AFROFUNK!!!
Οι Ισπανικές κυβερνήσεις είχαν αγοράσει όπλα από τη Γερμανία πολύ πρίν από την κατάληψη της εξουσίας από τους ναζί. Ο αποικιακός στρατός στο Μαρόκο στο Μαρόκο είχε παραγγείλει αέρια μουστάρδας, με σκοπό να το χρησιμοποιήσει εναντίον των φυλών της οροσειράς του Ριφ, οι οποίες αργότερα θα του εξασφάλιζαν τους καλύτερους εφεδρικούς στρατιώτες. Παρ’ όλα αυτά , κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου η Δημοκρατία είχε αγοράσει όπλα από τη ναζιστική Γερμανία, τον σημαντικότερο σύμμαχο του Στρατηγού Φράνκο. Όπως έχει διαπιστωθεί από παλαιότερη έρευνα,* τελικά ισχύει αυτό που πολλοί υποψιάζονταν από παλιά: ο Στρατάρχης Χέρμαν Γκαίρινγκ , πρωθυπουργός της Πρωσίας και αρχηγός της Λουφτβάφε, πουλούσε όπλα στη Δημοκρατία τη στιγμή που οι ίδιοι οι άνδρες του πολεμούσαν στο πλευρό του Φράνκο.
Την 1η Οκτωβρίου 1936, το ουαλικό φορτηγό πλοίο Bramhill κατέπλευσε στο Alicante, προερχόμενο από το Αμβούργο. Μετέφερε ένα φορτίο από 19.000 τουφέκια, 101 πολυβόλα και περισσότερες από 28.000.000 σφαίρες, το οποίο είχε παραγγείλει η CNT ΣΤΗ Βαρκελώνη για τις φάλαγγες της πολιτοφυλακής της. Το βρετανικό πολεμικό Woolwich επισήμανε την παρουσία του Bramhill στο Alicante και ο κυβερνήτης του ενημέρωσε αμέσως το Foreign Office, το οποίο διερεύνησε το θέμα. Η γερμανική κυβέρνηση ζήτησε συγνώμη, υποστηρίζοντας ότι το Αμβούργο ήταν ελεύθερο λιμάνι, μολονότι ήταν σίγουρο ότι το φορτίο είχε αφιχθεί κατόπιν επίσημης συγκατάθεσης. Το Foreign Office δεν επέμεινε. Στην πραγματικότητα, ο αρχιτέκτονας αυτής της μυστικής πώλησης όπλων στη Δημοκρατία ήταν ο Χέρμαν Γκαίρινγκ. Είχε χρησιμοποιήσει ως διαμεσολαβητή τον πασίγνωστο λαθρέμπορο όπλων, Josef Veltjens, ο οποίος είχε ηδη πουλήσει στον Στρατηγό Mola, πρίν από την ανταρσία, αλλά κυρίως στον λαθρέμπορο Έλληνα Πρόδρομο Μποδοσάκη-Αθανασιάδη, ο οποίος διατηρούσε στενές σχέσεις με τον δικτάτορα της χώρας, Ιωάννη Μεταξά. Ο Μποδοσάκης- Αθανασιάδης ήταν ο βασικός μέτοχος και διευθυντής της Ελληνικής Εταιρίας Πυριτιδοποιείου- Καλυκοποιείου, κύριος συνεργάτης και χρηματοδότης της οποίας ήταν η Rheinmetall- Borsig, μια εταιρία που ελεγχόταν από τον ίδιο τον Γκαίρινγκ.
Ο Μποδοσάκης είχε μεταφέρει την αίτηση για τα όπλα στην Rheinmetall- Borsig και η κυβέρνηση του Μεταξά είχε φροντίσει για τα πιστοποιητικά του τελικού χρήστη, δηλώνοντας ότι το φορτίο προοριζόταν για τον ελληνικό στρατό. Όταν το φορτίο έφθασε στην Ελλάδα, ο Μποδοσάκης το είχε μεταφέρει σε άλλο σκάφος, το οποίο υποτίθεται ότι θα απέπλεε για το Μεξικό, ενώ στην πραγματικότητα είχε για προορισμό του την Ισπανία. Καθώς ο Μποδοσάκης έκλεινε συμφωνίες τόσο με τους εθνικιστές όσο και με τη Δημοκρατία, είχε αναγκαστεί να χωρίσει τα φορτία ανάμεσα σε σκάφη.
Το 1937 και το 1938, όταν κορυφώνονταν οι πωλήσεις γερμανικών όπλων προς τη Δημοκρατία, η εταιρία του Μποδοσάκη παρήγγελνε από τη Rheinmetall- Borsig φορτία που η αξία τους ανέρχονταν σε 40.000.000 γερμανικά μάρκα. Στη συντριπτική τους πλειοψηφία, οι αποστολές αυτές προορίζονταν για τη Δημοκρατία και είναι σχεδόν βέβαιο ότι ο Μποδοσάκης χρέωνε σε πενταπλάσιες ή εξαπλάσιες τιμές το αντίτιμο που είχε καταβάλει στον Γκαίρινγκ. Δεν αποκλείεται μάλιστα να πλήρωνε ένα σημαντικό μερίδιο από τα τεράστια κέρδη του προσωπικά στον Γκαίρινγκ και όχι στη Rheinmetall- Borsig και όλα αυτά, πέρα από τις δωροδοκίες προς το καθεστώς του Μεταξά και άλλους αξιωματούχους.
