ReMeMbEr AuScHwItZ...

«Ο Αντισημιτισμός είναι μέσα στον αντι-ισραηλισμό ή αντι-σιωνισμό, όπως η καταιγίδα μέσα στα σύννεφα. Όταν μιλάει πρόστυχα, τότε μιλά για «το εγκληματικό κράτος του Ισραήλ».Όταν εμφανίζεται ευπρεπής, τότε μιλά για τo «προωθημένο φυλάκιο του Ιμπεριαλισμού». Γνωρίζω όσο κανείς άλλος, ότι αντικειμενικά το Ισραήλ φέρνει πάνω του τον άσχημο ρόλο του κατακτητή.Δεν έχω πρόθεση να δικονομήσω για όλα όσα κάνουν οι διάφορες Κυβερνήσεις του Ισραήλ.Οι πρoσωπικές μου σχέσεις με αυτήν την χώρα... είναι πρακτικά μηδέν.Δεν την επισκέφτηκα ποτέ, δεν μιλώ την γλώσσα της, ο πολιτισμός της μου είναι και μάλιστα κατά προσβλητικό τρόπο ξένος, η θρησκεία της δεν είναι η δικιά μου. Παρόλα αυτά η ύπαρξη αυτού του κράτους είναι για μένα σημαντικότερη από την ύπαρξη οποιουδήποτε άλλου»

(Ζαν Αμερί , Ο έντιμος αντισημιτισμός)

ΧτΥπΟύΝ τΟ βΡάΔυ ΣτΗν ΤαΡάΤσΑ τΟν ΑνΔρΕα...

"Για μένα το έγραψε ο Μίκης το τραγούδι. Το άρπαξε και αυτό ο Ανδρέας [Παπανδρέου] και το έκανε δικό του. Δεν βαριέσαι..." μου έλεγε με παράπονο ένα καλοκαιρινό μεσημέρι- καλή ώρα- στα τραπεζάκια του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου Αθηναίων.

Ωραίος άνθρωπος. Γεμάτος. Φωτεινός. Γλυκός άνθρωπος. Μιλούσε με πάθος για την αρχαία Ελλάδα, δίχως τη στείρα αρχαιοπληκτεία που έχουμε συνηθίσει. Αισθάνομαι τυχερός που πρόκαμα να τον ζήσω ως καθηγητή. Μαγικός. "Έκοβε" τις αστικές συμβάσεις με το αστικό του χαμόγελο... Μόλις είχε ολοκληρώσει το τετράτομο έργο του - το οποίο έμελλε να ήταν το τελευταίο- "Ο Ερωτας στην Αρχαία Ελλάδα". Μιλούσε σοκαριστικά για την αστική ηθική, περί της ιστορικής και κοινωνικής αναγκαιότητας της πορνείας.

Ήταν καθηγητής μου την περίοδο 1994-1996. Δυστυχώς, γνωριστήκαμε, όντας "κολλημένος" κνίτης που τον πρόσβαλα συνεχώς για την πολιτική του σταδιοδρομία. Και ο Ανδρέας γελούσε και έλεγε: "Είμαι τόσο μεγάλος για πολιτική κι εσύ τόσο μικρός που δεν έχει νόημα να μιλήσουμε για πολιτική. Ας μιλήσουμε για κάτι άλλο που δεν είμαστε τόσο κακοί... "
Όταν τελείωσαν τα μαθήματα, έφυγα για φαντάρος. "Έλα να με βρεις, όταν απολυθεις" μου είπε. Δεν ήθελε να φύγει...

Μόλις ήμουν με μετάθεση στο Βαθύ Σάμου. Μάρτιος 1997. Ψάρακας, βγήκαμε την πρώτη έξοδο στο νησί. Αγόρασα την "Ελευθεροτυπία" και κάθησα για καφέ. Πάγωσα. Δεν το πίστευα...

Πέμπτη 20 Μαρτίου 1997

Εφυγε ο Αντρέας Λεντάκης

Σε ηλικία 63 ετών πέθανε σήμερα το μεσημέρι ο Αντρέας Λεντάκης από ξαφνικό καρδιακό επεισόδιο...

Θα θυμάμαι πάντα την -μη στείρα- αγάπη και τον θαυμασμό σου για την αρχαία Ελλάδα.
Νοιώθω τυχερός που σε γνώρισα, Ανδρέα...
... ήσουν [αυτό που λέμε]:
...ένας ωραίος άνθρωπος.

