε με κάποιον να σχεδιάζει δολοφονία πολιτικού προσώπου ως εμμονή ευθύνης για τα δικά του προσωπικά προβλήματα। Αυτή είναι η Ευρώπη, πλέον και ο πυρήνας όλης αυτής της σοκαριστικής ιστορίας είναι ένας: ο καπιταλισμός. Τα υπόλοιπα περί ακροδεξιών ιδεών, μασωνίας, σταυροφόρων, βίντεο γκέιμς, Μαίριλυν Μάνσον είναι τα παρακλάδια.Ο εξαιρετικός Ρόπερ, όταν το 1947 εξουσιοδοτήθηκε από τη βρετανική κυβέρνηση να φτιάξει το ψυχολογικό προφίλ των ναζί ηγετών, στην αναφορά του έκρινε ως τον πιο επικίνδυνο τον Χίμλερ. Και αυτό γιατί ήταν κενός συναισθημάτων, ένας τεχνοκράτης που απλώς έβλεπε νούμερα και όχι ανθρώπους και έβαζε υπογραφές για εκτελέσεις, ακριβώς όπως έφτιαχνε το τσάι του. Δεν ήταν σαδιστής, ούτε έτρεφε αρρωστημένο μίσος για κάποιον, όπως έγραφε ο Ρόπερ, απλώς θεωρούσε πως έκαμε τη δουλειά του. Γι αυτό και τον χαρακτηρίζει ως τον πιο επικίνδυνο από όλους. Ακριβώς, αυτό ήταν και ο Νορβηγός. Πιο επικίνδυνος από κάποιον που θα γράψει σε κάποιο φόρουμ "ας τεμαχίσουμε τους μουσουλμάνους". Είναι παιδί της σημερινής καπιταλιστικής Ευρώπης, ίσως της αγριότερης μορφής της που γνώρισε ποτέ ο σύγχρονος κόσμος.Όπως και να το κάνουμε, όσο προετοιμασμένος και εάν είσαι, όσες πρόβες με κούκλες και εάν έχεις κάμει, πάντοτε η πρώτη δολοφονία σε σοκάρει, σε παγώνει. Ο Νορβηγός, σύμφωνα με τις πληροφορίες δεν το έπαθε αυτό και συνέχισε σαν να κάμει απλώς τη δουλειά του.

Κυριακή 16 Ιανουαρίου 2011

Η Μαύρη Ντάλια, ο Τζόν Χιούστον και ο Μαν Ρέυ.


Διαβάζω το βιβλίο "Ο Εκδικητής της Μαύρης Ντάλιας. Η Αληθινή Ιστορία" του Στιβ Χόντελ με πρόλογο του Τζέιμς Ελρόυ. Ο συγγραφέας είναι ιδιωτικός ντετέκτιβ σήμερα, ενώ διετέλεσε πολλά χρόνια περίπου 24, στο Τμήμα Ανθρωποκτονιών στην αστυνομία του Λος Άντζελες. Το βιβλίο το ξεκίνησα, κυρίως διότι ήθελα να διαβάσω κάτι εύπεπτο αυτή τη φορά έπειτα από ένα σωρό "δύσκολων" βιβλίων και επειδή μου αρέσουν οι αλα φιλμ-νουάρ καταγραφές ερευνών και πειστηρίων περί διάσημων ανεξιχνίαστων εγκλημάτων και εγκληματιών, όπως η Μαύρη Ντάλια, ο Ζόντιακ κλπ.
Τελικώς, το βιβλίο αποδείχτηκε πολύ πιο ενδιαφέρον από ότι ανάμενα. Ο συγγραφέας ισχυρίζεται με παράθεση στοιχείων πως βρήκε τον δολοφόνο ή μάλλον τους δυο δολοφόνους της Μαύρης Ντάλιας και αυτοί είναι ο πατέρας του και ένας φίλος του! Στην αρχή μου φάνηκε ακατάληπτο και γραφικό, ένας πρώην μπάτσος της αστυνομίας του Λος Άντζελες να εξιχνιάζει αυτό το έγκλημα και μάλιστα κατα σύμπτωση να ανακαλύπτει πως ο δολοφόνος ήταν ο πατέρας του, αλλά διαβάζοντας το τα στοιχεία και οι αποδείξεις είναι συντριπτικά. Ξετυλίγοντας το γεναλογικό του κουβάρι και τα προσωπικά αντικείμενα του πατέρα του μετά το θάνατο του, τα στοιχεία είναι συγκλονιστικά και αποκαλύπτουν πως στον μεσοπόλεμο υπήρχε μια παρέα που επιδιδόταν σε όργια βασισμένα στα βιβλία του Ντε Σαντ, με αρχηγό τον Τζόρτζ Χόντελ, πατέρα του συγγραφέα με τη συμμετοχή του Μαν Ρέυ(ναι του σουρεαλιστή ζωγράφου!), του Τζον Χιούστον(ναι του σκηνοθέτη!) και κάποιες φορές και του Γκρέγκορυ Πεκ(ναι του ηθοποιού!)
Ο πατέρας του συγγραφέα ήταν ένας εξέχοντας χειρουργός των σταρ του Χόλιγουντ, ένας σκοτεινός άνθρωπος, πολυσχιδής προσωπικότητα που είχε ταξιδέψει σε ολόκληρο τον κόσμο, σκόρπισε διάφορα παιδιά από δεκάδες γυναίκες και πέθανε ζάμπλουτος στις Φιλιππίνες. Στο παλάτι του διοργάνωνε σεξουαλικά όργια με ανήλικες κυρίως και με τη συμμετοχή και ανδρών και γυναικών. Πάντοτε εκεί βρισκόταν ο Μαν Ρέυ με τη γυναίκα του και ο Τζον Χιούστον. Τα μέλη της παρέας λάτρευαν τις περιγραφές του Μαρκήσιου ντε Σαντ και προσπαθούσαν να τις πραγματοποιήσουν στα όργια που διοργάνωναν. Είχαν εντρυφήσει στην φιλοσοφία του ντε Σαντ περί της πλήρους υποταγής του αντικειμένου-θύματος και της αποανθρωποίησης του μέσω της σεξουαλικής πράξης. Η παρέα διαλύθηκε όταν η κόρη του Χόντελ και ετεροθαλής αδελφή του συγγραφέα κατάγγειλε τον ομαδικό βιασμό της σε μια τέτοια εκδήλωση από τον πατέρα της και τους φίλους του σε ηλικία 14 ετών! Στους κατηγορούμενους συγκαταλεγόταν και ο Μαν Ρέυ με τη γυναίκα του, οι οποίοι φυγαδεύτηκαν από την Αμερική πρίν αρχίσει η δίκη. Ο Τζον Χιούστον δεν συμμετείχε σε εκείνο το όργιο. Τελικώς, στο δικαστήριο οι κατηγορούμενοι αθωώθηκαν και η κόρη χαρακτηρίστηκε ως "παθολογική ψεύτρα". Ο Τζόρτζ Χόντελ έφυγε για τις Φιλιππίνες.
Ο συγγραφέας βρήκε στα προσωπικά αντικείμενα του πατέρα του φωτογραφίες της Ελίζαμπεθ Σόρτ της δολοφονημένης "Μαύρης Ντάλιας". Κανονικά τραβηγμένες φωτογραφίες, όχι από εφημερίδες. Άρχισε να συλλέγει στοιχεία, βρήκε ερωτική σύνδεση του πατέρα του με την Σόρτ, ενώ βρήκε παρέμβαση του πατέρα του στην αστυνομία του Λος Άντζελες σχετικά με τις έρευνες, παρεμβάσεις οι οποίες είχαν αποτέλεσμα να υπάρχουν σοβαρές ελλείψεις στις έρευνες για το έγκλημα.

