Πέμπτη 31 Μαΐου 2007
Τετάρτη 30 Μαΐου 2007
Τετάρτη 23 Μαΐου 2007
Τρίτη 22 Μαΐου 2007
ΚαΛέΝτΟυΛα
Κάνοντας μια περατζάδα στα blogs, έμαθα ότι έχει εξελιχθεί μια μόδα ερωταποκρίσεων σε κάποια παραλλαγή του ερωτηματολογίου του Προύστ. Στη χαζο-λογική ότι "είμεθα όλοι μια οικογένεια", οι bloggers προσκαλούν ο ένας τον άλλον να απαντήσουν στο ερωτηματολόγιο, το οποίο τελικά καταλήγει- μέσω των απαντήσεων- πιο ανιαρό και από τη μνημειώδη και μοναδική συνάντηση που είχαν στην Όπερα των Παρισίων, ο Μαρσέλ και ο λατρεμένος μου Τζαίημς!
Εμένα δεν με προσκάλεσε κανείς από τη "φαμίλια", αλλά αυτό δεν με εμποδίζει να συμπληρώσω το ερωτηματολόγιο, διανθισμένο με τις δικές μου βαρετές αποκρίσεις. Άλλωστε, η καύλα της κοινωνικότητος, έγκειται στη θρασύτητα του απρόσκλητου και αυτός είναι ο λόγος που λατρεύω τους παλαιομοδίτες διαρρήκτες με τον λοστό ανα χείρας. Εάν επιθυμεί και ο έτερος ανεγκέφαλος που γράφει σε τουτο δω το blog, να σημειώσει το ερωτηματολόγιο, ας το κάμει. Ούτως ή άλλως... ως αρχοντικό ξεκίνησε, μπορντέλο το καταντήσαμε!
- Πότε και πού υπήρξατε ευτυχισμένος;
Ανακαλώ στην άθλια και ρυπαρή μνήμη μου εκείνες τις αγίες στιγμές που σε παρακολουθούσα στο σκοτάδι να γδύνεσαι με αργές,ηδονιστικές κινήσεις. Κοιτούσα τα ισχνά, λευκά πόδιασου να τεντώνονται στην αμαρτία του σαβάνου μιας φυλής που περιπλανιέται στους αιώνες. Ήρθε η ώρα να σου εξομολογηθώ κάτι. Εγώ ήμουν αυτός που αλυχτούσα στο σκοτάδι, καθώς τα μικρά,φυλλοσταλεκιασμένα σου δάχτυλα εξερευνούσαν το σπήλαιο της ανεξερεύνητης γνώσης. Εγώ ήμουν αυτός που τυραννούσα κρυφά τη νυχτικιά σου, αλείφοντας την με κόπρανα και κρέμα απολέπισης από το Νόβι Σαντ που μου πρόσφερε αστείρευτη μανία ηδονής, καθώς ήμουν ξαπλωμένος και ντυμένος με τα κουρέλια της αγίας Ιωσηφίνας. Ήταν Παρασκευή, θυμάμαι...
- Πώς φαντάζεστε την τέλεια ευτυχία;
Ξαπλωμένη, ανέμελη, ερωμένη του ακόρεστου Λουδοβίκου ΙΕ’. Γυμνή με το χρυσαφένιο δέρμα της να λάμπει στα δακρυσμένα μάτια μου, κορμί ποθητό- ακόμη και από τους ευνούχους τηςΒαβυλώνας- βλέμμα καρφωμένο στην καρδιά μου,χαιδεύοντας το πηγούνι της και αφήνοντας προκλητικά ακάλυπτο το μέρος- που τη νύχτα που το απόκτησα χόρεψα με αγγέλους και διαβόλους μαζί- είμαι έτοιμος να τα πουλήσω όλα για να το αποκτήσω ξανά. Τον τρυφερό της πισινό.
- Τι ή ποιος είναι η μεγαλύτερη αγάπη της ζωής σας;
James A. Joyce
- Ποιο ταλέντο θα θέλατε να είχατε;
Να Είμαι εγώ το παμφάγο θηλυκό την ψαλίδα κρατώ ανα χείρας επιδέξιοον, ευνουχίζω στο λεπτό τέκνο σοφόμίας άσπιλης μοίρας…
- Αν μπορούσατε να αλλάξετε ένα πράγμα στον εαυτό σας, ποιο θα ήταν αυτό;
Δεν θα ήταν ωραία αν καταπίναμε τη φελινική μας σιαγόνα σε στυφές αναμοχλεύσεις νιφάδων κουάρκ;
- Αν μπορούσατε να αλλάξετε ένα πράγμα στην οικογένειάς σας, ποιο θα ήταν αυτό;
Την τέχνη και την συλλογική ευθύνη που είναι το σεντόνι του λεπρού για να καλύψει τις
ανομολόγητες πληγές του.
ΑΣΕΛΓΩΝΤΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΓΥΜΝΟ ΤΑΛΑΙΠΩΡΗΜΕΝΟ ΚΟΡΜΙ ΤΗΣ ΗΘΙΚΗΣ
Επάνω στην καμπούρα ενός ετοιμοθάνατου κορμοράνου, στις όχθες του ποταμού Guadiana στα ΙσπανοΠορτογαλικά σύνορα.
- Ποιος είναι ο μεγαλύτερος φόβος σας;
Το παρελθόν...ειλικρινά, όμως, δεν τυχαίνει να γνωρίζω κάποιον που έχει ως χόμπι την συλλογή περιττωμάτων, εκτός από τους παρελθοντολάτρεις.
- Τι αντιπαθείτε περισσότερο;
Τον πιο νοσηρό εγκέφαλο που αρέσκεται να φλερτάρει με μια πυγολαμπίδα κατασκευασμένη από φορμόλη.
- Ποιο χαρακτηριστικό σας αντιπαθείτε περισσότερο;
Που όταν όλα γύρω μου γίνουν στάχτη, θα προσπαθώ απερίσπαστος να τελειώσω την ανάγνωση ενός άρθρου στην κυριακάτικη έκδοση της «Μπερλίνερ Τάνγκεμπλουντ» αφιερωμένο στην μεταβατική περίοδο της λιβελούλας σε drag gueen.