Μύρισε το σφαγείο μας θυμάρι

Μίκης Θεοδωράκης

Το μεσημέρι χτυπάνε στο γραφείο μετρώ τους χτύπους τον πόνο μετρώ
είμαι θρεφτάρι μ' έχουν κλείσει στο σφαγείο σήμερα εσύ αύριο εγώ
Χτυπούν το βράδυ στην ταράτσα τον Ανδρέα μετρώ τους χτύπους το αίμα μετρώ
πίσω απ' τον τοίχο πάλι θα 'μαστε παρέα τακ τακ εσύ τακ τακ εγώ
Που πάει να πει σ' αυτή τη γλώσσα τη βουβή
βαστάω γερά, κρατάω καλά
Μες στις καρδιές μας αρχιναέι το πανηγύρι τακ τακ εσύ τακ τακ εγώ
τακ τακ εσύ τακ τακ εγώ
Μύρισε το σφαγείο μας θυμάρι και το κελί μας κόκκινο ουρανό
Μύρισε το σφαγείο μας θυμάρι και το κελί μας κόκκινο ουρανό
Χτυπούν το βράδυ στην ταράτσα τον Ανδρέα μετρώ τους χτύπους το αίμα μετρώ
πίσω απ' τον τοίχο πάλι θα 'μαστε παρέα τακ τακ εσύ τακ τακ εγώ
Που πάει να πει σ' αυτή τη γλώσσα τη βουβή βαστάω γερά, κρατάω καλά
Μύρισε το σφαγείο μας θυμάρι και το κελί μας κόκκινο ουρανό
Μύρισε το σφαγείο μας θυμάρι και το κελί μας κόκκινο ουρανό

Slowly Turning Into You @ BBC Maida Vale Studios

Από τη νέα δισκάρα των White Stripes!

THE WHITE STRIPES

Σάββατο πρωΐ. Προτού εκδράμω μαζί με τα υπόλοιπα πρόβατα πρός την παραλία, έπρεπε επειγόντως να περάσω από το κοντινό δισκοπολείο να αγοράσω το νέο cd των White Stripes. Πρόκειται για το μοναδικό συγκρότημα που θεωρώ εγγύηση. Πηγαίνοντας πρός παραλία μαζί με τους υπόλοιπους κακομοίρηδες μισθωτούς Αθηναίους που έχουν αναγάγει το ΣαββατοΚύριακο ως το πιο σημαντικό κομμάτι της ζωής τους, έλιωσα τη νέα δισκάρα του φαινομένου που ονομάζεται Jack White.

Αλήθεια... τί σκατά θα ήταν- από μουσικής απόψεως - η τελευταία δεκαετία δίχως τους White Stripes;

Εάν δεν είσαι... μυημένος, ξινίζεις με το πρώτο- ομώνυμο- track.

Εάν, όμως, έχεις αίσθηση οτι ακούς το καλύτερο rock συγκρότημα της τελευταίας επταετίας, [επταετίας; λίγο χουντικό ακούγεται...] το Icky Thump συμπυκνώνει ολόκληρη την παράνοια των παιδιών από το Detroit!

Αλλά δεν ξεχωρίζει...

Σε ρυθμούς repaly παίζουν:

"You Don't Know What Love Is (You Just Do as You're Told)" ***

"Conquest" (Corky Robbins) ***

"Prickly Thorn, but Sweetly Worn" ****

"St. Andrew (This Battle Is in the Air)"****

"Little Cream Soda" *****

"Rag and Bone" *****

"I'm Slowly Turning into You" *****

"A Martyr for My Love for You" ****

Λιώστε το... όπως τους αξίζει!!!

Little Creme Soda

Από τη νέα δισκάρα των White Stripes!

Rag and Bone

Από τη νέα δισκάρα των White Stripes!

James Joyce and Van Morrison

BLOOMSDAY!

BLOOMSDAY!

Πέρασαν κιολας 103 χρόνια από την 16η Ιουνίου 1904, όπου ο ψηλόλιγνος Ιρλανδός με την ιησουίτικη εκπαίδευση, έκανε δική του την κοκκινομάλα ψηλοκάπουλη καμαριέρα από το Γκαλογουέη...

... και έτσι εγεννήθη η Bloomsday.

Ότι σημαντικότερο έχει να επιδείξει η ανθρωπότητα από τη γέννηση της...

Χρόνια πολλά

σε όσους αγρυπνούν

για τον Φίνεγκαν

ή αφυπνίζονται με τον Οδυσσέα...

Η ΚΡΥΦΗ ΓΟΗΤΕΙΑ ΤΗΣ ΚΛΕΙΔΑΡΟΤΡΥΠΑΣ.....

.....που βρίσκεται σε όλους τους--κατά βάση--μικροαστούς. Εκείνους που έχουν την ανάγκη να νοιώθουν "σημαντικοί", να νοιώθουν ότι το σύστημα τους φοβάται για το μπρίο και το σκέρτσο τους, το γαμημένο το σύστημα τους κυνηγάει για να τους φιμώσει. Άρα, έχει την ανάγκη να τους παρακολουθεί. Ποιούς; Εκείνους που θεωρούν ότι με το να μην πίνουν γνωστό αναψυκτικό, χτυπάνε το καθεστώς, κλωνίζουν τα θεμέλια του. Εκείνους που πιστεύουν ότι η πληκτρολόγηση δυο παπαριών για τις ΗΠΑ αναγκάζουν τους υπολογιστές του Λάνκλεϋ και τους δορυφόρους να στραφούν στο υπνοδωμάτιο τους.