υγ: Ειδικά για τον Τζόν Χιούστον, περιγράφεται ως ένας άνθρωπος ιδιαίτερα σκληρός σαδιστής. Η αγάπη του Χιούστον για τον μαρκήσιο ντε Σαντ είναι πασίγνωστη και τεκμηριωμένη. Απολάμβανε τα κείμενα του Σαντ και αρεσκόταν να ζει τον θρύλο του ως "μεγαλοφυΐα και τέρας". Περιγράφοντας την προσωπικότητα του Χιούστον και την αγάπη του για τον σαδισμό, ο Λόρενς Γκρόμπελ στο βιβλίο του "Οι Χιούστον", αναφορικά με μια συζήτηση ανάμεσα στον Χιούστον και στον σεναριογράφο Τζον Μίλιους (Αποκάλυψη Τώρα!), που είχε γράψει το σενάριο της ταινίας του Χιούστον Ο δικαστής, αφηγήθηκε:
Όταν τον ρώτησε ο Μίλιους ποιό ήταν το καλύτερο κομμάτι της δουλειάς του ως σκηνοθέτη, ο Τζον απάντησε μονολεκτικά: "Σαδισμός". Πρότεινε στον Μίλιους να διαβάζει Μαρκήσιο ντε Σαντ τη νύχτα και Τζίμ Κόρμπετ την ημέρα.Όταν τον ρώτησε ο Μίλιους για τις γυναίκες, η συμβουλή του Τζον ήταν: "Να είσαι ακριβώς αυτό που θέλουν. Προσαρμόσου στα χάδια τους. Πες τους οτιδήποτε. Και γάμα τες! Γάμα τες όλες!"(σ. 641)

υγ1: Να θυμήσω λίγο την υπόθεση της "Μαύρης Ντάλιας": Στις 15 Ιανουαρίου του 1947, στο Λος Άντζελες, βρέθηκε το πτώμα μιας γυναίκας. Ο δολοφόνος δεν είχε μόνο κόψει το σώμα του θύματος στα δύο, αλλά το είχε ακρωτηριάσει με φρικτό τρόπο και τοποθετήσει σε πόζα. Το έγκλημα παρέμεινε ανεξιχνίαστο επί εξήντα σχεδόν χρόνια, έμεινε στην ιστορία ως η δολοφονία της Μαύρης Ντάλιας και έγινε πρωτοσέλιδο στις εφημερίδες όλης της χώρας. Το θύμα ήταν η 22χρονη Ελίζαμπεθ Σόρτ που είχε έρθει από τη Μασσαχουσέττη, αναζητώντας τη δόξα και το χρήμα στη Μέκκα του κινηματογράφου.Σύφωνα με την αναφορά του ιατροδικαστή, δρα Νιούμπαρ: Έδεσαν τη νεαρή γυναίκα χειροπόδαρα και τη βασάνισαν, αρχικά καταφέρνοντας μικρές τομές στο σώμα της και στα απόκρυφα της, κόβοντας στη συνέχεια το ηβικό τρίχωμα για να το βάλουν στον κόλπο της. Ο δολοφόνος χάραξε το στόμα της από το ένα αυτί έως το άλλο, για να σχηματίσει ένα αιματοβαμμένο χαμόγελο, μαχαίρωσε τα στήθη της και έκοψε στη μέση καθαρά και χειρουργικά το κορμί της.

Παρασκευή 31 Δεκεμβρίου 2010

Τα Σκυλιά.


Μια ωραία πρωΐα, οι Γερμανοί άρχισαν να κυνηγάνε τα σκυλιά.


Στην αρχή νόμισα πως ο στρατηγός φον Ζόμπερτ έδωσε διαταγή να εξολοθρευτούν τα σκυλιά, επειδή είχαν παρουσιαστεί κάτι κρούσματα λύσσας. Μα ύστερα αντιλήφθηκα πως έπρεπε να υπάρχει κάποιος άλλος λόγος.


Μόλις λοιπόν μπαίναμε σε ένα χωριό, προτού καν να αρχίσει το κυνηγητό των Εβραίων, άρχιζαν το κυνηγητό των σκυλιών. Ομάδες των Ες-Ες και των Πάντσερσχούτζεν, έτρεχαν στους δρόμους και έριχναν με τα αυτόματα και αμολούσαν χειροβομβίδες εναντίον σ' εκείνα τα φτωχά μπαστάρδικα, με το κιτρινωπό τρίχωμα, με τα κατακόκκινα λαμπερά μάτια, με τα στραβοκάνικα ποδάρια, σκυλιά. Πήγαιναν και τα ξετρύπωναν στους κήπους και στους φράχτες, τα κυνηγούσαν αδυσώπητα μέσα στα χωράφια.


Τα κακόμοιρα τα ζώα το σκάγανε στο δάσος, κρυβόντανε στους τράφους, πίσω από τους λαχανόκηπους και μερικά ζητούσαν καταφύγιο μέσα στα σπίτια, ζαρώνανε στις γωνιές, πάνω στα στρωσίδια των χωρικών, πίσω από τη θερμάστρα, κάτω από τους πάγκους, όπου μπορούσαν. Μα οι γερμανοί στρατιώτες έμπαιναν στα σπίτια, τραβούσαν τα σκυλιά από τις κρυψώνες τους και τα σκότωναν βάρβαρα με κοντακιές.


Σε αυτό το κυνηγητό, οι πιο αδυσώπητοι απ' όλους ήταν οι Πάντσερσχούτζεν, οι άνθρωποι των αρμάτων μάχης. Μπορούσε να πει κανείς πως είχαν προηγούμενα, προσωπικά πάθη, με εκείνα τα φτωχά ζώα.


Τους ρώτησα:

- Μα γιατί;

Το μούτρο τους σκοτείνιασε.

- Ρωτήστε τα σκυλιά, μου αποκρίθηκαν ξερά.