-Τι αντιπαθείτε περισσότερο στους άλλους;
Η δαντελού! Πιάστε την δαντελού! Αγνή δαντελού…!
- Τι θεωρείτε ως τη μεγαλύτερή σας σπατάλη;
Χειμωνιάτικο πρωινό του ’76, θαρρώ, τσαλαπατώντας πάνω στο μαρμάρινο χιόνι, χειρεύοντας τα χειρότερα, χιλίων καρδιναλίων χειραφέτηση, όταν χαιρετώντας την χιλιοστή κορδέλα χίμηξε καταπάνω μου, εχέφρων ο υιός ο μονογενής χειροφίλησε τη χείρα της χήρας με τους εξηνταοκτώμιση χοίρους.
- Ποιο είναι το αγαπημένο σας ταξίδι;
Χωρίς μιλιά ή στοχασμό κανένα
Κι η αγάπη την ψυχή να πλημμυρίζει
΄ Θα γίνω ένας αλήτης που γυρίζει μ’ένα κορίτσι ανέγνοιαστος στα ξένα
Κι η αγάπη την ψυχή να πλημμυρίζει
΄ Θα γίνω ένας αλήτης που γυρίζει μ’ένα κορίτσι ανέγνοιαστος στα ξένα
- Ποια θεωρείτε την πιο υπερτιμημένη αρετή;
Την παρτούζα με τρείς γυναίκες...
- Σε ποιες περιστάσεις ψεύδεστε;
Πάντα, Παντού
- Τι δεν σας αρέσει στην εμφάνισή σας;
Τα συρτάρια μου που μυρίζουν χλωροφύλλη. Ο λαιμός μου καμφορά. Εμπνευσμένος κώλος. Βολοδέρνω στα λογικά της εύπορης γάτας με το κορίτσι που αυνανίζεται μπροστά από τον καθρέφτη. Το φεγγάρι σχίζεται στο φρύδι του Μπαλτύς.
Εκείνον που λησμόνησε τα ναύλα της ακαριαίας σιωπής, που δύναται να επιλύσει την κατάρα των ολικών υποθέτων, καθώς όλα έχουν ειπωθεί.
- Ποια λέξη ή φράση χρησιμοποιείτε κατά κόρον;
Αφήστε τούς νεκρούς να θάψουν τούς νεκρούς τους.
- Ποιο πράγμα θεωρείτε ότι σας χαρακτηρίζει;
Ερωτευμένος άθεος με μια θεά από λάβδανο και ζύθο.
- Για ποιο πράγμα έχετε μετανιώσει;
Για το χρώμα του καναπέ.
- Ποια είναι η αγαπημένη σας ασχολία;
Το χρώμα που έχει ο ουρανός λίγο πρίν σκοτεινιάσει.
- Ποιοι είναι οι ήρωές σας στην πραγματική ζωή;
Ένα άλογο που ψυχορραγεί.
- Πώς θα θέλατε να πεθάνετε;
Σε αεροπορικό δυστύχημα, διαβάζοντας στην κυριακάτικη έκδοση της "Μπερλίνερ Τάνγκεμπλουντ".
- Αν πεθαίνατε και επιστρέφατε στη ζωή, ποιόν άνθρωπο ή πράγμα θα θέλατε να ενσαρκώσετε;
James A. Joyce
- Ποιο είναι το αγαπημένο σας απόφθεγμα;
...
Παρασκευή 11 Μαΐου 2007
Sisters Of Mercy - Temple Of Love
Αλυχτώ στο λυκόφως των ειδώλων, των Θεών, της Μητέρας Γης. Γδέρνω το δέρμα του Έρωτα, για να σε σκεπάσω. Can you hear my calling, Ιουστινιανή?
"Προτιμώ να αγαπώ από το να μ΄αγαπούν", είπε ο σταυροφόρος μετά την μάχη του Χατίν. Αλλά εγώ, γιατί δεν μπορώ ούτε αυτό να νοιώσω; Γιατί δεν μπορώ ούτε να αγαπήσω, ούτε να με αγαπήσουν; Είναι δυνατόν να είμαι τόσο κενός ή έχω φτάσει σε τέτοιο επίπεδο συνειδητότητας που όλοι οι υπόλοιποι με αντιμετωπίζω με δέος, φόβο, άρνηση; Είμαι η μόνη Αλήθεια, η σκοτεινή Αλήθεια που δεν μπορώ να αντικρύσω κατάματα την εκτυφλωτική μου λάμψη; Ή είμαι άλλο ένα απομεινάρι μιας ημέρας; Λόγια που αποτυπώνω στην αιωνιότητα, Ιουστινιανή, γιατί εσένα ποτέ δεν θα μπορέσω να στα ψιθυρίσω.
Δώσε μου ένα σταθερό σημείο να σταθώ και άπειρο σχοινί. Και θα τραβήξω την Γη σε όποιο σημείο θέλεις.
Πέμπτη 10 Μαΐου 2007
AFROFUNK!!!
Οι Ισπανικές κυβερνήσεις είχαν αγοράσει όπλα από τη Γερμανία πολύ πρίν από την κατάληψη της εξουσίας από τους ναζί. Ο αποικιακός στρατός στο Μαρόκο στο Μαρόκο είχε παραγγείλει αέρια μουστάρδας, με σκοπό να το χρησιμοποιήσει εναντίον των φυλών της οροσειράς του Ριφ, οι οποίες αργότερα θα του εξασφάλιζαν τους καλύτερους εφεδρικούς στρατιώτες. Παρ’ όλα αυτά , κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου η Δημοκρατία είχε αγοράσει όπλα από τη ναζιστική Γερμανία, τον σημαντικότερο σύμμαχο του Στρατηγού Φράνκο. Όπως έχει διαπιστωθεί από παλαιότερη έρευνα,* τελικά ισχύει αυτό που πολλοί υποψιάζονταν από παλιά: ο Στρατάρχης Χέρμαν Γκαίρινγκ , πρωθυπουργός της Πρωσίας και αρχηγός της Λουφτβάφε, πουλούσε όπλα στη Δημοκρατία τη στιγμή που οι ίδιοι οι άνδρες του πολεμούσαν στο πλευρό του Φράνκο.