Χαμένοι όλοι στον αλλό-κοσμο της παρακολούθησης. Echelon, κάμερες, μυστικές υπηρεσίες, πράκτορες, παρακολουθήσεις, μεγάλοι αδελφοί και μεγάλες φαντασιώσεις, κατακλύζουν το έρημο μυαλό τους. Enemies of the state (τι; ποιός ήρθε;).......
Αδυνατούν να κατανοήσουν ότι κανένας, μα κανένας δεν πρόκειται να ασχοληθεί μαζί τους. Ότι ίσα ίσα, οι παιδιάστικες αντιδράσεις τους ενίοτε είναι ακόμα και διασκεδαστικές. Δεν ενδιαφέρονται, ρε, για την βαρετή ζωή σας. Εδώ δεν ενδιαφέρεται ο του διπλανού διαμερίσματος, θα ενδιαφερθεί ο δορυφόρος; Καλύτερα πράγματα δεν έχει να κάνει από το να σας παρακολουθεί μέχρι να αυτοκτονήσει από ανία: "Χμ, για να δουμε, μπήκε σε ένα φορουμ, έγραψε θανατος στον Μπους, είδε λίγο Κούλογλου, έκοψε τα νυχια του, βγηκε για γαριδάκια, διαβασε λίγο Μπουκοφσκι, έκανε πεντε τσιγάρα, ξύστηκε τρεις φορές, άκουσε λίγο Coldplay........ω Θεέ μου, τι κρυος ιδρώτας με έχει λούσει, ο τύπος είναι κίνδυνος-θάνατος, θα τα ανατρέψει όλα, θα διαλύσει τους κόπους μας, πρέπει να τον πιάσουμε τώρα, τώρααααα.......".

Αράξτε, ποτέ δεν πρόκειται να ξυπνήσετε με πορτοκαλί χρωματος στολή σε κάποιο υπέροχο νησί της Καραϊβικής. Το πολύ πολύ να ξυπνήσετε σε καμιά παραλία στην Αϊγινα μετά από ένα άγριο μεθύσι. Συμπερασματικά, στην σημερινή εποχή, το δίλημμα "ελευθερία ή ασφάλεια" είναι ψευδές. Και η πραγματικότητα το έχει αποδείξει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, ξεπερνωντας κάθε φαντασία. Σπίλμπεργκ, Λούκας, Βερχόφεν και λοιποί φλώροι, αποδείχτηκαν πολύ λίγοι μπροστά στην 11/9. Γιατί όταν βλέπεις το αεροπλάνο να πλησιάζει με ιλλιγγιώδη ταχύτητα, όταν στο μετρό αναπνέεις μια περίεργη μυρωδιά, όταν στο τρενο ακούσεις μια εκωφαντική έκρηξη, οταν, όταν, όταν..........τότε οι τραγέλαφοι για Big Brother κοινωνίες, πάνε εκεί που τους αξίζουν, στον πάτο της της φαντασιοπληξίας.

Υπέρ, λοιπόν, των αυξημένων μέτρων ασφαλείας, προκειμένου να προστατευτεί ο τρόπος ζωής μας. Είμαστε σε πόλεμο, κύριοι. Και οι συνθήκες το απαιτούν.

Υ.Γ. Αν μη τι άλλο, αλλάξτε τροπάριο για χάριν της αισθητικής. Το συγκεκριμένο έχει καταντήσει τόσο αποπνικτικά πληκτικό.....ούτε ο μπάτλερ δεν το αντέχει.

ΑνΘρΩπΙνΑ...

Δεν έχω δώσει ποτέ χρήματα σε κανέναν. Δεν συνηθίζω να βοηθάω κανέναν, διότι έχω αναπτύξει μια αρκετά ώριμη και αστικά "αιρετική" θεωρία περί της βοήθειας. Εάν μου ζητήσεις απελπισμένα χρήματα για ένα πρόβλημα οικονομικής φύσης, θα σου ρίξω μια μπουνιά και θα ξεχάσεις το πρότερο πρόβλημα σου. Επομένως, αυτό που πραγματικά ήθελες από την αρχή ήταν μια μπουνιά στα μούτρα και όχι χρήματα.

Δεν δίνω χρήματα στους ζητιάνους, τους μετανάστες τα πρεζόνια, τους φίλους, τους συγγενείς. Δίνω τσιγάρα, παιχνίδια και ότι άλλο μπορείς να φανταστείς, όχι χρήματα, όμως.