Και μου γύρισαν την πλάτη.

Μα οι γέροι Κοζάκοι που κάθονταν στα κατώφλια των σπιτιών, γελούσαν κάτω από τα μουστάκια τους και χτυπούσαν με την παλάμη τους το γόνατο τους.

Και έλεγαν:

- Αχ, τα κακόμοιρα τα σκυλιά, αχ! Μπιέντνι σαμπάκι!

Και γελούσαν πονηρά.

Και γελούσαν με τέτοιο τρόπο, σαν να μην λυπόντουσαν εκείνα τα δυστυχισμένα ζώα, παρά εκείνους τους δυστυχισμένους τους Γερμανούς.

Οι γέροι κοιτούσαν πάνω από τους φράχτες των κήπων τους, οι κοπέλες κατέβαιναν στο ποτάμι με δυο κουβάδες να ισορροπούν στις άκρες ενός ραβδιού πάνω στους ώμους τους, τα παιδιά πηγαίνανε και θάβανε με ευλάβεια μέσα στα χωράφια τα δολοφονημένα σκυλιά και χαμογελούσαν όλοι τους και το χαμόγελο τους ήταν λυπημένο και πονηρό ταυτόχρονα.


Τη νύχτα, τα χωράφια και τα σύδεντρα ήταν γεμάτα από ξεμοναχιασμένα αλυχτίσματα, θρηνητικά ουρλιαχτά, απελπισμένα αναστενάγματα. Και άκουγες τα σκυλιά να ξύνουν γύρω στους κήπους και τα σπίτια γυρεύοντας να βρουν κάτι να φάνε και οι γερμανοί σκοποί ούρλιαζαν:

- Ποιός είναι εκεί;

Και η φωνή τους ήταν παράξενη, ένοιωθες πως φοβόντουσαν κάτι το τρομερό και το μυστηριακό, ένοιωθες πως φοβόντουσαν τα σκυλιά.

Κυριακή 25 Απριλίου 2010

Ένα φυσικό πείραμα της ιστορίας.


Στα νησιά Τσάταμ, 800 χιλιόμετρα ανατολικά της Νέας Ζηλανδίας, αιώνες ανεξαρτησίας για τον λαό των Μοριόρι τερματίστηκαν με βάναυσο τρόπο τον Δεκέμβριο του 1835. Στις 19 Νοεμβρίου εκείνου του έτους έφτασε ένα πλοίο με 500 Μαορί οπλισμένους με πυροβόλα όπλα, λοστούς και τσεκούρια, ακολουθούμενο στις 5 Δεκεμβρίου από μια καραβιά με 400 ακόμα Μαορί. Ομάδες Μαορί άρχιζαν να διασχίζουν τους οικισμούς των Μοριόρι, αναγγέλλοντας ότι οι Μοριόρι ήταν τώρα σκλάβοι τουςκαι σκοτώνοντας όσους είχαν αντίρρηση. Κάποια οργανωμένη αντίσταση των Μοριόρι θα μπορούσε τότε ακόμα και να είχε νικήσει τους Μαορί, οι οποίοι υπολείπονταν αριθμητικά κατά δύο πρός έναν. Εντούτοις, οι Μοριόρι είχαν παράδοση στην ειρηνική επίλυση των διαφορών τους. Αποφάσισαν σε συνέλευση να μην αντισταθούν, αλλά να προσφέρουν ειρήνη, φιλία και διανομή των πόρων.


Προτού προλάβουν οι Μοριόρι να πραγματοποιήσουν την προσφορά τους, οι Μαορί επιτέθηκαν μαζικά. Κατά τη διάρκεια των επόμενων λίγων ημερών σκότωσαν εκατοντάδες Μοριόρι, έψησαν και έφαγαν πολλά από τα σωματά τους και εξανδραπόδισαν όλους τους άλλους, σκοτώνοντας επίσης τους περισσότερους κατά τη διάρκεια των επόμενων λίγων ετών κατά το κέφι τους. Ένας επιζών Μοριόρι θυμόταν: "[Οι Μαορί] άρχιζαν να μας σκοτώνουν σαν πρόβατα. [...] Ήμασταν τρομοκρατημένοι, καταφύγαμε στις ερημιές, κρυβόμασταν σε υπόγειες τρύπες και σε οποιοδήποτε μέρος για να ξεφύγουμε από τους εχθρούς μας. Ήταν μάταιο· μας ανακάλυπταν και μας σκότωναν- άντρες, γυναίκες και παιδιά αδιακρίτως." Ένας κατακτητής Μαορί εξηγούσε: "Προχωρήσαμε στην κατοχή [...] σύμφωνα με τις συνήθειες μας και συλλάβαμε όλους τους ανθρώπους. Δεν ξέφυγε κανείς. Μερικοί δραπέτευαν, τους σκοτώναμε, σκοτώναμε και άλλους- αλλά και τί μ'αυτό; Ήταν σύμφωνα με τα έθιμα μας."


Η βάναυση κατάληξη αυτής της σύγκρουσης ανάμεσα στους Μοριόρι και τους Μαορί θα μπορούσε εύκολα να είχε προβλεφθεί. Οι Μοριόρι ήταν ένας μικρός, απομονωμένος πληθυσμός κυνηγών- τροφοσυλλεκτών, εξοπλισμένος μόνο με την απλούστερη τεχνολογία και όπλα, χωρίς καμία πολεμική εμπειρία και χωρίς ισχυρή ηγεσία ή οργάνωση. Οι εισβολείς Μαορί(από τη Βόρεια Νήσο της Νέας Ζηλανδίας) προέρχονταν από έναν πυκνό πληθυσμό γεωργών, οι οποίοι βρίσκονταν σε μόνιμη κατάσταση άγριων πολέμων, ήταν εξοπλισμένοι με πιο προηγμένη τεχνολογία και όπλα και λειτουργούσαν υπό ισχυρή ηγεσία. Φυσικά, όταν τελικά ήλθαν σε επαφή οι δύο ομάδες, οι Μαορί ήταν εκείνοι που κατέσφαξαν τους Μοριόρι και όχι το αντίστροφο.



Jared Diamond, Guns, Germs and Steel, σελ.59-60, εκδόσεις κάτοπτρο.

Πέμπτη 22 Απριλίου 2010

100 λόγοι γιατί γουστάρω που φτάσαμε εως την χρεωκοπία.

Οι μονοκύτταροι οργανισμοί(αλλιώς bloggers) που έγραψαν αυτό το κείμενο, μας προειδοποιούσαν τότε, αλλά...



