Είμαι σίγουρος ότι ο στόλος της Καμπότζης πλένει τα ασπρόρουχα του στα λασπόνερα της Δημοκρατίας

Η καφρίλα είναι Τέχνη.

Ο καλός κάφρος είναι καλός καλλιτέχνης. Ο κακός κάφρος είναι απλά... κάφρος.

Το μέγα κίνημα του σουρεαλισμού διανθιζόταν από αρκετές δόσεις καφρίλας.

Ο Ζακ Ριγκώ περπατούσε στους δρόμους του Παρισιού, σέρνοντας με το αριστερό του πόδι έναν κουβά με γάλα και ρωτούσε τους διαβάτες "πότε πέθανε ο κύριος Ζακ Ριγκώ".

Ο Μπωντλαίρ ρωτούσε- κατά τη διάρκεια του γεύματος- τους συνδαιτημόνες του, εαν "έχουν δοκιμάσει μυαλό μικρού παιδιού".

Ο Αλφρέ Ζαρί πυροβολούσε με το ρεβόλβερ του από το μπαλκόνι του δίπλα από τους ανυποψίαστους περαστικούς.

Ο Αρτύρ Κραβάν, ήταν κάποτε κεντρικός ομιλητής μιας δεξίωσης με θέμα "Η μοντέρνα τέχνη και τα όρια της νεωτερικότητας". Οι προσκεκλημένοι, όλη η υψηλή κοινωνία των Παρισίων. Ο Κραβάν εμφανίστηκε στο βήμα με κοστούμι και γραβάτα, άρχισε αμίλητος να γδύνεται... έμεινε ολόγυμνος κι ενώ γύρω του αλλόφρονες κύριοι και υστερικές κυρίες λιποθυμούσαν... τοποθέτησε το πέος του επάνω στην έδρα και είπε: "Και τώρα, θα μιλήσουμε για την μοντέρνα τέχνη και τα όρια της νεωτερικότητας".

Και ποιός δεν ονειρεύεται καφρίλα?

Ποιός δεν ονειρεύτηκε το όνομα του στις αγγελίες κηδειών και να εμφανιστεί με επίσημο ένδυμα στην... κηδεία του?

Ποιός δεν ονειρεύτηκε σε χριστιανική εκκλησία να φιλήσει τον παπά στο στόμα, την ώρα της λειτουργίας?

Ποιός δεν ονειρεύτηκε στον γάμο του να εμφανιστεί φορώντας αραχνούφαντο βέλο χήρας και πολύχρωμες ζαρτιέρες?

Ποιός δεν ονειρεύτηκε σε συνεδρία των Ανώνυμων Αλκοολικών την παρουσία του με ένα μπουκάλι Talisker?

Ποιός δεν ονειρεύτηκε να αυνανίζεται στον κινηματογράφο σε προβολή ταινίας του Αμπάς Κιαροστάμι?

Ψηφίζω καφρίλα... αλλιώς θα ουρήσω στην χαραυγή των πορτοκαλί μουσώνων!