Περί βοήθειας:

«Harmonia praestabilita» αναφώνησε ο Leibniz κοιτάζοντας τη Σιμόν otto e mezzo/ η λευκή σελίδα του Μαλαρμέ- να φυτοζωεί σαν ματωμένη τέχνη στα μαύρα σεντόνια της μοναξιάς.
Πόση ανάγκη εμπεριέχεται στην καρέκλα ενός κωφάλαλου ερμηνευτή ονείρων, ώστε να καταργηθεί η συλλογική ευθύνη και να κατοχυρωθεί ποινικά ως έγκλημα η βοήθεια κάθε είδους;
Ποίος χρειάζεται την βοήθεια, όταν η πενία τρέφει τον φτωχό; Ποιος χρειάζεται την βοήθεια, όταν η αδικία τρέφει τον αδικημένο; Η βοήθεια είναι έγκλημα κύριε Λάιμπνιτς και θα πρέπει να διώκεται ποινικά. Ας παρασημοφορήσουμε τις σπλήνες των βατράχων. Ας καταρρεύσει ο άνθρωπος.

ΈνΑς ΑπΛόΣ κΑι ΑνΘρΩπΙνΟς ΦόΡοΣ τΙμΗς ΣτΟυΣ:

1) Στο φανάρι της Κωνσταντινουπόλεως, το επόμενο έπειτα από την Ιερά Οδό, η μικρή οκτάχρονη Αούρα, που της έδινα κάθε ημέρα στις 11, ένα παιχνίδι και έλαμπε από χαρά. Εξαφανίστηκε... Προφανώς, θεωρήθηκα επίδοξος παιδεραστής.

2) Στο ίδιο φανάρι ο ψηλός και αδύνατος Πακιστανός(;). Ηλικιωμένος, γύρω στα 65 με μακριά δάχτυλα. Εάν γύριζα ταινία θα έπαιζε τον ρόλο του περιπλανώμενου jazzίστα. Τσιγάρο και υπόκλιση.

3) Στο φανάρι του Αγ. Ιωάννη στη Βουλιαγμένης, το πρεζόνι με τα μπλε απόκοσμα μάτια και την κοτσίδα και το τρυπημένο σώμα γεμάτο τατουάζ. Τσιγάρο και ακατάσχετη φλυαρία.

4) Στο ίδιο φανάρι- ενίοτε- η γκόμενα του παραπάνω, ψηλόλιγνη με σάπισμένο αριστερό πόδι σε κοινή θέα. Τίποτα.

5) Στο φανάρι της Κωνσταντινουπόλεως, εκεί που την κόβει η Ιερά Οδός, Πακιστανός με τον κουβά στο χέρι, ο σωσίας του Γουΐλλιαμ Νταφόε, φτυστός στο πιο μελαχρινό του, εάν έκανα ταινία θα έπαιρνε πρωταγωνιστικό ρόλο. Τσιγάρο...

6) Ο καλύτερος:
Ο μαυράκος αδέσποτος στο Περιστέρι που πεινάει συνέχεια και κάθε πρωΐ στις 8 μοιραζόμαστε μαζί καθισμένοι το τοστ που φτιάχνω από το σπίτι...

I Think I Smell A Rat (Live Sydney)

Αφιερωμένο στον φίλο Πιτ και σε όλα τα αλητάκια που σηκώνουν τα αυτιά τους... μόλις μυρίσουν έναν αρουραίο.

Αναδημοσίευση από http://www.vavylwna.com



Όταν ήταν ακόμη νεογέννητος, κάποιο παιδί τον σήκωσε από την ουρίτσα άτσαλα και την έσπασε σε τρία μέρη:
- "Είχε και γατάκια αυτή η γάτα!"

Μου μιλούσε για μία γάτα που κάποιος πάτησε μπροστά στο σπίτι μου και εγώ μάζευα το κουφάρι της, αφού θα μπορούσε να παραμείνει εκεί για μήνες αν δεν έδειχνα κάποιο ενδιαφέρον. Στεναχωρήθηκα κιόλας γιατί ήταν ένα αδέσποτο που το γνώριζα καλά, και το τάιζα. Ταλαιπωρία λοιπόν η ζωή του Πιτ από το καλημέρα. Το φιλοζωικό μου ένστικτο δεν μπορούσε να αφήσει τα άμοιρα ζώα στα χέρια των παιδιών, εκτός του ότι δεν θα είχαν ούτε 8 ώρες ζωής χωρίς μητέρα, ήταν μόλις δύο ημερών. Αν γύριζα την πλάτη θα ήταν σαν να τα καταδικάζω σε θάνατο, αλλά στον αντίποδα ήξερα πόσο μεγάλος μπελάς θα είναι.