100 λόγοι γιατί γουστάρω που είμαι Έλληνας

1. Γιατί έχουμε θάλασσα να την πιεις στο ποτήρι
2. Γιατί μπροστά στο ρεβανί τι να μας πει το μιλφέιγ
3. Γιατί το καρπούζι το αγοράζουμε ολόκληρο και όχι σε φέτες
4. Γιατί «καμάκι» και «σουβλάκι» είναι το πρώτο ποίημα που μαθαίνουμε
5. Γιατί τους μεζέδες που συνοδεύουν το τσιπουράκι δεν τους φτάνει κανένα «ορντέβρ»
6. Γιατί στην Ελλάδα κάθε νύχτα τελειώνει το επόμενο πρωί
7. Γιατί «λουλουδοπόλεμος» δεν υπάρχει σε καμιά άλλη χώρα
8. Γιατί πίνουμε κι ένα ποτηράκι παραπάνω χωρίς να μας πίνει
9. Γιατί μπορούμε να απολαύσουμε τον καφέ μας με τσιγάρο. Όχι να τον πιούμε σφηνάκι και να πάμε να καπνίσουμε κρυφά στο σπίτι μας
10. Γιατί το φλερτ είναι το εθνικό μας χόμπι
11. Γιατί στην Ελλάδα όλοι βρίζουμε το Δημόσιο και ταυτόχρονα σκοτωνόμαστε για μια θέση εκεί
12. Γιατί έχουμε δεν έχουμε λεφτά, ένα μπουζουκάκι θα το πάμε
13. Γιατί έχουμε νοοτροπία «και αύριο μέρα είναι»
14. Γιατί όταν μπαίνουμε σε λεωφορείο κάνουμε τα πάντα για να βρούμε θέση να καθίσουμε
15. Γιατί δεν το παίζουμε ψευτοπουριτανοί. Τις «λαδιές» μας τις κάνουμε με θράσος
16. Γιατί είμαστε πρώτοι στο φανάρι και κορνάρουμε τον εαυτό μας από συνήθεια
17. Γιατί ξέρουμε καλύτερα να ξοδεύουμε παρά να αποταμιεύουμε
18. Γιατί δε μοιραζόμαστε τη βενζίνη στο αυτοκίνητό μας με αυτούς που βάζουμε μέσα
19. Γιατί δεν κάνουμε ποτέ επίσκεψη «με άδεια χέρια»
20. Γιατί η λέξη «κερνάω» υπάρχει στο λεξιλόγιό μας
21. Γιατί άντε να εξηγήσεις στον ξένο τι σημαίνει «καψούρα»
22. Γιατί βράζει το αίμα μας
23. Γιατί στην Ελλάδα η οικογένεια έχει ακόμα αξία
24. Γιατί κατά βάθος…είμαστε καλά παιδιά
25. Γιατί τα καταφέρνουμε πάντα…έστω και την τελευταία στιγμή
26. Γιατί δε «μασάμε» από 400 χρόνια σκλαβιάς
27. Γιατί για τα μάτια μιας γυναίκας κάναμε 10 χρόνια πόλεμο
28. Γιατί όταν οι ξένοι δεν έβρισκαν λέξεις έκλεβαν τις δικές μας
29. Γιατί η λέξη φιλότιμο δεν υπάρχει σε καμία άλλη γλώσσα
30. Γιατί καλή η κιθάρα και το όμποε αλλά το μπουζούκι βγάζει άλλο ήχο
31. Γιατί το «Αι Γενέαι Πάσαι» της Μεγάλης Παρασκευής μας σηκώνει την τρίχα κάγκελο
32. Γιατί όποια πέτρα κι αν σηκώσεις Έλληνες θα βρεις από κάτω
33. Γιατί ερωτευόμαστε και μισούμε με πάθος
34. Γιατί τις δύσκολες στιγμές τις περνάμε με φίλους χωρίς να χρειαζόμαστε ψυχίατρο
35. Γιατί ο Σωκράτης, ο Αριστοτέλης και ο Περικλής ήταν Έλληνες
36. Γιατί η Μερκούρη, ο Χατζιδάκις και ο Ελύτης ήταν Έλληνες
37. Γιατί η συνταγή «αλά ελληνικά» είναι η πιο πετυχημένη
38. Γιατί η τρέλα δεν πάει στα βουνά…πάει στις παραλίες!
39. Γιατί οι καλοκαιρινές διακοπές είναι κοντά και… πού να τρέχουμε τώρα!
40. Γιατί όταν οι άλλοι ανακάλυπταν το κρέας εμείς είχαμε ήδη χοληστερίνη
41. Γιατί όταν εμείς φτιάχναμε τον Παρθενώνα οι άλλοι κοιμόντουσαν πάνω στα δέντρα
42. Γιατί εμείς δώσαμε τα φώτα σε όλους αυτούς που το παίζουνε ηγέτες και οδηγούν στην ειρήνη κάνοντας πολέμους
43. Γιατί η φέτα και το ελαιόλαδο μεταφράστηκαν σε ελληνικό ταμπεραμέντο
44. Γιατί «Ένα γλυκό χωρίς»! Και όλοι καταλαβαίνουν πως πρόκειται για φραπέ
45. Γιατί μπορούμε να παρατήσουμε τα πάντα για έναν μεγάλο έρωτα!
46. Γιατί στη γλώσσα μας διακρίνουμε μεταξύ έρωτα και αγάπης…ξέρουμε όμως να ζούμε με πάθος και τα δυο!
47. Γιατί αλλάζουμε κινητό κάθε χρόνο, αυτοκίνητο κάθε τρία χρόνια και ερωτικό σύντροφο κάθε τρεις και λίγο
48. Γιατί όταν οι άλλοι φορούσαν προβιές λύκων εμείς υφαίναμε αραχνοΰφαντους χιτώνες
49. Γιατί οι Έλληνες δεν πολεμούν σαν ήρωες αλλά οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες (Winston Churchill- 1941)
50. Γιατί δε βάζουμε κέτσαπ στο φαγητό μας. Έχει από μόνο του υπέροχη γεύση
