ΜαΝιFέCτΟ

Το εικονικό ως άρνηση. Κατάργηση τηςσύνταξης, φορμόλη στη γραμματική, παραθείο στηνορθογραφία, ελεύθερη χρήση των λέξεων.
Όπως κάθε στιγμή , όπως κάθεστιγμή , έτσι μόνοι, ολομόναχοι,περιπαιγμένοι από το λευκό του θανάτου ενός μπλεκρανίου, θακατέβουμε στους δρόμους, θα γλεντήσουμε στα μπορντέλασυνοδευόμενοι από το κουφάρι του Ντ' Αννούντσιο καιθα τραγουδήσουμε μυστικιστικά τα άσματα του Μαλντορόρ, lepetit capitaliste dans les collections. Βουλεβάρταφωτεινά με μονόχειρες Ολλανδούς θυρωρούς. Θα ζωγραφίσουμετα πάντα... Θα απεικονίσουμε τη φρίκη της ειρήνης, τηγαλήνη της καταστροφής, το μεταίχμιο της λήθης, τοδίκιο του θανάτου, τον θόρυβο της σιωπής, τον Μολιέρομε λάβδανο, την χειρονομία της πλήξης, τον πλουραλισμότου τίποτα, την συμφωνία της άρνησης, την κίνηση τηςστιγμής, την αλλαγή της τετραγωνικής ρίζας του κύκλου,την συμβατικότητα της δόνησης... Τα πάντα...Ότι κινείται και ότι μένει ακίνητο στην τσίκνα τωναιώνων. Θα εξυψώσουμε τη λαγνεία της βίας σε δυσθεώρητα ύψη, γλείφοντας το ξεραμένο αίμα από την περιδίνηση του όλεθρου και της ζωογόνου καταστροφής!Να βυζάξουμε το δάκτυλο των προγόνων μας ή ναασελγήσουμε στην χαρά μιας γέννησης; Η πόλη ξυπνάειβλαστημώντας. Τί είναι όνειρο; Να αυνανιστούμε σε όλα ταιερά μέρη του κόσμου: Στον Παρθενώνα , στηνΑψίδα, στο Βατικανό, στην Ιερουσαλήμ, στη Μέκκα,στο Θιβέτ, στο Καπιτώλιο και όπου αλλού ο επισκέπτηςνοιώθει ρίγος γλείφοντας τα περιττώματα του παρελθόντος!!!