Η μητέρα τους ήταν πολύ μικρή, σχεδόν η ίδια γατάκι και δεν είχε την εμπειρία της γέννας. Δεν τα είχε κρύψει καν κάπου καλά, γι' αυτό λοιπόν και ο καημένος ο Πιτ είχε ήδη αρρωστήσει από το κρύο. Έπρεπε εκτός από το να ξυπνάω μέσα στην νύχτα κάθε τρεις και λίγο σαν να ήταν μωρό για να τον ταϊζω με μπιμπερό, να φροντίσω και τα μάτια του, που όμως δεν κατάφερα μάλλον και πολλά γιατί είχε μετέπειτα κάποιο είδος μόνιμης κερατίτιδας που του άφηνε συνεχώς δάκρυα. Ένας γάτος που έκλαιγε, με στριφογυριστή ουρίτσα, με ένα βλέμμα σχεδόν ανθρώπινο.

Τον επόμενο καιρό πέρασα πολλές ώρες πτήσης-εκμάθησης μπιμπερό, και ο Πιτ μιας που δεν πρόλαβε να γνωρίσει μητέρα, με αναγνώριζε πλέον σαν τέτοια. Επειδή συνήθιζα να του επαναλαμβάνω το όνομά του, απέδειξε γρήγορα ότι ήταν πολύ έξυπνος γιατί το έμαθε πριν καν αρχίσει να περπατάει καλά-καλά. Αφού μεγάλωσε ίσα με μία παλάμη και μπορούσε να περπατήσει τον βόλεψα σε μία αποθηκούλα στην πυλωτή, εκεί απ' όπου ξεμύτιζε μόνο όταν άκουγε τον ήχο από το μηχανάκι όταν σχολούσα από την δουλειά
- Πιιιιτ !
Και να σου ο μικρούλης να έρχεται χοροπηδηχτός με την στριφογυριστή του ουρίτσα μέχρι την πόρτα της πυλωτής, απόσταση εξωπραγματική για το μέγεθός του. Είχε γίνει μια μικρή μπαλίτσα αλλά το μπιμπερό δεν έλεγε να το αφήσει με τίποτα.

Ίσως γενικά να μιλούσα πάρα πολύ με αυτόν τον γάτο και να μπέρδεψα λίγο το πανέξυπνο γατίσιο του μυαλό, αλλά -πράγμα περίεργο- δεν τον θυμάμαι ποτέ να έκανε "νιάου". Προσπαθούσε να βγάλει παράξενους ήχους που απείχαν όμως πολύ από το κλασσικό νιαούρισμα. Ήταν κάπως πολύπλοκοι και γαργαριστοί, μακρόσυρτοι σαν φράση που ποτέ δεν έλεγε ακριβώς το ίδιο πράγμα. Αυτό το σκέφτηκα μετά τον χαμό του , όταν προσπαθούσα να θυμηθώ το νιαούρισμά του. Αλλά δεν ήταν η μόνη ανθρώπινη συνήθεια που απέκτησε, αφού είχε μάθει να μου δίνει φιλιά στο μάγουλο με ένα τρόπο, ενώ εξασκήθηκε και πολύ στο να πηδάει επάνω μου σαν σκύλος όταν είχε να με δει πολλές ώρες. Έγινε ο σκυλόγατός μου!

Μετά από ένα χρόνο νόμιζα ακόμα ότι είχα γατάκι και μου πέρασε κάπως απαρατήρητο το γεγονός ότι ο Πιτ δεν είχε πάρει μπόι: είχε μείνει νανάκι. Ίσως λόγω του "ΝΟΥΝΟΥ", ίσως λόγω ότι η μάνα του ήταν γατάκι σε ανάπτυξη, ο Πιτ ήταν μικρόσωμος σαν κοκοράκι-νάνος. Σίγουρα ήταν τρομερά έξυπνος, ήξερε πότε ήταν το όριο να με εκνευρίσει, δεν ήταν ζητιάνος φαγητού, δεν εκμεταλλεύτηκε την σχέση μας, γιατί ξέρετε, μπορεί να συμβαίνει και αυτό με τα ζώα. Το μόνο του μικρό ελλάτωμα ήταν πως στην προσπάθειά του να με "προστατέψει" από άλλα ζώα, ώρες-ώρες γινόταν κακούλης. Και χτυπούσε απευθείας στα μάτια, μιας και μόνο έτσι μπορούσε να αντισταθμίσει την επιθεσή του με το μικρό του μέγεθος, αλλά ευτυχώς, καμία φορά δεν βρήκε στόχο. Μπορεί να ήταν απλός εκφοβισμός, γιατί πράγματι τα άλλα ζώα υποχωρούσαν άτακτα. Είχε βέβαια ένα μόνιμο πρόβλημα στο να βρεί γάτα και ειλικρινά μέχρι σήμερα δεν ξέρω αν τελικά παρέμεινε παρθένος, λόγω μεγέθους. Όταν άρχισε να περιπλανιέται σε μακρινές αποστάσεις αρκούσε να βγω στο μπαλκόνι και να φωνάξω "Πιτ" και τότε ακούγονταν οι παράξενοι ήχοι από το στόμα του, που πρόδιδαν την θέση του. Ποτέ δεν έκανε τον κουφό ή ότι δεν με ακούει, όπως συνήθως κάνουν οι γάτες. Ο ίδιος ερχόταν αμέσως τρέχοντας. Αν είχε κάποιο μικροτραυματισμό δεν χρειαζόταν να παλεύω μαζί του για να τον γιάνω, μου είχε τυφλή εμπιστοσύνη ακόμη κι όταν αποφάσιζα να βάλω τα δάχτυλά μου σε σημεία που... δεν έπρεπε, άσε που είχε συνηθίσει τα χέρια μου που όλη την ώρα του καθάριζαν τα μάτια. Η "ανθρώπινη" υπόστασή του συμπληρωνόταν με ένα παράξενο διατροφικό μενού, αφού του έδινα να φάει πολλά πράγματα που σίγουρα δεν θα έτρωγε μία γάτα, από αυτά που έτρωγα εγώ. Αν ήταν επιφυλακτικός, με κοίταζε στα μάτια και έπειτα δοκίμαζε. Αν του άρεσε κάτι έβγαζε ήχους, αν δεν του άρεσε μου έγλυφε μια φορά το χέρι, μου έλεγε δηλαδή ευχαριστώ και έφευγε. Αλλά έκανε και άλλα πολλά, που θα χρειάζονταν ώρες για να τα γράψω. Τρομερός τυπάκος ο πιτάκιας!