51. Γιατί όταν πονάμε ξέρουμε να κλαίμε και να χορεύουμε τη ζεμπεκιά με περηφάνια
52. Γιατί ο Έρωτας ήταν Έλληνας Θεός. Γι αυτό ξέρουμε και να αγαπάμε
53. Γιατί μπορεί να είμαστε οξύθυμοι αλλά ποτέ δεν κρατάμε κακία
54. Γιατί κανένας άλλος δεν χαίρεται για την καταγωγή του όσο εμείς
55. Γιατί παρόλο που γνωρίζουμε τον κίνδυνο τολμάμε
56. Γιατί η τρέλα στην Ελλάδα πάει με χίλια….Γι αυτό όλοι τρέχουν στο δρόμο
57. Γιατί το 95% των αστεριών και των πλανητών έχουν ελληνική ονομασία
58. Γιατί δουλεύουμε για να ζούμε και δε ζούμε για να δουλεύουμε
59. Γιατί έχουμε του κόσμου τα ελαττώματα και παρόλα αυτά είμαστε ακαταμάχητοι
60. Γιατί η ζωή μας είναι στο «δυνατό» ενώ των ξένων στο «αθόρυβο»
61. Γιατί αν η χώρα μας δεν ήταν η ομορφότερη του κόσμου, θα τη διάλεγαν για σπίτι τους οι δώδεκα θεοί του Ολύμπου;
62. Γιατί όταν φωνάζουμε «αδελφέ» στο δρόμο, όλοι γυρνάνε
63. Γιατί κάνουμε τις περισσότερες καταχρήσεις κι όμως ζούμε περισσότερο
64. Γιατί ακόμα κι ο Αϊνστάιν παραδέχτηκε ότι οφείλει πολλά σε έναν Έλληνα
65. Γιατί όταν συζητάμε για δίαιτα είμαστε πάντα στο τραπέζι και τρώμε
66. Γιατί κάποτε «φωτίσαμε» ολόκληρο τον κόσμο
67. Γιατί μιλάμε δυνατά και γελάμε με την καρδιά μας
68. Γιατί είμαστε οι μόνοι που ξεκινάμε το μεσημέρι για καφεδάκι και καταλήγουμε να πίνουμε ούζο μέχρι πρωίας
69. Γιατί μπροστά στο Μετσοβόνε τύφλα να χει το Έμενταλ
70. Γιατί με μια φλόγα καταφέραμε να ενώσουμε ολόκληρο τον κόσμο
71. Γιατί ξέρουμε να εκφράζουμε το σ’ αγαπώ με κάθε πιθανό τρόπο
72. Γιατί τα πιο απίστευτα είναι κι ελληνικά
73. Γιατί κυκλοφορούμε στο δρόμο στις δύο το βράδυ και δε νιώθουμε ότι είμαστε σε στοιχειωμένη πόλη
74. Γιατί σουβλάκι, σουτζουκάκι και λοιπές ελαφριές γεύσεις είναι η αδυναμία μας
75. Γιατί είμαστε περήφανοι για το παρελθόν μας
76. Γιατί δεν πάμε για ύπνο με τις κότες αλλά το ξημερώνουμε διασκεδάζοντας
77. Γιατί ακόμη και το πιο μικρό ξωκλήσι μας λούζεται από φως. Δεν πιάνεται η ψυχή μας απ’ τη σκοτίδα του βιτρώ
78. Γιατί τα λέμε έξω απ΄ τα δόντια
79. Γιατί ξέρουμε να «κλέβουμε» αλλά και να μην «καρφώνουμε» αυτόν που «κλέβει» στις εξετάσεις
80. Γιατί έχουμε πάντα μια λύση- έστω και πλάγια- σε όλα
81. Γιατί οι γονείς μας δεν ξεχνάνε ότι υπάρχουμε μόλις κλείσουμε τα δεκαοκτώ
82. Γιατί είμαστε των άκρων
83. Γιατί την κάθε δυσκολία την αντιμετωπίζουμε για χιούμορ
84. Γιατί το αντιπροσωπευτικότερο ελληνικό σύνθημα είναι: «Για την Ελλάδα, ρε γαμώτο!» 85. Γιατί οι Ολυμπιακοί Αγώνες γεννήθηκαν εδώ
86. Γιατί όταν θέλουμε να λιαστούμε, έχουμε αμμουδιά και θάλασσα. Δεν ξεχυνόμαστε στα γρασίδια ούτε βουτάμε στα σιντριβάνια
87. Γιατί βλέπουμε τον ουρανό γαλάζιο κι όχι μολυβί
88. Γιατί εδώ που ζούμε όλο το χρόνο, ο ξένος το έχει σκοπό ζωής να έρθει μία εβδομάδα
89. Γιατί η Ελλάδα είναι η πιο φτωχή χώρα με τους πιο πλούσιους κατοίκους
90. Γιατί είχαμε μάγκες προγόνους
91. Γιατί ξέρουμε τι θα πει κέφι
92. Γιατί μιλάμε καλά τις ξένες γλώσσες…αλλά ποιοι μιλούν καλά τα ελληνικά;
93. Γιατί πίνουμε και καπνίζουμε περισσότερο από όλους και ζούμε περισσότερο από όλους
94. Γιατί εμείς γράφουμε την Ιλιάδα, και οι ξένοι την κάνουν έργο χιλιάδες χρόνια μετά
95. Γιατί το τζατζίκι, το σουβλάκι, η μαγκιά και το φιλότιμο είναι ελληνικά
96. Γιατί μας αρέσει τα λεφτά και τα ψάρια να τα τρώμε πάντα φρέσκα
97. Γιατί ενώ έχουμε μικρή χώρα, έχουμε μεγάλη καρδιά
98. Γιατί το δικό μας μοντέλο ζωής έχει πολλέεεεεεες καμπύλες
99. Γιατί η μάνα μου κάθε Αύγουστο απλώνει τραχανά. Οι άλλοι τι απλώνουν?
100. Γιατί το σύνθημα Ελευθερία ‘η Θάνατος ήταν ελληνικό.