Την 1η Οκτωβρίου 1936, το ουαλικό φορτηγό πλοίο Bramhill κατέπλευσε στο Alicante, προερχόμενο από το Αμβούργο. Μετέφερε ένα φορτίο από 19.000 τουφέκια, 101 πολυβόλα και περισσότερες από 28.000.000 σφαίρες, το οποίο είχε παραγγείλει η CNT ΣΤΗ Βαρκελώνη για τις φάλαγγες της πολιτοφυλακής της. Το βρετανικό πολεμικό Woolwich επισήμανε την παρουσία του Bramhill στο Alicante και ο κυβερνήτης του ενημέρωσε αμέσως το Foreign Office, το οποίο διερεύνησε το θέμα. Η γερμανική κυβέρνηση ζήτησε συγνώμη, υποστηρίζοντας ότι το Αμβούργο ήταν ελεύθερο λιμάνι, μολονότι ήταν σίγουρο ότι το φορτίο είχε αφιχθεί κατόπιν επίσημης συγκατάθεσης. Το Foreign Office δεν επέμεινε. Στην πραγματικότητα, ο αρχιτέκτονας αυτής της μυστικής πώλησης όπλων στη Δημοκρατία ήταν ο Χέρμαν Γκαίρινγκ. Είχε χρησιμοποιήσει ως διαμεσολαβητή τον πασίγνωστο λαθρέμπορο όπλων, Josef Veltjens, ο οποίος είχε ηδη πουλήσει στον Στρατηγό Mola, πρίν από την ανταρσία, αλλά κυρίως στον λαθρέμπορο Έλληνα Πρόδρομο Μποδοσάκη-Αθανασιάδη, ο οποίος διατηρούσε στενές σχέσεις με τον δικτάτορα της χώρας, Ιωάννη Μεταξά. Ο Μποδοσάκης- Αθανασιάδης ήταν ο βασικός μέτοχος και διευθυντής της Ελληνικής Εταιρίας Πυριτιδοποιείου- Καλυκοποιείου, κύριος συνεργάτης και χρηματοδότης της οποίας ήταν η Rheinmetall- Borsig, μια εταιρία που ελεγχόταν από τον ίδιο τον Γκαίρινγκ.
Ο Μποδοσάκης είχε μεταφέρει την αίτηση για τα όπλα στην Rheinmetall- Borsig και η κυβέρνηση του Μεταξά είχε φροντίσει για τα πιστοποιητικά του τελικού χρήστη, δηλώνοντας ότι το φορτίο προοριζόταν για τον ελληνικό στρατό. Όταν το φορτίο έφθασε στην Ελλάδα, ο Μποδοσάκης το είχε μεταφέρει σε άλλο σκάφος, το οποίο υποτίθεται ότι θα απέπλεε για το Μεξικό, ενώ στην πραγματικότητα είχε για προορισμό του την Ισπανία. Καθώς ο Μποδοσάκης έκλεινε συμφωνίες τόσο με τους εθνικιστές όσο και με τη Δημοκρατία, είχε αναγκαστεί να χωρίσει τα φορτία ανάμεσα σε σκάφη.
Το 1937 και το 1938, όταν κορυφώνονταν οι πωλήσεις γερμανικών όπλων προς τη Δημοκρατία, η εταιρία του Μποδοσάκη παρήγγελνε από τη Rheinmetall- Borsig φορτία που η αξία τους ανέρχονταν σε 40.000.000 γερμανικά μάρκα. Στη συντριπτική τους πλειοψηφία, οι αποστολές αυτές προορίζονταν για τη Δημοκρατία και είναι σχεδόν βέβαιο ότι ο Μποδοσάκης χρέωνε σε πενταπλάσιες ή εξαπλάσιες τιμές το αντίτιμο που είχε καταβάλει στον Γκαίρινγκ. Δεν αποκλείεται μάλιστα να πλήρωνε ένα σημαντικό μερίδιο από τα τεράστια κέρδη του προσωπικά στον Γκαίρινγκ και όχι στη Rheinmetall- Borsig και όλα αυτά, πέρα από τις δωροδοκίες προς το καθεστώς του Μεταξά και άλλους αξιωματούχους.
Σε αυτές τις πολύ ελεύθερες εμπορικές συναλλαγές ανάμεσα στη ναζιστική Γερμανία και τη Δημοκρατική Ισπανία υπήρχε ακόμα και ένας σοβιετικός δάκτυλος. Το Νοέμβριο του 1937, ο Μποδοσάκης ταξίδεψε στη Βαρκελώνη με σοβιετικό αεροπλάνο, συνοδευόμενος από τον George Rosenberg, γιο του δολοφονηθέντος Σοβιετικού πρεσβευτή. Ο Rosenberg, που ήταν ναυτιλιακός πράκτορας και ένας πανούργος επιχειρηματίας και ο Μποδοσάκης, υπέγραψαν ένα συμβόλαιο με τη Δημοκρατία για την προμήθεια πυρομαχικών έναντι του ποσού των 2.100.000 λιρών. Στην προκειμένη περίπτωση, όπως σε όλες τις άλλες, επέμειναν για την προκαταβολική πληρωμή του συνολικού ποσού σε σκληρό νόμισμα Η προμήθεια γερμανικών όπλων στη Δημοκρατία συνεχίστηκε μέχρι το τέλος του πολέμου.
Οι εθνικιστές εξοργισμένοι από αυτή την ασυνήθιστη κομπίνα, διαμαρτυρήθηκαν επανειλημμένα στις γερμανικές αρχές. Ανάμεσα στις 3 Ιανουαρίου του 1937 και στις 11 Μαΐου του 1938, εντόπισαν δεκαοκτώ σκάφη με ανάλογα φορτία σε δημοκρατικά λιμάνια, αλλά οι εξηγήσεις που τους δόθηκαν ήταν ανεπαρκείς. Σε ότι αφορούσε στον Χέρμαν Γκαίρινγκ, το δημοκρατικό σκληρό νόμισμα ήταν εξίσου ικανοποιητικό με το εθνικιστικό. Δεν χωρά αμφιβολία ότι η διακόσμηση του Karihnall, της υπερπολυτελούς εξοχικής κατοικίας του, βορείως του Βερολίνου, είχε χρηματοδοτηθεί από τα τεράστια κέρδη που είχε αποκομίσει από τον Ισπανικό Εμφύλιο Πόλεμο.