Το βράδυ που τον σκοτώσανε είχε την ύστατη εξυπνάδα να πέσει στο σημείο που χτυπούσε το φως, ίσως με την ελπίδα ότι θα τον έβλεπα αφού δεν μπορούσε να ανέβει τα σκαλιά. Είχε δαγκώσει ένα κλαδί από τον πόνο μέχρι που είχαν ματώσει τα δόντια του. Όταν τον βρήκα να τον τρώνε τα μερμύγκια, δυσκολεύτηκα πολύ να βγάλω αυτό το κλαδί από την μασέλα του. Ήταν η πρώτη φορά που τα ματάκια του δεν είχαν δάκρυα. Ήταν όμως η σειρά των δικών μου ματιών να έχουν, ομολογουμένως μετά από πολύ καιρό.

Ήμουν πάρα πολύ τυχερός που γνώρισα αυτόν τον πάρα πολύ άτυχο μικρούλη, και είδα κάτι πανέμορφο σε ένα πλάσμα που όλοι θεωρούσαν άσχημο. Έτσι είπα αφού θα δημιουργούσα που θα δημιουργούσα αυτό το blog, να το αφιερώσω σ' εκείνον. Μια μέρα θα ξανασυναντηθούμε φιλαράκι μου. Πολύ θα το ήθελα δηλαδή, έστω κι αν χρειαζόταν να είσαι εσύ ο άνθρωπος και εγώ ο γάτος. Καλό ταξίδι.

Υπάρχει ωραιότερο πράγμα.....

.....από την κατανάλωση υλικών αγαθών; Υπάρχει άραγες (ωιμέ!) ομορφότερο συναίσθημα από την αναμονή της επιστροφής στο σπίτι για να ανοίξεις το δώρο που έκανες στον εαυτό σου;
Το πρωί ήμουν στην τράπεζα. Ευτυχώς εγκρίθηκε το δεύτερο δάνειο. Το πρώτο το πήρα πριν από 6 μήνες. Ήταν ένα από αυτά που συγκεντρώνεις όλες τις οφειλές σε ένα λογαριασμό και περιορίζεται κατά πολύ (όντως) η δόση. Μέχρι πριν από ένα μήνα, όλα πήγαιναν ρολόι. Τα έφερε, όμως, έτσι η ριμάδα η ζωή (και οι κωλοεβραίοι) που ξανα-φόρτωσα και τις τρεις πιστωτικές μου κάρτες.
Το νέο δάνειο ήταν επιτακτική ανάγκη. Πιο πολύ ανάγκη είχα εγώ το δάνειο από τον Λεωνίδα και τους χίλιους να βρίσκονται στις Θερμοπύλες. Απλώς, εκείνος είχε καλύτερο image-maker. Αφού κανονίστηκαν τα διαδικαστικά και η τράπεζα έκρινε ότι είμαι ικανός να λάβω νέο δάνειο, η αγαλλίαση υπήρξε ιδιαίτερη. Παράλληλα, με την πάροδο λίγων ωρών, το κενό υπήρξε αχανές. Και δεν αναφέρομαι στο ψυχικό, αυτούς τους προβληματισμούς τους βρίσκω αφόρητα ανιαρούς. Μιλάω για χρήμα. Τα κλισε περί "εγκράτειας", "σύνεσης", "οικονομικού σχεδιασμού" και διάφορα άλλα βαρετά με τα οποία δεν θέλω να σας κουράζω, εξανεμίστηκαν όπως η φυσική μου ανάγκη αφήνοντας ένα ευχάριστο άρωμα λεβάντας και γιασεμιού. Με μηδενικό υπόλοιπο και με χρωστούμενα διπλάσια από πριν (τα οποία, όμως, θα αποπληρώνω σε μικρές δόσεις για καμιά 10ετία) ένιωθα ένα κενό, μισός άνθρωπος, ακρωτηριασμένος σε κάποιο παράπηγμα της Κενιξβέργης.
Κοιτάζω την μια από τις τρεις μηδενικές πιστωτικές μου. "You complete me", της λέω και φεύγω για το κέντρο. Την Παρασκευή το πρωί περιμένω να μου φέρουν από την εταιρεία την καινούρια μου αγορά. Σε μερικούς μήνες περιμένω να συμπληρώνω αίτηση για το τρίτο δάνειο. Αν θέλετε να με αναγνωρίσετε, θα με δείτε να κάνω δηλώσεις σε γκάλοπ δρόμου από ρεπόρτερ ελεύθερου ρεπορταζ (την κατώτατη μορφή ζωής, υποδεέστερη ενος μονοκύτταρου οργανισμού) όπου θα κατηγορώ το σημερινό σύστημα αν-αξιών, life style και υπερ-καταναλωτισμού που έχει διαλύσει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Άντε ρε πούστη μου, πότε θα έρθει η Παρασκευή;

