Τρίτη 12 Ιουνίου 2007

I Think I Smell A Rat (Live Sydney)

Αφιερωμένο στον φίλο Πιτ και σε όλα τα αλητάκια που σηκώνουν τα αυτιά τους... μόλις μυρίσουν έναν αρουραίο.

Αναδημοσίευση από http://www.vavylwna.com



Όταν ήταν ακόμη νεογέννητος, κάποιο παιδί τον σήκωσε από την ουρίτσα άτσαλα και την έσπασε σε τρία μέρη:
- "Είχε και γατάκια αυτή η γάτα!"

Μου μιλούσε για μία γάτα που κάποιος πάτησε μπροστά στο σπίτι μου και εγώ μάζευα το κουφάρι της, αφού θα μπορούσε να παραμείνει εκεί για μήνες αν δεν έδειχνα κάποιο ενδιαφέρον. Στεναχωρήθηκα κιόλας γιατί ήταν ένα αδέσποτο που το γνώριζα καλά, και το τάιζα. Ταλαιπωρία λοιπόν η ζωή του Πιτ από το καλημέρα. Το φιλοζωικό μου ένστικτο δεν μπορούσε να αφήσει τα άμοιρα ζώα στα χέρια των παιδιών, εκτός του ότι δεν θα είχαν ούτε 8 ώρες ζωής χωρίς μητέρα, ήταν μόλις δύο ημερών. Αν γύριζα την πλάτη θα ήταν σαν να τα καταδικάζω σε θάνατο, αλλά στον αντίποδα ήξερα πόσο μεγάλος μπελάς θα είναι.

Η μητέρα τους ήταν πολύ μικρή, σχεδόν η ίδια γατάκι και δεν είχε την εμπειρία της γέννας. Δεν τα είχε κρύψει καν κάπου καλά, γι' αυτό λοιπόν και ο καημένος ο Πιτ είχε ήδη αρρωστήσει από το κρύο. Έπρεπε εκτός από το να ξυπνάω μέσα στην νύχτα κάθε τρεις και λίγο σαν να ήταν μωρό για να τον ταϊζω με μπιμπερό, να φροντίσω και τα μάτια του, που όμως δεν κατάφερα μάλλον και πολλά γιατί είχε μετέπειτα κάποιο είδος μόνιμης κερατίτιδας που του άφηνε συνεχώς δάκρυα. Ένας γάτος που έκλαιγε, με στριφογυριστή ουρίτσα, με ένα βλέμμα σχεδόν ανθρώπινο.

Τον επόμενο καιρό πέρασα πολλές ώρες πτήσης-εκμάθησης μπιμπερό, και ο Πιτ μιας που δεν πρόλαβε να γνωρίσει μητέρα, με αναγνώριζε πλέον σαν τέτοια. Επειδή συνήθιζα να του επαναλαμβάνω το όνομά του, απέδειξε γρήγορα ότι ήταν πολύ έξυπνος γιατί το έμαθε πριν καν αρχίσει να περπατάει καλά-καλά. Αφού μεγάλωσε ίσα με μία παλάμη και μπορούσε να περπατήσει τον βόλεψα σε μία αποθηκούλα στην πυλωτή, εκεί απ' όπου ξεμύτιζε μόνο όταν άκουγε τον ήχο από το μηχανάκι όταν σχολούσα από την δουλειά
- Πιιιιτ !
Και να σου ο μικρούλης να έρχεται χοροπηδηχτός με την στριφογυριστή του ουρίτσα μέχρι την πόρτα της πυλωτής, απόσταση εξωπραγματική για το μέγεθός του. Είχε γίνει μια μικρή μπαλίτσα αλλά το μπιμπερό δεν έλεγε να το αφήσει με τίποτα.

Ίσως γενικά να μιλούσα πάρα πολύ με αυτόν τον γάτο και να μπέρδεψα λίγο το πανέξυπνο γατίσιο του μυαλό, αλλά -πράγμα περίεργο- δεν τον θυμάμαι ποτέ να έκανε "νιάου". Προσπαθούσε να βγάλει παράξενους ήχους που απείχαν όμως πολύ από το κλασσικό νιαούρισμα. Ήταν κάπως πολύπλοκοι και γαργαριστοί, μακρόσυρτοι σαν φράση που ποτέ δεν έλεγε ακριβώς το ίδιο πράγμα. Αυτό το σκέφτηκα μετά τον χαμό του , όταν προσπαθούσα να θυμηθώ το νιαούρισμά του. Αλλά δεν ήταν η μόνη ανθρώπινη συνήθεια που απέκτησε, αφού είχε μάθει να μου δίνει φιλιά στο μάγουλο με ένα τρόπο, ενώ εξασκήθηκε και πολύ στο να πηδάει επάνω μου σαν σκύλος όταν είχε να με δει πολλές ώρες. Έγινε ο σκυλόγατός μου!