* Το έργο των καθηγητών Morten Heiberg και Mogens Pelt, για το βιβλίο τους Los negocios de la Guerra, τελικά έχει επιβεβαιώσει τις λεπτομέρειες ενός εξωφρενικού παράδοξου, για το οποίο μέχρι πρότινος υπήρχαν απλώς υποψίες: Ο Χέρμαν Γκαίρινγκ πουλούσε όπλα στη δημοκρατική Ισπανία, τη στιγμή που η Λουφτβάφε του πολεμούσε για τον Φράνκο!
Την 1η Οκτωβρίου 1936, το ουαλικό φορτηγό πλοίο Bramhill κατέπλευσε στο Alicante, προερχόμενο από το Αμβούργο. Μετέφερε ένα φορτίο από 19.000 τουφέκια, 101 πολυβόλα και περισσότερες από 28.000.000 σφαίρες, το οποίο είχε παραγγείλει η CNT ΣΤΗ Βαρκελώνη για τις φάλαγγες της πολιτοφυλακής της. Το βρετανικό πολεμικό Woolwich επισήμανε την παρουσία του Bramhill στο Alicante και ο κυβερνήτης του ενημέρωσε αμέσως το Foreign Office, το οποίο διερεύνησε το θέμα. Η γερμανική κυβέρνηση ζήτησε συγνώμη, υποστηρίζοντας ότι το Αμβούργο ήταν ελεύθερο λιμάνι, μολονότι ήταν σίγουρο ότι το φορτίο είχε αφιχθεί κατόπιν επίσημης συγκατάθεσης. Το Foreign Office δεν επέμεινε. Στην πραγματικότητα, ο αρχιτέκτονας αυτής της μυστικής πώλησης όπλων στη Δημοκρατία ήταν ο Χέρμαν Γκαίρινγκ. Είχε χρησιμοποιήσει ως διαμεσολαβητή τον πασίγνωστο λαθρέμπορο όπλων, Josef Veltjens, ο οποίος είχε ηδη πουλήσει στον Στρατηγό Mola, πρίν από την ανταρσία, αλλά κυρίως στον λαθρέμπορο Έλληνα Πρόδρομο Μποδοσάκη-Αθανασιάδη, ο οποίος διατηρούσε στενές σχέσεις με τον δικτάτορα της χώρας, Ιωάννη Μεταξά. Ο Μποδοσάκης- Αθανασιάδης ήταν ο βασικός μέτοχος και διευθυντής της Ελληνικής Εταιρίας Πυριτιδοποιείου- Καλυκοποιείου, κύριος συνεργάτης και χρηματοδότης της οποίας ήταν η Rheinmetall- Borsig, μια εταιρία που ελεγχόταν από τον ίδιο τον Γκαίρινγκ.
Ο Μποδοσάκης είχε μεταφέρει την αίτηση για τα όπλα στην Rheinmetall- Borsig και η κυβέρνηση του Μεταξά είχε φροντίσει για τα πιστοποιητικά του τελικού χρήστη, δηλώνοντας ότι το φορτίο προοριζόταν για τον ελληνικό στρατό. Όταν το φορτίο έφθασε στην Ελλάδα, ο Μποδοσάκης το είχε μεταφέρει σε άλλο σκάφος, το οποίο υποτίθεται ότι θα απέπλεε για το Μεξικό, ενώ στην πραγματικότητα είχε για προορισμό του την Ισπανία. Καθώς ο Μποδοσάκης έκλεινε συμφωνίες τόσο με τους εθνικιστές όσο και με τη Δημοκρατία, είχε αναγκαστεί να χωρίσει τα φορτία ανάμεσα σε σκάφη.
Το 1937 και το 1938, όταν κορυφώνονταν οι πωλήσεις γερμανικών όπλων προς τη Δημοκρατία, η εταιρία του Μποδοσάκη παρήγγελνε από τη Rheinmetall- Borsig φορτία που η αξία τους ανέρχονταν σε 40.000.000 γερμανικά μάρκα. Στη συντριπτική τους πλειοψηφία, οι αποστολές αυτές προορίζονταν για τη Δημοκρατία και είναι σχεδόν βέβαιο ότι ο Μποδοσάκης χρέωνε σε πενταπλάσιες ή εξαπλάσιες τιμές το αντίτιμο που είχε καταβάλει στον Γκαίρινγκ. Δεν αποκλείεται μάλιστα να πλήρωνε ένα σημαντικό μερίδιο από τα τεράστια κέρδη του προσωπικά στον Γκαίρινγκ και όχι στη Rheinmetall- Borsig και όλα αυτά, πέρα από τις δωροδοκίες προς το καθεστώς του Μεταξά και άλλους αξιωματούχους.
Σε αυτές τις πολύ ελεύθερες εμπορικές συναλλαγές ανάμεσα στη ναζιστική Γερμανία και τη Δημοκρατική Ισπανία υπήρχε ακόμα και ένας σοβιετικός δάκτυλος. Το Νοέμβριο του 1937, ο Μποδοσάκης ταξίδεψε στη Βαρκελώνη με σοβιετικό αεροπλάνο, συνοδευόμενος από τον George Rosenberg, γιο του δολοφονηθέντος Σοβιετικού πρεσβευτή. Ο Rosenberg, που ήταν ναυτιλιακός πράκτορας και ένας πανούργος επιχειρηματίας και ο Μποδοσάκης, υπέγραψαν ένα συμβόλαιο με τη Δημοκρατία για την προμήθεια πυρομαχικών έναντι του ποσού των 2.100.000 λιρών. Στην προκειμένη περίπτωση, όπως σε όλες τις άλλες, επέμειναν για την προκαταβολική πληρωμή του συνολικού ποσού σε σκληρό νόμισμα Η προμήθεια γερμανικών όπλων στη Δημοκρατία συνεχίστηκε μέχρι το τέλος του πολέμου.