Τετάρτη 10 Φεβρουαρίου 2010

Η Ώρα του Λύκου.

Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 2009

Ένα συνηθισμένο γεγονός. Συγγνώμη για την ενόχληση.


Αντιγράφω από την ιστοσελίδα "Η Έκδοση της Ελασσόνας" :




Εβδομάδες τώρα επί της οδού Βυζαντίου 20, οι περίοικοι και οι περαστικοί γίνονται μάρτυρες μιας βαρβαρότητας άνευ προηγουμένου. Όπως μας ενημέρωσαν γείτονες, στον συγκεκριμένο χώρο μία σκυλίτσα είχε γεννήσει τα κουτάβια της τα οποία κάποιοι φρόντισαν να σκοτώσουν όπως επίσης κι έναν από τους γονείς!! Άφησαν όμως ανάπηρο και ανήμπορο το ένα μέλος της οικογένειας το οποίο σιγά-σιγά μέσα σε φριχτούς πόνους, δεν μπορεί να κουνήσει τα πίσω πόδια, και λόγω της ασιτίας ουρλιάζοντας αργοπεθαίνει αβοήθητο!! Επανειλημμένα οι περίοικοι απευθύνθηκαν στον Δήμο Ελασσόνας ώστε να λάβει μέριμνα για το τραυματισμένο ζώο, χωρίς όμως αποτέλεσμα καθώς δηλώνει αναρμόδιος και παραπέμπει όσους τηλεφωνούν στην κτηνιατρική υπηρεσία... και το αποτέλεσμα γνωστό... κανείς δεν κάνει τίποτα.
Αυτή την φοβερή και βάρβαρη πραγματικότητα τη βιώνουν καθημερινά και όλα τα μικρά παιδιά που ζούνε, κινούνται και παίζουν, μυώντάς τα ουσιαστικά στον αδυσώπητο και σκληρό κόσμο που εμείς οι μεγαλύτεροι τα έχουμε ετοιμάσει. Πυκνά-συχνά, όλοι μας, πολίτες, μέλη αυτής της κοινωνίας, φορείς κοινωνικοί, πολιτιστικοί, πολιτικοί, εκκλησιαστικοί, δοθείσης ευκαιρίας, ζωνόμαστε τον φιλανθρωπικό μας μανδύα και στεντορεία τη φωνή διακηρύσσουμε πόσο φιλεύσπλαχνοι είμαστε πόσο νοιαζόμαστε για τον πάσχοντα συνάνθρωπό μας, και πόσο εργαζόμαστε για να κάνουμε καλύτερη την κοινωνία!!
Όλα αυτά είναι... τρίχες κατσαρές, γιατί δυστυχώς κανένας δεν νοιάζεται για κανέναν εκτός ελαχιστοτάτων εξαιρέσεων. Όλοι τους, όλοι μας, και ιδιαίτερα όσοι διαχειρίζονται εξουσία πολιτική, οικονομική, στρατιωτική, εκκλησιαστική για το μόνο που νοιάζονται είναι η προβολή τους και τίποτα άλλο, κι αν κάποιος τολμήσει να τους χαλάσει την εικόνα τότε όλοι οι... εντιμότατοι και σεβάσμιοι αποκαλύπτονται με κορυφαίους όσους ασκούνε ισόβια εξουσία δεν αντέχουν την παραμικρή κριτική, αρρωσταίνουν!! Όλα στη ζωή μας ερμηνεύονται, για όλα υπάρχουν απαντήσεις. Όταν μια ολόκληρη κοινωνία δεν έχουμε την ικανότητα, την ευαισθησία, να περιθάλψουμε ένα ανήμπορο ζώο ή ακόμα-ακόμα να θέσουμε τέλος στο ανείπωτο μαρτύριο του, όταν αδιαφορούμε για τα πάντα κι αυτό είναι το φοβερότερο όλων, τότε για πια ιδανικά μιλάμε για ποιον πάσχοντα και ανήμπορο συνάνθρωπό μας! Απίστευτη είναι η υποκρισία μας και η απανθρωπιά μας... κι ας σκούζουνε κάποιοι από κάθε είδους άμβωνα για αγάπη...

Kids With Guns.


Η ιστορία του αντάρτικου πόλεων έχει καταγράψει πως πάντα η δεύτερη γενιά τρομοκρατών, αποτελούνται από κυνικούς,-πρώην θαυμαστές, νυν αποδομιστές της πρώτης γενιάς- χωρίς ιδεολογικό υπόβαθρο, ανεκπαίδευτους που πιστεύουν μόνο στην "τυφλή βία" και σε τίποτα άλλο. Όσο αυξάνεται η δημοτικότητα, τόσο θα αυξάνεται και η βία. Δεν ανήκεις, πλέον, σε τρομοκρατική οργάνωση που χτυπά πολιτικούς στόχους. Δεν έχεις την υπομονή να βάλεις στο στόχαστρο κάποιον υψηλό στόχο, κάτι που προϋποθέτει οργάνωση, επί μηνες παρακολούθηση και πολλές φορές ματαίωση του σχεδίου. Ανήκεις στη δίψα για βία και δημοσιότητα, θέλεις να βρίσκεσαι κάθε μηνα στο επίκεντρο με αποτέλεσμα οι στόχοι σου να είναι ο αστυνομικός που τρώει τυρόπιτα, ο περιπτεράς-αυτόπτης μάρτυρας, ο καντινιέρης που κάποτε δούλευε στην Ασφάλεια. Γι αυτό θεωρούνται επικίνδυνοι.

Διότι, στην ουσία είναι serial killers που τους ελκύει η δημοσιότητα και το αυριανό πρωτοσέλιδο. Καμια φορά η εξήγηση είναι απλή και πιθανόν δεν πρόκειται ούτε για παρακρατικούς ή ασφαλίτες ή υπάλληλους της CIA. Σε οποιοδήποτε σοβαρό κράτος, θα ήταν θέμα χρόνου να συλληφθούν οι πιτσιρικάδες που από εκεί που κρατούσαν τον φραπέ στο κυλικείο της σχολής, βρέθηκαν ξαφνικά με όπλα.

Τετάρτη 14 Οκτωβρίου 2009

Οικοκτονία


Από τον πρόλογο του βιβλίου του Jared Diamond με τίτλο "Κατάρρευση-Πώς οι κοινωνίες επιλέγουν να αποτύχουν ή να επιτύχουν". Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις "Κάτοπτρο" και το ξεκίνησα χθές το βράδυ:


H μεσαιωνική Γροιλανδία των Σκανδιναβών είναι μία μόνο από τις πολλές κοινωνίες του παρελθόντος που κατέρρευσαν ή εξαφανίστηκαν, αφήνοντας πίσω τους μνημειώδη ερείπια σαν εκείνα που φαντάστηκε ο Σέλεϊ στο ποίημά του Οζυμανδίας. Λέγοντας κατάρρευση (collapse), εννοώ μια δραματική μείωση του ανθρώπινου πληθυσμού και/ή της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής συνθετότητας, σε σημαντική έκταση και για μεγάλη χρονική περίοδο. Συνεπώς το φαινόμενο των καταρρεύσεων συνιστά ακραία μορφή αρκετών ηπιότερων τύπων παρακμής - και θα οδηγηθούμε σε αυθαίρετα συμπεράσματα αν θελήσουμε να προσδιορίσουμε πόσο δραστική πρέπει να είναι η παρακμή μιας κοινωνίας προκειμένου να χαρακτηριστεί ως κατάρρευση. Μερικοί από τους ηπιότερους τύπους παρακμής περιλαμβάνουν: τις μικρές και συνηθισμένες διακυμάνσεις της τύχης και τις μικρής έκτασης πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές ανακατατάξεις κάθε κοινωνίας· την κατάκτηση μιας κοινωνίας από έναν γείτονα ή την παρακμή της που συναρτάται με την ακμή του γείτονα, χωρίς όμως αλλαγή στο συνολικό μέγεθος του πληθυσμού ή στη συνθετότητα ολόκληρης της περιοχής· τέλος, την αντικατάσταση ή την ανατροπή μιας άρχουσας ελίτ από κάποια άλλη. Με τα μέτρα αυτά, διάσημα θύματα ολοκληρωτικής κατάρρευσης παρά ηπιότερης απλώς παρακμής θα μπορούσαν να θεωρηθούν οι εξής κοινωνίες του παρελθόντος: οι Ανασάζι (στο Τσάκο Κάνιον) και Καχόκια εντός των ορίων των σύγχρονων ΗΠΑ, οι πόλεις των Μάγιας στην Κεντρική Αμερική, οι κοινωνίες Μότσε και Τιγουανάκου στη Νότια Αμερική, η Μυκηναϊκή Ελλάδα και η Μινωική Κρήτη στην Ευρώπη, η Μεγάλη Ζιμπάμπουε στην Αφρική, η Ανγκορ Γουάτ και οι πόλεις των Χαράπα της Κοιλάδας του Ινδού στην Ασία, και το Νησί του Πάσχα στον Ειρηνικό Ωκεανό.


