ΑΡΡΩΣΤΟΥΡΓΗΜΑΤΑ...

...του παρθενικού Ειμ-έ-ννα, δεμ-έ-να, βρεγμ-έ-να, βουτηγμ-έ-να στο καν-έ-να, κατακρεουργημ-έ-να, αποσβλολωμ-έ-να, ματωμ-έ-να.

Αλαλάζω ζητωκραυγάζοντας την βροντερή σιωπή μου. Και εσείς, εκκωφαντικά κουφοί, αναμασάτε την ίδια πέστροφα. Ξεχνώντας την λήθη, της μνήμης, του αύριο, παραμερίζοντας με φόρα την αγροτική σας μανία. ΚΑΦΡΟΙ, μου φώναξε και ύστερα με κοίταξε στοργικά, καθώς μου έτρωγε τα σπλάχνα. Ξεσκίζοντας μου τα σωθικά και μασουλώντας με ηρεμία και γαλήνη το παιδικό μυαλό μου. Πιπιλίζοντας την αριστερή μου ρόγα, μυρίζοντας την δεξιά μου ιδεολογία, γαλουχημένος, σφυρηλατημένος στα ιδεώδη ενός είδους που ποτέ δεν κατάφερε να δει πέρα από την σπηλιά του.

Εσείς τιμημένοι αναγνώστες, ξεχασμένα πουκάμισα που μυρίσατε ναφθαλίνη, φορεμένα μόνο σε δυσάρεστες στιγμές που δεν κατανοήσατε το νόημα τους. Ανεβοκατεβάζοντας το πεπτικό σας σύστημα, συστηματοποιώντας την κατσαρή σας δουλεία, δουλεύοντας τον καθημερινό αυνανισμό, αυνανίζοντας την χθεσινή μακαρονάδα.

Μέσα σε όλα αυτά, το χρώμα και ο ήχος δίνουν την δική τους μάχη. Προαιώνια, ανούσια, ζωτικής σημασίας, σε μια μάχη όπου θα επικρατήσει ο πιο αντι-αισθητικός. Δεν με ενδιαφέρει το σοκ του πρώτου ανθρώπου που πέθανε. Με ενδιαφέρει το σοκ που θα νοιώσει ο καθένας μας αν ποτέ κοιτάξει τον Καθρέπτη του Εαυτού. Θάνατος στο "αντί", γκιλοτίνα στον "άνθρωπο". Ζήτω το Δήθεν.

Η Τέχνη είναι ένας σκύλος που κυνηγάει την ουρά του. Αυτό το blog είναι μια ουρά που κυνηγάει τον σκύλο της.