Οι εθνικιστές εξοργισμένοι από αυτή την ασυνήθιστη κομπίνα, διαμαρτυρήθηκαν επανειλημμένα στις γερμανικές αρχές. Ανάμεσα στις 3 Ιανουαρίου του 1937 και στις 11 Μαΐου του 1938, εντόπισαν δεκαοκτώ σκάφη με ανάλογα φορτία σε δημοκρατικά λιμάνια, αλλά οι εξηγήσεις που τους δόθηκαν ήταν ανεπαρκείς. Σε ότι αφορούσε στον Χέρμαν Γκαίρινγκ, το δημοκρατικό σκληρό νόμισμα ήταν εξίσου ικανοποιητικό με το εθνικιστικό. Δεν χωρά αμφιβολία ότι η διακόσμηση του Karihnall, της υπερπολυτελούς εξοχικής κατοικίας του, βορείως του Βερολίνου, είχε χρηματοδοτηθεί από τα τεράστια κέρδη που είχε αποκομίσει από τον Ισπανικό Εμφύλιο Πόλεμο.
* Το έργο των καθηγητών Morten Heiberg και Mogens Pelt, για το βιβλίο τους Los negocios de la Guerra, τελικά έχει επιβεβαιώσει τις λεπτομέρειες ενός εξωφρενικού παράδοξου, για το οποίο μέχρι πρότινος υπήρχαν απλώς υποψίες: Ο Χέρμαν Γκαίρινγκ πουλούσε όπλα στη δημοκρατική Ισπανία, τη στιγμή που η Λουφτβάφε του πολεμούσε για τον Φράνκο!
Antony Beevor, Ισπανικός Εμφύλιος Πόλεμος, εκδόσεις Γκοβόστη, σελ. 490-491
Κυριακή 6 Μαΐου 2007
Η σΗμΑσΙα ΤοΥ νΑ εΙσΑι ΔαΝδΗς ΣτΗν ΠοΛιΟρΚηΜέΝη ΜαΔρΙτΗ...
Οι εκτιμήσεις για τις βόμβες που έπληξαν τη Μαδρίτη ποικίλλουν, αλλά από το προσωπικό πολεμικό ημερολόγιο του Σμήναρχου Wolfram von Richthofen γνωρίζουμε ότι μόνο στις 4 Δεκεμβρίου, τα Junkers 52 του έριξαν τριαντα έξι τόνους βόμβες στην πόλη. Αυτό δεν προκαλεί εντύπωση συγκρινόμενο με το πλήθος των βομβών που ερρίφθησαν κατά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν ένα μόνο βρετανικό Lancaster μπορούσε να ρίξει δέκα τόνους. Καθώς, όμως ήταν η πρώτη ενορχηστρωμένη εκστρατεία βομβαρδισμού εναντίον μιας πρωτεύουσας, το ψυχολογικό αποτέλεσμα υπήρξε μεγάλο.
Οι λυσσαλέες μάχες στο δυτικό άκρο της Μαδρίτης συνεχίστηκαν. "Το πρωινό ήταν δύσκολο", έγραψε ο Andre Cayatte, ένας Γάλλος εθελοντής. "Το τάγμα αντικαταστάθηκε για ανάπαυση λίγων ωρών. Στα δυτικά, ακουγόταν συνεχής ο θόρυβος από τις οβίδες. Οι άνθρωποι μιλούσαν και τραγουδούσαν σε όλες τις ευρωπαϊκές γλώσσες, αλλά με τέτοια φιλική διάθεση ώστε μπορούσαν να διαισθάνονται αυτά που δεν μπορούσαν να καταλάβουν." Στις 20 Νοεμβρίου 1936 ανέλαβαν ξανά δράση στο Palacete de la Moncloa. "Ο Ταγματάρχης Riviere, με ένα χαμόγελο στα χείλη, πέθανε με αξιορέπεια, όπως ακριβώς είχε ζήσει. Ο Riviere μαζί με 115 εθελοντές, υπερασπιζόταν μια εξοχική κατοικία περικυκλωμένος από εχθρικά τεθωρακισμένα. Τρείς φορές οι επιζήσαντες επιχείρησαν έξοδο. Τελικά, οι Μαροκινοί πυρπόλησαν το σπίτι. Ο Riviere άναψε από τις φλόγες ένα τελευταίο τσιγάρο. "Κανείς δεν θα μάθει ποτέ όλα όσα έχουμε κάνει.", είπε. Λίγο αργότερα ήταν νεκρός".
Οι Σοβιετικοί σύμβουλοι, κομισάριοι, ανώτεροι αξιωματικοί και σημαντικά κομματικά στελέχη είχαν την πολυτελή και καλά ανεφοδιασμένη βάση τους στο ξενοδοχείο Gaylord. Ιδιαίτερη φροντίδας τύχαιναν επίσης ο μεγάλος αριθμός των επισκεπτών, οι αποστολές εμπειρογνωμόνων και οι στρατευμένοι υποστηρικτές από το εξωτερικό. Οι ξένοι δημοσιογράφοι (επιδεικτικοί σαν βεντέτες, σύμφωνα με τη φράση του Auden) υπέφεραν ελάχιστα. Όμως, για την πλειοψηφία του πληθυσμού, οι καθημερινές μερίδες ήταν πενιχρές. Ένα άλογο ή ένα μουλάρι, που είχε σκοτωθεί από τον βομβαρδισμό ή από τις οβίδες των πυροβόλων, τεμαχιζόταν ως τα κόκαλα από νοικοκυρές, ενώ γύρω περιφέρονταν πεινασμένα σκυλιά. Ένα μέλος των Διεθνών Ταξιαρχιών κατέγραψε ότι ένας πολιτοφύλακας είχε πυροβολήσει ένα αδέσποτο, που καταβρόχθιζε τα μυαλά ενός νεκρού άνδρα, κι έπειτα είχε σηκώσει τους ώμους του απολογητικά, εξηγώντας ότι τα σκυλιά αποκτούσαν μια προτίμηση για την ανθρώπινη σάρκα.