Τα μνημειώδη ερείπια που άφησαν πίσω τους εκείνες οι κοινωνίες του παρελθόντος ασκούν μια ρομαντική γοητεία σε όλους μας. Τα θαυμάζουμε από παιδιά, καθώς πρωτομαθαίνουμε για εκείνα μέσα από εικόνες. Οταν μεγαλώνουμε, πολλοί από εμάς σχεδιάζουμε τις διακοπές μας έτσι ώστε να τα απολαύσουμε άμεσα. Γοητευόμαστε όχι μόνο από την εντυπωσιακή και μαγευτική ομορφιά τους, αλλά και από τα μυστήρια που τα συνοδεύουν. H κλίμακα των ερειπίων είναι μάρτυρας του πλούτου και της δύναμης εκείνων που τα έκτισαν - σαν να κομπάζουν «Κοιτάξτε τα έργα μου εσείς οι ισχυροί και απελπιστείτε!», με τα λόγια του Σέλεϊ. Οι δημιουργοί τους όμως χάθηκαν, εγκαταλείποντας τις μεγάλες κατασκευές που είχαν οικοδομήσει με τόσους κόπους. Πώς μπόρεσε μια τόσο ισχυρή κοινωνία να οδηγηθεί σε κατάρρευση; Ποια ήταν η τύχη των πολιτών της; Εφυγαν, και (αν έφυγαν) γιατί, ή μήπως πέθαναν εκεί με κάποιον δυσάρεστο τρόπο; Πίσω από τούτο το ρομαντικό μυστήριο κρύβεται το βασανιστικό ερώτημα: Μπορεί άραγε και η δική μας πλούσια κοινωνία να έχει παρόμοια τύχη; Θα αντικρίσουν κάποια ημέρα οι τουρίστες με δέος τα σκουριασμένα κουφάρια των ουρανοξυστών της Νέας Υόρκης, όπως εμείς αντικρίζουμε σήμερα σκεπασμένα από τη ζούγκλα τα ερείπια των πόλεων των Μάγιας;


Από καιρό υπήρχε η υποψία ότι πολλές από τις μυστηριώδεις εκείνες καταρρεύσεις πολιτισμών προκλήθηκαν, τουλάχιστον εν μέρει, από οικολογικά προβλήματα: οι άνθρωποι κατέστρεψαν από αμέλειά τους περιβαλλοντικούς πόρους από τους οποίους ήταν εξαρτημένες οι κοινωνίες τους. H υποψία για ακούσια οικολογική αυτοκτονία - «οικοκτονία» - έχει επιβεβαιωθεί από ανακαλύψεις που έκαναν στις τελευταίες δεκαετίες αρχαιολόγοι, κλιματολόγοι, ιστορικοί, παλαιοντολόγοι και παλυνολόγοι (επιστήμονες που μελετούν τη γύρη). Οι διαδικασίες μέσω των οποίων κοινωνίες του παρελθόντος αυτοϋπονομεύθηκαν καταστρέφοντας το περιβάλλον τους ανήκουν σε οκτώ κατηγορίες, διαφορετικής σχετικής σημασίας κατά περίπτωση: αποδάσωση και καταστροφή ενδιαιτημάτων, προβλήματα του εδάφους (διάβρωση, αλάτωση και απώλεια της γονιμότητας του εδάφους), προβλήματα διαχείρισης των υδάτων, υπερθηρία, υπεραλίευση, επίδραση εισαγόμενων ειδών σε αυτόχθονα είδη, αύξηση του ανθρώπινου πληθυσμού και αυξημένη κατά κεφαλήν επίδραση των ανθρώπων.


Οι καταρρεύσεις αυτές του παρελθόντος συνήθως ακολουθούν κάπως παρόμοιες πορείες, συνιστώντας παραλλαγές στο ίδιο θέμα: η αύξηση του πληθυσμού ανάγκαζε τους ανθρώπους να υιοθετήσουν εντατικότερα μέσα αγροτικής παραγωγής (όπως η άρδευση, η διπλοσπορά ή οι αναβαθμίδες) και να επεκτείνουν την καλλιέργεια από τα κύρια εδάφη πρώτης επιλογής σε εδάφη οριακής απόδοσης, προκειμένου να τραφούν όλο και περισσότερα πεινασμένα στόματα. Ατελέσφορες πρακτικές οδήγησαν σε περιβαλλοντικές καταστροφές ενός ή περισσοτέρων από τους τύπους που αναφέρθηκαν, με αποτέλεσμα τα καλλιεργήσιμα εδάφη οριακής απόδοσης να χρειαστεί πάλι να εγκαταλειφθούν. Οι συνέπειες για την κοινωνία ήταν η έλλειψη τροφίμων, ο λιμός, οι πόλεμοι ανάμεσα σε πολλούς ανθρώπους που αγωνίζονταν για λίγους πόρους και οι ανατροπές κυρίαρχων ελίτ από απογοητευμένες μάζες. Τελικά ο πληθυσμός μειωνόταν λόγω του λιμού, των πολέμων ή των ασθενειών, ενώ η κοινωνία έχανε κάποια από την πολιτική, οικονομική και πολιτισμική συνθετότητα που είχε αναπτύξει στην ακμή της. Οι συγγραφείς υποκύπτουν συχνά στον πειρασμό να επισημαίνουν τις αναλογίες ανάμεσα στην πορεία εκείνων των κοινωνιών και στην ανθρώπινη ζωή - κάνοντας λόγο για τη γέννηση, την ανάπτυξη, την ακμή, τα γηρατειά και τον θάνατο μιας κοινωνίας - και να υποθέτουν ότι η μακροχρόνια περίοδος των γηρατειών που οι περισσότεροι από εμάς διατρέχουμε από τα χρόνια της ακμής ως τον θάνατό μας ισχύει και για τις κοινωνίες. Αλλά η συγκεκριμένη μεταφορά αποδεικνύεται λανθασμένη για πολλές κοινωνίες του παρελθόντος (και για την πρώην Σοβιετική Ενωση στην εποχή μας): παρήκμασαν γοργά μετά το αποκορύφωμά τους σε αριθμούς και δύναμη, ενώ η ραγδαία παρακμή τους πρέπει να προκάλεσε έκπληξη και σοκ στους πολίτες τους. Στις χειρότερες περιπτώσεις ολοκληρωτικής κατάρρευσης όλα τα μέλη της κοινωνίας είτε μετανάστευσαν είτε πέθαναν. Εν τούτοις, τη θλιβερή αυτή πορεία προφανώς δεν ακολούθησαν απαρέγκλιτα μέχρι τέλους όλες οι κοινωνίες του παρελθόντος: διαφορετικές κοινωνίες κατέρρευσαν σε διαφορετικό βαθμό και με κάπως διαφορετικούς τρόπους, ενώ πολλές κοινωνίες δεν κατέρρευσαν ποτέ.