Stockholm Syndrome

...κοίταξα σε επί της οδού Χοριοκαρκινώματος, ποθολογοανατομοσκηνωματιτουκυκλωναπλανταγμενη άωρη φίλησες με δύο γλώσσες επί της οδού ωοθηκικής βρογχοκήλης+ τερατώματος αποθυρεοειδικού- κυρίως- ιστού, μερικής απασχόλησης υπάλληλος της Διασωληνωμένης Εταιρίας του ΚυρίουΚυρίου Αφεξήματα Αμήν Ημών και πότε…

Ran

καταπίνεις το θαλασσινό νερό και συλλαβίζεις τις άναρθρες θαλασσινές σου λεξλούλες: θλθσσες, λεοπολδ βλοομ, φιννεγανς, εαρςιψκερ… φευγαλέες κραυγές που αναπαράγονται στην όποια αισθητή οριζόντια κίνηση του αέρα, όπερ έδει δείξαι, ελαφριές ζάρες ρυτιδιασμένη αρχιδοσφίχτρα, ισχυρή κατάορτσα αγάντα και πείθονται με μύτη στην αντίθετη κατεύθυνση από αυτή που φυσά ο άνεμος αλησμόνητες λιμπρέτες.

Gegen Die Wand

Υιοί δίχως όνομα;- Dublin, μπόλικη κρέμα, λιγοστός καφές με προσθήκη ενός παγακίου, παρακαλώ, φασαριόζικος Sarasate, φασαριόζικο Zigeunerweisen για βιολί, ας στηριχτώ στον τοίχο, μήπως ξαναπέσω, δίχως στήριγμα, πόσο επιθυμώ λίγη γκοργκοντζόλα!

Bliss

Πλοίο. Πλήθος εξοργισμένο να επιζητεί την κεφαλή σου. Πλοίο. Να μασάει αχόρταγα την άσπιλη σάρκα σου. Ομόνοια. Αλαλάζοντες σταυροφόροι. Καρφωμένος στον σταυρό του μαρτυρίου. Το αίμα σου γίνεται πιοτό για τους βαρβάρους. Σε καταλύει σε άστοργες περιπτύξεις. Χαϊδεύει στοργικά το ιδρωμένο μέτωπο σου. Ανταποδίδεις. Εξ ανάγκης. Άλλωστε, τι μπορεί να περιμένει ένας εσταυρωμένος; Μάρτης, γδάρτης και κακός παλουκοκαύτης. Τι προβλέπεται άραγε με αυτούς που κοπανάνε ντενεκέδες στα λιοστάσια για να προγκάνε τις τσίχλες κάθε Φεβρουάριο; Πώς ζητάτε απελευθέρωση των ραβδωτών, όταν τα ανάλογα- πολλώ δε μάλλον- θηράματα περιορίζονται σε συγκεκριμένες και μικρές περιοχές; Η δε σαρξ λέγει, παλλόμενη, τω πνεύματι. Ας αρκεστούμε στην ανάλυση των χιλιοστών των δευτερολέπτων που χρειάζονται από την αντίδραση του κυνηγού στο θήραμα, μέχρι τη στιγμή που θα φθάσουν τα σκάγια μέχρις εκεί.