Η ζωή στη Μαδρίτη ήταν γεμάτη αντιφάσεις. Κοντά στην Puerta del Sol, δυο ξένοι δημοσιογράφοι, ο Sefton Delmer και η Virginia Cowles, πέρασαν μπροστά από μια ηλικιωμένη γυναίκα, που στεκόταν στο πεζοδρόμιο πουλώντας μαυροκόκκινα μαντήλια των αναρχικών και μπήκαν μέσα σε ένα ραφείο, το οποίο έραβε κάπες για το ιππικό και την όπερα. Ο Delmer και η Cowles είχαν εκπλαγεί καθώς δεν περίμεναν ότι η ύπαρξη μιας τέτοιας επιχείρησης συνεχιζόταν στη μέση της επαναστατημένης Μαδρίτης. Ο ιδιοκτήτης, ο οποίος σαφώς είχε χάσει την πελατεία του, υποδέχθηκε τους επισκέπτες του με ενθουσιασμό. Ο Delmer τον ρώτησε πως πήγαιναν οι δουλειές. "Πολύ άσχημα, senor", απάντησε εκείνος με θλίψη. "Ελάχιστοι τζέντλεμεν έχουν απομείνει πλέον στη Μαδρίτη".
Οι λυσσαλέες μάχες στο δυτικό άκρο της Μαδρίτης συνεχίστηκαν. "Το πρωινό ήταν δύσκολο", έγραψε ο Andre Cayatte, ένας Γάλλος εθελοντής. "Το τάγμα αντικαταστάθηκε για ανάπαυση λίγων ωρών. Στα δυτικά, ακουγόταν συνεχής ο θόρυβος από τις οβίδες. Οι άνθρωποι μιλούσαν και τραγουδούσαν σε όλες τις ευρωπαϊκές γλώσσες, αλλά με τέτοια φιλική διάθεση ώστε μπορούσαν να διαισθάνονται αυτά που δεν μπορούσαν να καταλάβουν." Στις 20 Νοεμβρίου 1936 ανέλαβαν ξανά δράση στο Palacete de la Moncloa. "Ο Ταγματάρχης Riviere, με ένα χαμόγελο στα χείλη, πέθανε με αξιορέπεια, όπως ακριβώς είχε ζήσει. Ο Riviere μαζί με 115 εθελοντές, υπερασπιζόταν μια εξοχική κατοικία περικυκλωμένος από εχθρικά τεθωρακισμένα. Τρείς φορές οι επιζήσαντες επιχείρησαν έξοδο. Τελικά, οι Μαροκινοί πυρπόλησαν το σπίτι. Ο Riviere άναψε από τις φλόγες ένα τελευταίο τσιγάρο. "Κανείς δεν θα μάθει ποτέ όλα όσα έχουμε κάνει.", είπε. Λίγο αργότερα ήταν νεκρός".
Οι Σοβιετικοί σύμβουλοι, κομισάριοι, ανώτεροι αξιωματικοί και σημαντικά κομματικά στελέχη είχαν την πολυτελή και καλά ανεφοδιασμένη βάση τους στο ξενοδοχείο Gaylord. Ιδιαίτερη φροντίδας τύχαιναν επίσης ο μεγάλος αριθμός των επισκεπτών, οι αποστολές εμπειρογνωμόνων και οι στρατευμένοι υποστηρικτές από το εξωτερικό. Οι ξένοι δημοσιογράφοι (επιδεικτικοί σαν βεντέτες, σύμφωνα με τη φράση του Auden) υπέφεραν ελάχιστα. Όμως, για την πλειοψηφία του πληθυσμού, οι καθημερινές μερίδες ήταν πενιχρές. Ένα άλογο ή ένα μουλάρι, που είχε σκοτωθεί από τον βομβαρδισμό ή από τις οβίδες των πυροβόλων, τεμαχιζόταν ως τα κόκαλα από νοικοκυρές, ενώ γύρω περιφέρονταν πεινασμένα σκυλιά. Ένα μέλος των Διεθνών Ταξιαρχιών κατέγραψε ότι ένας πολιτοφύλακας είχε πυροβολήσει ένα αδέσποτο, που καταβρόχθιζε τα μυαλά ενός νεκρού άνδρα, κι έπειτα είχε σηκώσει τους ώμους του απολογητικά, εξηγώντας ότι τα σκυλιά αποκτούσαν μια προτίμηση για την ανθρώπινη σάρκα.
Η ζωή στη Μαδρίτη ήταν γεμάτη αντιφάσεις. Κοντά στην Puerta del Sol, δυο ξένοι δημοσιογράφοι, ο Sefton Delmer και η Virginia Cowles, πέρασαν μπροστά από μια ηλικιωμένη γυναίκα, που στεκόταν στο πεζοδρόμιο πουλώντας μαυροκόκκινα μαντήλια των αναρχικών και μπήκαν μέσα σε ένα ραφείο, το οποίο έραβε κάπες για το ιππικό και την όπερα. Ο Delmer και η Cowles είχαν εκπλαγεί καθώς δεν περίμεναν ότι η ύπαρξη μιας τέτοιας επιχείρησης συνεχιζόταν στη μέση της επαναστατημένης Μαδρίτης. Ο ιδιοκτήτης, ο οποίος σαφώς είχε χάσει την πελατεία του, υποδέχθηκε τους επισκέπτες του με ενθουσιασμό. Ο Delmer τον ρώτησε πως πήγαιναν οι δουλειές. "Πολύ άσχημα, senor", απάντησε εκείνος με θλίψη. "Ελάχιστοι τζέντλεμεν έχουν απομείνει πλέον στη Μαδρίτη".
Αργότερα, ένας Άγγλος των Διεθνών Ταξιαρχιών είχε πει ότι εκείνο που τον είχε εντυπωσιάσει περισσότερο μόλις έφθασε στη Μαδρίτη, ήταν η εικόνα ενός Ισπανού που στεκόταν αδιάφορα στη μέση του δρόμου κατά τη διάρκεια ενός βομβαρδισμού και καθάριζε τα δόντια του με ένα σπίρτο. Οι ξένοι είχαν παραξενευθεί από την ισπανική λατρεία της επιδεικτικής έλλειψης φόβου.