Στην εποχή μας ένας τέτοιος κίνδυνος προκαλεί όλο και περισσότερη αγωνία· πράγματι, καταρρεύσεις έχουν ήδη πραγματοποιηθεί στη Σομαλία, στη Ρουάντα και σε μερικές άλλες χώρες του Τρίτου Κόσμου. Πολλοί φοβούνται ότι η οικοκτονία έφτασε πλέον στο σημείο να επισκιάζει τον πυρηνικό πόλεμο και τις αναδυόμενες νόσους, ως απειλή για τον παγκόσμιο πολιτισμό. Τα περιβαλλοντικά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε σήμερα περιλαμβάνουν εκείνα τα οκτώ προβλήματα τα οποία υπονόμευσαν κοινωνίες του παρελθόντος συν τέσσερα νέα: τις ανθρωπογενείς κλιματικές αλλαγές, τη συσσώρευση τοξικών χημικών ουσιών στο περιβάλλον, το ενεργειακό έλλειμμα και την πλήρη χρησιμοποίηση της γήινης φωτοσυνθετικής ικανότητας από τον άνθρωπο. Λέγεται ότι οι περισσότερες από τις εν λόγω 12 απειλές θα γίνουν καθολικά κρίσιμες στις επόμενες λίγες δεκαετίες: είτε θα λύσουμε τα προβλήματα ως τότε, είτε αυτά θα υπονομεύσουν όχι μόνο τη Σομαλία αλλά και τις κοινωνίες του Πρώτου Κόσμου. Αντί για ένα σενάριο καταστροφής που θα περιγράφει την εξαφάνιση του ανθρώπου ή μια βιβλική κατάρρευση του βιομηχανικού πολιτισμού, πολύ πιθανότερο ίσως αποδειχθεί «απλώς» ένα μέλλον σημαντικά κατώτερου βιοτικού επιπέδου, μόνιμα υψηλότερων κινδύνων και υπονόμευσης όσων σήμερα θεωρούμε βασικές αξίες μας. Μια τέτοια κατάρρευση θα μπορούσε να πάρει διάφορες μορφές, όπως η παγκόσμια εξάπλωση νόσων ή και πολέμων, που θα πυροδοτηθούν τελικά από τη σπανιότητα των περιβαλλοντικών πόρων. Αν τούτη η σκέψη είναι σωστή, τότε οι προσπάθειές μας σήμερα θα καθορίσουν την κατάσταση του κόσμου στην οποία η τωρινή γενιά παιδιών και νεαρών ενηλίκων θα ζήσει κατά τη μέση και μεγάλη ηλικία της.

Τρίτη 6 Οκτωβρίου 2009

Αριστερά και Σβεβικός στρουχτουραλισμός.


Δεν υπάρχει αριστερά στην Ελλάδα. Τί σημαίνει αριστερά εν έτει 2009; Η ρομαντική ομάδα ανθρώπων που επιδιώκουν ισομέρεια στον πλούτο και υποστήριξη στα λεγόμενα φτωχά λαϊκά στρώματα; Μα, αυτό το λένε όλοι. Και οι κεντρώοι και οι δεξιοί και οι ακροδεξιοί. Και ποιά είναι πλέον τα λεγόμενα φτωχά λαϊκά στρώματα; Οι μικροαστοί που πασχίζουν να αγοράσουν ένα πολυτελές σπίτι, ένα σκάφος και μια επίφαση νεοπλουτισμού που τιμάται με ανέχεια; Εγώ που είμαι υπερήφανος μικροαστός, δουλεύω σαν το σκυλί, προκειμένου να επεκτείνω το τζάκι μου σε σημείο που να μην ενοχλεί την πλάσμα τηλεόραση. Και σε αυτές τις εκλογές ψήφισα ΚΚΕ. Έτσι, παραδοσιακά. Συναισθηματικά, όπως έλεγε και ο Ραφαηλίδης. Χωρίς ιδεολογία, χωρίς παγκόσμιο όραμα, χωρίς προσκόλληση σε ρομαντικές φιοριτούρες. Το να πλένω τα δόντια μου και το να ψηφίζω στις εκλογές, είναι ένα και το αυτό και πιθανόν το πρώτο να προσεγγίζει περισσότερο αυτό που λέμε πολιτική κίνηση.


Άκουγα το 10λεπτο της ΟΑΚΚΕ(Οργάνωση για την ανασυγκρότηση του ΚΚΕ!Όταν διασπαστεί θα έχουμε και την ΟΑΟΑΚΚΕ! Μόνο στην Ελλάδα...) Ένας κλασικός τύπος πολυτεχνείου, γυαλιά με κορδόνια, καράφλα και πεταχτές τρίχες στα πλάγια. 22 φορές ανάφερε τσιτάτο του Μάρξ και 8 φορές τον Ζαχαριάδη. Έλεος! Ως μικροαστός δεν θέλω να ψηφίζω κάποιον που από την πλάσμα τηλεόραση μου, μου πετάει τσιτάτα του 1848. Θέλω προσγειωμένους στις σημερινές ανάγκες του σημερινού προλεταριάτου που είναι οι μικροαστοί που αργοπεθαίνουν στα γραφεία τους και ονειρεύονται έναν μεγαλύτερο καναπέ να τους χωρέσει. Να μου πει: "Άκου να δεις, φίλε. Ο καπιταλισμός περνάει κρίση και αγριεύει λόγω ενστίκτου επιβίωσης. Σε χρειάζεται ως αναλώσιμο υλικό. Σε χρειάζεται να καταναλώσεις, να δώσεις το αίμα σου για τον εργοδότη, να κυνηγήσεις αμείλικτα το όνειρο του νεοπλουτισμού και έπειτα να πεταχτείς. Ή μαζί μας ή στο περιθώριο." Αυτός είναι ο Μπιφ Λόμαν από τον "θάνατο του εμποράκου" Εάν βρεθεί κάποιος τέτοιος θα αρχίζω να ψηφίζω συνειδητά. Μέχρι τότε, θα ασκώ το εκλογικό μου δικαίωμα με τον ίδιο τρόπο που πλένω κάθε πρωΐ τα δόντια μου.