Hysteria

Συ, Λάβδακε, παιδείαν ορθήν είναι νομίζομεν ου την εν τοις ρήμασι και τηι γλώττηι πραγματευομένην ευρυθμίαν, αλλά διάθεσιν υγιήι νουν εχούσης διανοίας και αληθής δόξας υπέρ τε αγαθών και κακών, εισθλών τε και αισχρών…Το σαλόνι είναι γεμάτο κόσμο και σαν χαμένος κουνάω το κεφάλι να σε βρω. Είσαι εκεί. Μόνη, απομονωμένη, καθισμένη στο κράσπεδο, με τα άγια χέρια σου να ακουμπούν το ζεστό σου μέτωπο… μελαγχολική, όπως πάντα… πλησιάζω μπουσουλώντας στα γόνατα… αγοράκι που στήνει μια ξόβεργα και φιλάω το μέτωπο… ξυπνάς νωχελικά μέσα στην πρωινή αχλή… πίσω σου ανοίγονται κρασιά, άλλες κοινωνίες, άλλα πάθη κι εσύ καθισμένη, χέρια στο μέτωπο που σβήνει και σε λίγο θα χαθεί, θα εξαϋλωθεί μέσα από τις γρίλιες… να μείνω να κοιτώ, τρώγοντας το κουφάρι του νεκρού Αχέροντα, καθώς οι γιατρεμένοι δεν έχουν ανάγκη γιατρού. Βρεθήκαμε μαζί στην κατάμεστη αίθουσα του δικαστηρίου, χαιρέκακοι και ανυπέρβλητοι μαχητές των εικόνων μιας αντιδικίας, στηριζόμενοι στα άχρηστα δεκανίκια της έννοιας δικαιοσύνης που σφαδάζει από ηδονή, καθώς αυνανίζεται με ένα αιχμηρό φύλλο από τη λάσπη της Πνύκας...

Η ΔΥΣΤΥΧΙΑ ΤΟΥ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΕΥΤΥΧΗΣ

Τι είναι ευτυχία; Πώς την κατακτάς; Πως μπορώ να την αποκτήσω; Τι πρέπει να θυσιάσω και τι να διεκδικήσω; Τι να δώσω και τι να πάρω;

Και μόνο το ερώτημα περί ευτυχίας, δείχνει άνθρωπο δυστυχισμένο. Δείχνει άνθρωπο που ψάχνει για κάτι που δεν έχει νοιώσει. Γιατί, δηλαδή, να μην είναι το ερώτημα "τι είναι δυστυχία". Πουθενά δεν το έχω ακούσει, κανένας δεν το έχει θέσει σε μια ευρεία κουβέντα. Να πει κάποιος ότι "εγώ ρε παιδιά δεν ξέρω τι θα πει δυστυχία, πως μπορώ να την βρώ, έστω για μια στιγμή".

Ερωτήματα για την "ευτυχία" είναι χάσιμο χρόνου. Από την στιγμή που δεν ξέρεις τι είναι (γιατί να ρωτήσεις άλλωστε--μην μου πείτε τίποτα ξενέρωτο όπως "για να ανταλλάξω απόψεις") φαντάσου πόσο πιο πολύ--απ' ότι ήδη είσαι--δυστυχισμένος θα νοιώσεις μόλις πάρεις την απάντηση σου. Γιατί ο δυστυχισμένος άνθρωπος έχει αυτό το χαρακτηριστικό: την ικανοποίηση την αντλεί από το ερώτημα και όχι από την απάντηση. Αυτό είναι το καθημερινό του κίνητρο.

Βαρέθηκα να είμαι δυστυχισμένος. Θέλω να πλέω σε πελάγη ευτυχίας και να μην απασχολώ το μυαλό μου με τέτοιες ανοησίες. Τουλάχιστον, δεν είμαι πολύ δυστυχισμένος σε σχέση με άλλους. Ευτυχώς, η δυστυχία έχει τις διαβαθμίσεις της. Έχω ωραίο σπίτι, σουπερ αυτοκίνητο, ντεμί λεφτά, ξανθια γαλανομάτα γκόμενα, ετοιμάζομαι να φέρω παιδί στον κόσμο και όμως.........νοιώθω δυστυχισμένος. Ίσως αυτό να είναι και ο ορισμός της δυστυχίας: να μην έχεις επίγνωση της ευτυχίας σου. Πολύ απλά διότι πρέπει να έχεις κίνητρο, πρέπει να έχεις έναν λόγο για να σηκωθείς από το κρεβάτι (διότι κανείς δεν θα σου προσφέρει 10.000 δολάρια). Και να χάνεις τον καιρό σου με ανούσια ερωτήματα. Όπως μόλις, έχασα 10 λεπτά για να γράψω το παραπάνω κείμενο. Που θα πάει, θα την βρώ την άκρη της ευτυχίας. Και τότε θα φύγω ως ο πιο δυστυχισμένος άνθρωπος που πέρασε από τον πλανήτη.

Μακάριοι οι ευτυχείς τω πνεύματι.....