Σύμφωνα με έναν Σέρβο των Διεθνών Ταξιαρχιών: "Οι Ισπανοί είναι πολύ γενναίοι στη μάχη. Αυτό το θάρρος, όμως, είναι λιγάκι ιπποτικό, λιγάκι ποιητικό. Τους είναι δύσκολο να προσαρμοστούν στις ευμετάβλητες, σχολαστικές και πεζές απαιτήσεις του σύγχρονου πολέμου".
Σάββατο 5 Μαΐου 2007
Η ΝΥΧΤΑ ΤΟΥ UNAMUNO
Στις 12 Οκτωβρίου 1936, την επέτειο της ανακάλυψης της Αμερικής από τον Κολόμβο, οργανώθηκε στο Πανεπιστήμιο της Σαλαμάνκα μια Γιορτή της Ισπανικής Φυλής. Το κοινό αποτελούσαν διαπρεπείς υποστηρικτές του εθνικιστικού κινήματος, ανάμεσα τους και ένα μεγάλο απόσπασμα φαλαγγιτών. Στη σκηνή, μαζί με τους αξιωματούχους, καθόταν η σύζυγος του Φράνκο, ο Επίσκοπος της Σαλαμάνκα, ο ιδρυτής της Λεγεώνας των Ξένων, Στρατηγός Millan Astray, και ο Miguel de Unamuno, ο Βάσκος φιλόσοφος και πρύτανης του Πανεπιστημίου. Ο Unamuno είχε εξοργιστεί με τη Δημοκρατία και αρχικά είχε ταχθεί υπέρ της εθνικιστικής ανταρσίας. Ωστόσο δεν μπορούσε να μείνει αδιάφορος ούτε απέναντι στη σφαγή που είχε διαπραχθεί σε εκείνη την πόλη και στην οποία είχε πρωτοστατήσει ο διαβόητος από την αστουριανή καταστολή, Ταγματάρχης Doval, ούτε απέναντι στη δολοφονία των φίλων του: του δημάρχου της Σαλαμάνκα, Casto Prieto, του καθηγητή των αραβικών στο Πανεπιστήμιο της Γρανάδα, Salvador Vila και του Lorca.
Λίγο μετά την έναρξη της τελετής, ο καθηγητής Francisco Maldonado εξαπέλυσε δριμύτατη επίθεση εναντίον του καταλανικού και βασκικού εθνικισμού, τους οποίους χαρακτήρισε ως τον "καρκίνο του έθνους" που έπρεπε να θεραπευτεί με το νυστέρι του φασισμού. Από το πίσω μέρος της αίθουσας κάποιος φώναξε την πολεμική ιαχή της Λεγεώνας: "Viva la muerte!" ("Ζήτω ο θάνατος!") Ο Στρατηγός Millan Astray, που ενσάρκωνε τη φρίκη του πολέμου, έχοντας χάσει ένα χέρι και ένα μάτι, σηκώθηκε όρθιος και επανέλαβε την κραυγή. Οι φαλαγγίτες ζητωκραύγασαν χαιρετώντας φασιστικά πρός το πορτρέτο του Στρατηγού Φράνκο, πάνω από το σημείο όπου καθόταν η σύζυγος του.
Ο θόρυβος καταλάγιασε μόλις ο Unamuno σηκώθηκε με αργές κινήσεις από τη θέση του. Η ήρεμη φωνή του προκάλεσε μια εντυπωσιακή αντίθεση.
Λίγο μετά την έναρξη της τελετής, ο καθηγητής Francisco Maldonado εξαπέλυσε δριμύτατη επίθεση εναντίον του καταλανικού και βασκικού εθνικισμού, τους οποίους χαρακτήρισε ως τον "καρκίνο του έθνους" που έπρεπε να θεραπευτεί με το νυστέρι του φασισμού. Από το πίσω μέρος της αίθουσας κάποιος φώναξε την πολεμική ιαχή της Λεγεώνας: "Viva la muerte!" ("Ζήτω ο θάνατος!") Ο Στρατηγός Millan Astray, που ενσάρκωνε τη φρίκη του πολέμου, έχοντας χάσει ένα χέρι και ένα μάτι, σηκώθηκε όρθιος και επανέλαβε την κραυγή. Οι φαλαγγίτες ζητωκραύγασαν χαιρετώντας φασιστικά πρός το πορτρέτο του Στρατηγού Φράνκο, πάνω από το σημείο όπου καθόταν η σύζυγος του.
Ο θόρυβος καταλάγιασε μόλις ο Unamuno σηκώθηκε με αργές κινήσεις από τη θέση του. Η ήρεμη φωνή του προκάλεσε μια εντυπωσιακή αντίθεση.
"Όλοι σας αδημονείτε για τα λόγια μου. Με ξέρετε και γνωρίζεται καλά ότι δεν μπορώ να παραμείνω σιωπηλός. Μερικές φορές, το να μένεις σιωπηλός είναι σαν να λες ψέμματα, καθώς η σιωπή μπορεί να ερμηνευθεί ως συναίνεση. Θα ήθελα να σχολιάσω την ομιλία, αν μπορούμε να την αποκαλέσουμε έτσι, του καθηγητή Maldonado. Ας αντιπαρέλθουμε την προσωπική προσβολή που συνεπάγεται αυτό το ξαφνικό ξέσπασμα χλευασμού σε βάρος των Βάσκων και των Καταλανών. Φυσικά, και εγώ ο ίδιος έχω γεννηθεί στο Μπιλμπάο. Ο Επίσκοπος, θέλει δεν θέλει, είναι Καταλανός από τη Βαρκελώνη. Μόλις τώρα άκουσα μια μακάβρια και παράλογη κραυγή: "Ζήτω ο θάνατος!" Και εγώ, που έχω σπαταλήσει τη ζωή μου διαμορφώνοντας αντινομίες, οφείλω να σας πω ως πραγματικός ειδήμων, ότι αυτή η αλλόκοτη αντινομία μου είναι απωθητική. Ο Στρατηγός Millan Astray είναι ένας σακάτης. Ας το ομολογήσουμε δίχως περιστροφές. Είναι ένας ανάπηρος πολέμου. Το ίδιο ήταν και ο Θερβάντες*.
