ΧτΥπΟύΝ τΟ βΡάΔυ ΣτΗν ΤαΡάΤσΑ τΟν ΑνΔρΕα...

"Για μένα το έγραψε ο Μίκης το τραγούδι. Το άρπαξε και αυτό ο Ανδρέας [Παπανδρέου] και το έκανε δικό του. Δεν βαριέσαι..." μου έλεγε με παράπονο ένα καλοκαιρινό μεσημέρι- καλή ώρα- στα τραπεζάκια του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου Αθηναίων.

Ωραίος άνθρωπος. Γεμάτος. Φωτεινός. Γλυκός άνθρωπος. Μιλούσε με πάθος για την αρχαία Ελλάδα, δίχως τη στείρα αρχαιοπληκτεία που έχουμε συνηθίσει. Αισθάνομαι τυχερός που πρόκαμα να τον ζήσω ως καθηγητή. Μαγικός. "Έκοβε" τις αστικές συμβάσεις με το αστικό του χαμόγελο... Μόλις είχε ολοκληρώσει το τετράτομο έργο του - το οποίο έμελλε να ήταν το τελευταίο- "Ο Ερωτας στην Αρχαία Ελλάδα". Μιλούσε σοκαριστικά για την αστική ηθική, περί της ιστορικής και κοινωνικής αναγκαιότητας της πορνείας.

Ήταν καθηγητής μου την περίοδο 1994-1996. Δυστυχώς, γνωριστήκαμε, όντας "κολλημένος" κνίτης που τον πρόσβαλα συνεχώς για την πολιτική του σταδιοδρομία. Και ο Ανδρέας γελούσε και έλεγε: "Είμαι τόσο μεγάλος για πολιτική κι εσύ τόσο μικρός που δεν έχει νόημα να μιλήσουμε για πολιτική. Ας μιλήσουμε για κάτι άλλο που δεν είμαστε τόσο κακοί... "
Όταν τελείωσαν τα μαθήματα, έφυγα για φαντάρος. "Έλα να με βρεις, όταν απολυθεις" μου είπε. Δεν ήθελε να φύγει...

Μόλις ήμουν με μετάθεση στο Βαθύ Σάμου. Μάρτιος 1997. Ψάρακας, βγήκαμε την πρώτη έξοδο στο νησί. Αγόρασα την "Ελευθεροτυπία" και κάθησα για καφέ. Πάγωσα. Δεν το πίστευα...

Πέμπτη 20 Μαρτίου 1997

Εφυγε ο Αντρέας Λεντάκης

Σε ηλικία 63 ετών πέθανε σήμερα το μεσημέρι ο Αντρέας Λεντάκης από ξαφνικό καρδιακό επεισόδιο...

Θα θυμάμαι πάντα την -μη στείρα- αγάπη και τον θαυμασμό σου για την αρχαία Ελλάδα.
Νοιώθω τυχερός που σε γνώρισα, Ανδρέα...
... ήσουν [αυτό που λέμε]:
...ένας ωραίος άνθρωπος.

Μύρισε το σφαγείο μας θυμάρι

Μίκης Θεοδωράκης

Το μεσημέρι χτυπάνε στο γραφείο μετρώ τους χτύπους τον πόνο μετρώ
είμαι θρεφτάρι μ' έχουν κλείσει στο σφαγείο σήμερα εσύ αύριο εγώ
Χτυπούν το βράδυ στην ταράτσα τον Ανδρέα μετρώ τους χτύπους το αίμα μετρώ
πίσω απ' τον τοίχο πάλι θα 'μαστε παρέα τακ τακ εσύ τακ τακ εγώ
Που πάει να πει σ' αυτή τη γλώσσα τη βουβή
βαστάω γερά, κρατάω καλά
Μες στις καρδιές μας αρχιναέι το πανηγύρι τακ τακ εσύ τακ τακ εγώ
τακ τακ εσύ τακ τακ εγώ
Μύρισε το σφαγείο μας θυμάρι και το κελί μας κόκκινο ουρανό
Μύρισε το σφαγείο μας θυμάρι και το κελί μας κόκκινο ουρανό
Χτυπούν το βράδυ στην ταράτσα τον Ανδρέα μετρώ τους χτύπους το αίμα μετρώ
πίσω απ' τον τοίχο πάλι θα 'μαστε παρέα τακ τακ εσύ τακ τακ εγώ
Που πάει να πει σ' αυτή τη γλώσσα τη βουβή βαστάω γερά, κρατάω καλά
Μύρισε το σφαγείο μας θυμάρι και το κελί μας κόκκινο ουρανό
Μύρισε το σφαγείο μας θυμάρι και το κελί μας κόκκινο ουρανό