Σε αυτές τις πολύ ελεύθερες εμπορικές συναλλαγές ανάμεσα στη ναζιστική Γερμανία και τη Δημοκρατική Ισπανία υπήρχε ακόμα και ένας σοβιετικός δάκτυλος. Το Νοέμβριο του 1937, ο Μποδοσάκης ταξίδεψε στη Βαρκελώνη με σοβιετικό αεροπλάνο, συνοδευόμενος από τον George Rosenberg, γιο του δολοφονηθέντος Σοβιετικού πρεσβευτή. Ο Rosenberg, που ήταν ναυτιλιακός πράκτορας και ένας πανούργος επιχειρηματίας και ο Μποδοσάκης, υπέγραψαν ένα συμβόλαιο με τη Δημοκρατία για την προμήθεια πυρομαχικών έναντι του ποσού των 2.100.000 λιρών. Στην προκειμένη περίπτωση, όπως σε όλες τις άλλες, επέμειναν για την προκαταβολική πληρωμή του συνολικού ποσού σε σκληρό νόμισμα Η προμήθεια γερμανικών όπλων στη Δημοκρατία συνεχίστηκε μέχρι το τέλος του πολέμου.
Οι εθνικιστές εξοργισμένοι από αυτή την ασυνήθιστη κομπίνα, διαμαρτυρήθηκαν επανειλημμένα στις γερμανικές αρχές. Ανάμεσα στις 3 Ιανουαρίου του 1937 και στις 11 Μαΐου του 1938, εντόπισαν δεκαοκτώ σκάφη με ανάλογα φορτία σε δημοκρατικά λιμάνια, αλλά οι εξηγήσεις που τους δόθηκαν ήταν ανεπαρκείς. Σε ότι αφορούσε στον Χέρμαν Γκαίρινγκ, το δημοκρατικό σκληρό νόμισμα ήταν εξίσου ικανοποιητικό με το εθνικιστικό. Δεν χωρά αμφιβολία ότι η διακόσμηση του Karihnall, της υπερπολυτελούς εξοχικής κατοικίας του, βορείως του Βερολίνου, είχε χρηματοδοτηθεί από τα τεράστια κέρδη που είχε αποκομίσει από τον Ισπανικό Εμφύλιο Πόλεμο.
* Το έργο των καθηγητών Morten Heiberg και Mogens Pelt, για το βιβλίο τους Los negocios de la Guerra, τελικά έχει επιβεβαιώσει τις λεπτομέρειες ενός εξωφρενικού παράδοξου, για το οποίο μέχρι πρότινος υπήρχαν απλώς υποψίες: Ο Χέρμαν Γκαίρινγκ πουλούσε όπλα στη δημοκρατική Ισπανία, τη στιγμή που η Λουφτβάφε του πολεμούσε για τον Φράνκο!
Την 1η Οκτωβρίου 1936, το ουαλικό φορτηγό πλοίο Bramhill κατέπλευσε στο Alicante, προερχόμενο από το Αμβούργο. Μετέφερε ένα φορτίο από 19.000 τουφέκια, 101 πολυβόλα και περισσότερες από 28.000.000 σφαίρες, το οποίο είχε παραγγείλει η CNT ΣΤΗ Βαρκελώνη για τις φάλαγγες της πολιτοφυλακής της. Το βρετανικό πολεμικό Woolwich επισήμανε την παρουσία του Bramhill στο Alicante και ο κυβερνήτης του ενημέρωσε αμέσως το Foreign Office, το οποίο διερεύνησε το θέμα. Η γερμανική κυβέρνηση ζήτησε συγνώμη, υποστηρίζοντας ότι το Αμβούργο ήταν ελεύθερο λιμάνι, μολονότι ήταν σίγουρο ότι το φορτίο είχε αφιχθεί κατόπιν επίσημης συγκατάθεσης. Το Foreign Office δεν επέμεινε. Στην πραγματικότητα, ο αρχιτέκτονας αυτής της μυστικής πώλησης όπλων στη Δημοκρατία ήταν ο Χέρμαν Γκαίρινγκ. Είχε χρησιμοποιήσει ως διαμεσολαβητή τον πασίγνωστο λαθρέμπορο όπλων, Josef Veltjens, ο οποίος είχε ηδη πουλήσει στον Στρατηγό Mola, πρίν από την ανταρσία, αλλά κυρίως στον λαθρέμπορο Έλληνα Πρόδρομο Μποδοσάκη-Αθανασιάδη, ο οποίος διατηρούσε στενές σχέσεις με τον δικτάτορα της χώρας, Ιωάννη Μεταξά. Ο Μποδοσάκης- Αθανασιάδης ήταν ο βασικός μέτοχος και διευθυντής της Ελληνικής Εταιρίας Πυριτιδοποιείου- Καλυκοποιείου, κύριος συνεργάτης και χρηματοδότης της οποίας ήταν η Rheinmetall- Borsig, μια εταιρία που ελεγχόταν από τον ίδιο τον Γκαίρινγκ.