Μετά από ένα χρόνο νόμιζα ακόμα ότι είχα γατάκι και μου πέρασε κάπως απαρατήρητο το γεγονός ότι ο Πιτ δεν είχε πάρει μπόι: είχε μείνει νανάκι. Ίσως λόγω του "ΝΟΥΝΟΥ", ίσως λόγω ότι η μάνα του ήταν γατάκι σε ανάπτυξη, ο Πιτ ήταν μικρόσωμος σαν κοκοράκι-νάνος. Σίγουρα ήταν τρομερά έξυπνος, ήξερε πότε ήταν το όριο να με εκνευρίσει, δεν ήταν ζητιάνος φαγητού, δεν εκμεταλλεύτηκε την σχέση μας, γιατί ξέρετε, μπορεί να συμβαίνει και αυτό με τα ζώα. Το μόνο του μικρό ελλάτωμα ήταν πως στην προσπάθειά του να με "προστατέψει" από άλλα ζώα, ώρες-ώρες γινόταν κακούλης. Και χτυπούσε απευθείας στα μάτια, μιας και μόνο έτσι μπορούσε να αντισταθμίσει την επιθεσή του με το μικρό του μέγεθος, αλλά ευτυχώς, καμία φορά δεν βρήκε στόχο. Μπορεί να ήταν απλός εκφοβισμός, γιατί πράγματι τα άλλα ζώα υποχωρούσαν άτακτα. Είχε βέβαια ένα μόνιμο πρόβλημα στο να βρεί γάτα και ειλικρινά μέχρι σήμερα δεν ξέρω αν τελικά παρέμεινε παρθένος, λόγω μεγέθους. Όταν άρχισε να περιπλανιέται σε μακρινές αποστάσεις αρκούσε να βγω στο μπαλκόνι και να φωνάξω "Πιτ" και τότε ακούγονταν οι παράξενοι ήχοι από το στόμα του, που πρόδιδαν την θέση του. Ποτέ δεν έκανε τον κουφό ή ότι δεν με ακούει, όπως συνήθως κάνουν οι γάτες. Ο ίδιος ερχόταν αμέσως τρέχοντας. Αν είχε κάποιο μικροτραυματισμό δεν χρειαζόταν να παλεύω μαζί του για να τον γιάνω, μου είχε τυφλή εμπιστοσύνη ακόμη κι όταν αποφάσιζα να βάλω τα δάχτυλά μου σε σημεία που... δεν έπρεπε, άσε που είχε συνηθίσει τα χέρια μου που όλη την ώρα του καθάριζαν τα μάτια. Η "ανθρώπινη" υπόστασή του συμπληρωνόταν με ένα παράξενο διατροφικό μενού, αφού του έδινα να φάει πολλά πράγματα που σίγουρα δεν θα έτρωγε μία γάτα, από αυτά που έτρωγα εγώ. Αν ήταν επιφυλακτικός, με κοίταζε στα μάτια και έπειτα δοκίμαζε. Αν του άρεσε κάτι έβγαζε ήχους, αν δεν του άρεσε μου έγλυφε μια φορά το χέρι, μου έλεγε δηλαδή ευχαριστώ και έφευγε. Αλλά έκανε και άλλα πολλά, που θα χρειάζονταν ώρες για να τα γράψω. Τρομερός τυπάκος ο πιτάκιας!

Το βράδυ που τον σκοτώσανε είχε την ύστατη εξυπνάδα να πέσει στο σημείο που χτυπούσε το φως, ίσως με την ελπίδα ότι θα τον έβλεπα αφού δεν μπορούσε να ανέβει τα σκαλιά. Είχε δαγκώσει ένα κλαδί από τον πόνο μέχρι που είχαν ματώσει τα δόντια του. Όταν τον βρήκα να τον τρώνε τα μερμύγκια, δυσκολεύτηκα πολύ να βγάλω αυτό το κλαδί από την μασέλα του. Ήταν η πρώτη φορά που τα ματάκια του δεν είχαν δάκρυα. Ήταν όμως η σειρά των δικών μου ματιών να έχουν, ομολογουμένως μετά από πολύ καιρό.

Ήμουν πάρα πολύ τυχερός που γνώρισα αυτόν τον πάρα πολύ άτυχο μικρούλη, και είδα κάτι πανέμορφο σε ένα πλάσμα που όλοι θεωρούσαν άσχημο. Έτσι είπα αφού θα δημιουργούσα που θα δημιουργούσα αυτό το blog, να το αφιερώσω σ' εκείνον. Μια μέρα θα ξανασυναντηθούμε φιλαράκι μου. Πολύ θα το ήθελα δηλαδή, έστω κι αν χρειαζόταν να είσαι εσύ ο άνθρωπος και εγώ ο γάτος. Καλό ταξίδι.

2 σχόλια:

Βαβυλώνιος είπε...

Κακώς θεώρησα πως θα ζήσει για πάντα και έτσι πάντα ανέβαλλα το γεγονός να τραβήξω πολλές-πολλές φωτογραφίες, ειδικά αφού ο Πιτ πραγματικά διασκέδαζε στις βόλτες με τη μοτοσυκλέτα. Οι άλλες γάτες φοβούνται και μόνο τον ήχο της μηχανής, αλλά από τον πιτάκια το μόνο που έλειπε ήταν ένα κράνος. Αφού ανέβαινα εγώ κάπου, ο ίδιος δεν είχε κανέναν ενδοιασμό. Κρίμα που υπάρχουν υπάνθρωποι που δεν μπορούν να κατανοήσουν πως για μερικούς από εμάς τα ζώα έχουν αξία ανεκτίμητη. Αν ήταν δυνατόν να ξεπουλούσα τα πάντα για να τον έσωζα, ούτε που θα το σκεφτόμουν.

Βαβυλώνιος είπε...

Υ.Γ
Ευχαριστώ για την υποστήριξη φίλε. Ήδη η σελίδα σου είναι φιλικό έδαφος.