Το δυστύχημα είναι ότι αυτή τη στιγμή στην Ισπανία υπάρχουν πολλοί σακάτηδες. Και αν ο Θεός δεν σπεύσει πρός βοήθεια μας, σύντομα θα υπάρξουν ακόμα περισσότεροι. Θλίβομαι, όταν σκέφτομαι ότι ο Στρατηγός Millan Astray θα πρέπει να υποδεικνύει το πρότυπο της μαζικής ψυχολογίας. Ένας σακάτης δίχως το μεγαλείο του Θερβάντες, ίσως να επιζητά μα δυσοίωνη παρηγοριά, προκαλώντας ολόγυρα του ακρωτηριασμούς. Ο Στρατηγός Millan Astray θα ήθελε να δημιουργήσει εξαρχής την Ισπανία- μια αρνητική δημιουργία σύμφωνα με την εικόνα που έχει στο μυαλό του. Για το λόγο αυτό επιθυμεί να δει μια Ισπανία σακατεμένη, όπως ασυναίσθητα μας ξεκαθάρισε."
Η έξαλλη οργή του στρατηγού ήταν μη ελεγχόμενη. Το μόνο που μπόρεσε να φωνάξει ήταν: "Muera la inteligencia! Viva la muerte!" ("Θάνατος στους διανοούμενους! Ζήτω ο θάνατος!") Οι φαλαγγίτες επανέλαβαν την κραυγή του και οι αξιωματικοί του στρατού τράβηξαν τα πιστόλια τους. Προφανώς, ο σωματοφύλακας του στρατηγού σήκωσε το όπλο του στο κεφάλι του Unamuno, αλλά αυτό δεν εμπόδισε τον Unamuno να φωνάξει προκλητικά:
Το δυστύχημα είναι ότι αυτή τη στιγμή στην Ισπανία υπάρχουν πολλοί σακάτηδες. Και αν ο Θεός δεν σπεύσει πρός βοήθεια μας, σύντομα θα υπάρξουν ακόμα περισσότεροι. Θλίβομαι, όταν σκέφτομαι ότι ο Στρατηγός Millan Astray θα πρέπει να υποδεικνύει το πρότυπο της μαζικής ψυχολογίας. Ένας σακάτης δίχως το μεγαλείο του Θερβάντες, ίσως να επιζητά μα δυσοίωνη παρηγοριά, προκαλώντας ολόγυρα του ακρωτηριασμούς. Ο Στρατηγός Millan Astray θα ήθελε να δημιουργήσει εξαρχής την Ισπανία- μια αρνητική δημιουργία σύμφωνα με την εικόνα που έχει στο μυαλό του. Για το λόγο αυτό επιθυμεί να δει μια Ισπανία σακατεμένη, όπως ασυναίσθητα μας ξεκαθάρισε."
Η έξαλλη οργή του στρατηγού ήταν μη ελεγχόμενη. Το μόνο που μπόρεσε να φωνάξει ήταν: "Muera la inteligencia! Viva la muerte!" ("Θάνατος στους διανοούμενους! Ζήτω ο θάνατος!") Οι φαλαγγίτες επανέλαβαν την κραυγή του και οι αξιωματικοί του στρατού τράβηξαν τα πιστόλια τους. Προφανώς, ο σωματοφύλακας του στρατηγού σήκωσε το όπλο του στο κεφάλι του Unamuno, αλλά αυτό δεν εμπόδισε τον Unamuno να φωνάξει προκλητικά:
«Αυτός είναι ο ναός του πνεύματος και εγώ είμαι ο πρωθιερέας του. Εσείς είστε εκείνοι που βεβηλώνετε τα καθαγιασμένα του όρια. Εσείς θα νικήσετε, επειδή η κτηνώσης βία σας περισσεύει. Αλλά, δεν θα πείσετε ποτέ, αφού για να πείσεις χρειάζεται αυτό που λείπει από εσάς: αφορμή και δίκαιο για τον αγώνα σας. Θεωρώ μάταιο να σας προτρέψω να σκεφτείτε την Ισπανία.»
Σταμάτησε και άφησε τα χέρια του να πέσουν στα πλευρά του. Ολοκλήρωσε με έναν τόνο παραίτησης: «Τελείωσα». Θα έλεγε κανείς ότι η παρουσία της συζύγου του Φράνκο τον έσωσε από το λιντσάρισμα επιτόπου, αν και όταν ο σύζυγός της ενημερώθηκε για το γεγονός, προφανώς θα ήθελε την εκτέλεση του Unamuno. Ωστόσο, αυτό δεν συνέβη λόγω της διεθνούς φήμης του φιλοσόφου και της διεθνούς αντίδρασης από τη δολοφονία του Lorca.
Ο Unamuno θα πέθαινε έξι εβδομάδες αργότερα συντετριμμένος και με το ανάθεμα του «κόκκινου» και του προδότη από εκείνους τους οποίους θεωρούσε φίλους του…
* Λέγεται ότι ο Θερβάντες εμπνεύστηκε, εν μέρει, τη σάτιρα του για τις ιπποτικές αρετές στον Δον Κιχώτη, από τα τραύματα του κατά τη Ναυμαχία της Ναυπάκτου το 1571.
Σταμάτησε και άφησε τα χέρια του να πέσουν στα πλευρά του. Ολοκλήρωσε με έναν τόνο παραίτησης: «Τελείωσα». Θα έλεγε κανείς ότι η παρουσία της συζύγου του Φράνκο τον έσωσε από το λιντσάρισμα επιτόπου, αν και όταν ο σύζυγός της ενημερώθηκε για το γεγονός, προφανώς θα ήθελε την εκτέλεση του Unamuno. Ωστόσο, αυτό δεν συνέβη λόγω της διεθνούς φήμης του φιλοσόφου και της διεθνούς αντίδρασης από τη δολοφονία του Lorca.
Ο Unamuno θα πέθαινε έξι εβδομάδες αργότερα συντετριμμένος και με το ανάθεμα του «κόκκινου» και του προδότη από εκείνους τους οποίους θεωρούσε φίλους του…
* Λέγεται ότι ο Θερβάντες εμπνεύστηκε, εν μέρει, τη σάτιρα του για τις ιπποτικές αρετές στον Δον Κιχώτη, από τα τραύματα του κατά τη Ναυμαχία της Ναυπάκτου το 1571.