Ο Μποδοσάκης είχε μεταφέρει την αίτηση για τα όπλα στην Rheinmetall- Borsig και η κυβέρνηση του Μεταξά είχε φροντίσει για τα πιστοποιητικά του τελικού χρήστη, δηλώνοντας ότι το φορτίο προοριζόταν για τον ελληνικό στρατό. Όταν το φορτίο έφθασε στην Ελλάδα, ο Μποδοσάκης το είχε μεταφέρει σε άλλο σκάφος, το οποίο υποτίθεται ότι θα απέπλεε για το Μεξικό, ενώ στην πραγματικότητα είχε για προορισμό του την Ισπανία. Καθώς ο Μποδοσάκης έκλεινε συμφωνίες τόσο με τους εθνικιστές όσο και με τη Δημοκρατία, είχε αναγκαστεί να χωρίσει τα φορτία ανάμεσα σε σκάφη.
Το 1937 και το 1938, όταν κορυφώνονταν οι πωλήσεις γερμανικών όπλων προς τη Δημοκρατία, η εταιρία του Μποδοσάκη παρήγγελνε από τη Rheinmetall- Borsig φορτία που η αξία τους ανέρχονταν σε 40.000.000 γερμανικά μάρκα. Στη συντριπτική τους πλειοψηφία, οι αποστολές αυτές προορίζονταν για τη Δημοκρατία και είναι σχεδόν βέβαιο ότι ο Μποδοσάκης χρέωνε σε πενταπλάσιες ή εξαπλάσιες τιμές το αντίτιμο που είχε καταβάλει στον Γκαίρινγκ. Δεν αποκλείεται μάλιστα να πλήρωνε ένα σημαντικό μερίδιο από τα τεράστια κέρδη του προσωπικά στον Γκαίρινγκ και όχι στη Rheinmetall- Borsig και όλα αυτά, πέρα από τις δωροδοκίες προς το καθεστώς του Μεταξά και άλλους αξιωματούχους.
Σε αυτές τις πολύ ελεύθερες εμπορικές συναλλαγές ανάμεσα στη ναζιστική Γερμανία και τη Δημοκρατική Ισπανία υπήρχε ακόμα και ένας σοβιετικός δάκτυλος. Το Νοέμβριο του 1937, ο Μποδοσάκης ταξίδεψε στη Βαρκελώνη με σοβιετικό αεροπλάνο, συνοδευόμενος από τον George Rosenberg, γιο του δολοφονηθέντος Σοβιετικού πρεσβευτή. Ο Rosenberg, που ήταν ναυτιλιακός πράκτορας και ένας πανούργος επιχειρηματίας και ο Μποδοσάκης, υπέγραψαν ένα συμβόλαιο με τη Δημοκρατία για την προμήθεια πυρομαχικών έναντι του ποσού των 2.100.000 λιρών. Στην προκειμένη περίπτωση, όπως σε όλες τις άλλες, επέμειναν για την προκαταβολική πληρωμή του συνολικού ποσού σε σκληρό νόμισμα Η προμήθεια γερμανικών όπλων στη Δημοκρατία συνεχίστηκε μέχρι το τέλος του πολέμου.
Οι εθνικιστές εξοργισμένοι από αυτή την ασυνήθιστη κομπίνα, διαμαρτυρήθηκαν επανειλημμένα στις γερμανικές αρχές. Ανάμεσα στις 3 Ιανουαρίου του 1937 και στις 11 Μαΐου του 1938, εντόπισαν δεκαοκτώ σκάφη με ανάλογα φορτία σε δημοκρατικά λιμάνια, αλλά οι εξηγήσεις που τους δόθηκαν ήταν ανεπαρκείς. Σε ότι αφορούσε στον Χέρμαν Γκαίρινγκ, το δημοκρατικό σκληρό νόμισμα ήταν εξίσου ικανοποιητικό με το εθνικιστικό. Δεν χωρά αμφιβολία ότι η διακόσμηση του Karihnall, της υπερπολυτελούς εξοχικής κατοικίας του, βορείως του Βερολίνου, είχε χρηματοδοτηθεί από τα τεράστια κέρδη που είχε αποκομίσει από τον Ισπανικό Εμφύλιο Πόλεμο.
* Το έργο των καθηγητών Morten Heiberg και Mogens Pelt, για το βιβλίο τους Los negocios de la Guerra, τελικά έχει επιβεβαιώσει τις λεπτομέρειες ενός εξωφρενικού παράδοξου, για το οποίο μέχρι πρότινος υπήρχαν απλώς υποψίες: Ο Χέρμαν Γκαίρινγκ πουλούσε όπλα στη δημοκρατική Ισπανία, τη στιγμή που η Λουφτβάφε του πολεμούσε για τον Φράνκο!
Antony Beevor, Ισπανικός Εμφύλιος Πόλεμος, εκδόσεις Γκοβόστη, σελ. 490-491
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου