Hysteria

Συ, Λάβδακε, παιδείαν ορθήν είναι νομίζομεν ου την εν τοις ρήμασι και τηι γλώττηι πραγματευομένην ευρυθμίαν, αλλά διάθεσιν υγιήι νουν εχούσης διανοίας και αληθής δόξας υπέρ τε αγαθών και κακών, εισθλών τε και αισχρών…Το σαλόνι είναι γεμάτο κόσμο και σαν χαμένος κουνάω το κεφάλι να σε βρω. Είσαι εκεί. Μόνη, απομονωμένη, καθισμένη στο κράσπεδο, με τα άγια χέρια σου να ακουμπούν το ζεστό σου μέτωπο… μελαγχολική, όπως πάντα… πλησιάζω μπουσουλώντας στα γόνατα… αγοράκι που στήνει μια ξόβεργα και φιλάω το μέτωπο… ξυπνάς νωχελικά μέσα στην πρωινή αχλή… πίσω σου ανοίγονται κρασιά, άλλες κοινωνίες, άλλα πάθη κι εσύ καθισμένη, χέρια στο μέτωπο που σβήνει και σε λίγο θα χαθεί, θα εξαϋλωθεί μέσα από τις γρίλιες… να μείνω να κοιτώ, τρώγοντας το κουφάρι του νεκρού Αχέροντα, καθώς οι γιατρεμένοι δεν έχουν ανάγκη γιατρού. Βρεθήκαμε μαζί στην κατάμεστη αίθουσα του δικαστηρίου, χαιρέκακοι και ανυπέρβλητοι μαχητές των εικόνων μιας αντιδικίας, στηριζόμενοι στα άχρηστα δεκανίκια της έννοιας δικαιοσύνης που σφαδάζει από ηδονή, καθώς αυνανίζεται με ένα αιχμηρό φύλλο από τη λάσπη της Πνύκας...