It's coming home...
Να τι γράφει ο λογοτεχνικός κριτικός του γερμανικού περιοδικού «Der Spiegel», Φίλιπ Όλτερμαν, που ζει 10 χρόνια στην Αγγλία, σχετικά με το – προ ημερών- φιλικό μεταξύ Αγγλίας και Γερμανίας:
«Το πρόβλημα μου ήταν πως κατά βάθος δεν ευχήθηκα ούτε στην Αγγλία, ούτε στη Γερμανία να νικήσουν. Ο Άγγλος είναι μόνο στην ήττα αληθινός gentleman, στον θρίαμβο χάνει κάθε ίχνος τακτ. Που να δείτε πόσα sms μου έστελνε ο συμπαθέστατος Άγγλος φίλος μου Andrew εκείνη τη νύχτα του Μονάχου (Γερμανία-Αγγλία 1-5) και αρκετές εβδομάδες αργότερα! Και τώρα στο 10’ στο γκολ των Άγγλων μου έστειλε ένα: «άρπα τη γκεσταπόφατσα!»
Επίσης, οι Γερμανοί σπάνια δείχνουν στα παιχνίδια με την Αγγλία την καλύτερη πλευρά τους. Οι Άγγλοι υποδέχτηκαν τον γερμανικό εθνικό ύμνο με σφυρίγματα. Όταν έγινε το 1-0 από τον Lampard, φοβόμουν την επόμενη φορά που θα πήγαινα σε bar με τον Andrew! Ανάσανα βαθιά όταν ισοφάρισε ο Kuranyi στο 25’. Ένα τέταρτο μετά ο Pander μας έδωσε προβάδισμα και νίκη και τότε οι Γερμανοί βάλθηκαν να τραγουδούν, ειρωνικά, το «Football coming home»! Το αγγλικό κοινό; Ύποπτα ήρεμο.
«Αναιδείς, θρασείς, μπάσταρδοι!», μουρμούρισε ένας κύριος πίσω μου, κάνοντας κρακ στις αρθρώσεις των δακτύλων του…
Κι όμως, μεγαλειώδες δεν ήταν τόσο το αποτέλεσμα, αλλά ο τρόπος παιχνιδιού της Γερμανίας. Σίγουρες πάσες, πολλή κίνηση, κλεψίματα της μπάλας. Ο Χίλμπερτ, που μπήκε στο 53', μόνο με τον Τόνιο Κρέγκερ του Τόμας Μαν μπορούσε να συγκριθεί. Αραγε, το γνώριζε αυτό κανείς από τους Αγγλους γύρω μου; Εμένα αγαλλίασε η καρδιά μου. Στο εξαίρετο βιβλίο του για την ιστορία του ανταγωνισμού στο γερμανο-αγγλικό ποδόσφαιρο «The Best of Enemies» ο Αγγλος συγγραφέας Ντέιβιντ Ντάουνινγκ θεωρεί ότι η αγγλική επικράτηση στο Μουντιάλ 1966 δεν αντιπροσωπεύει τον γνήσιο θρίαμβο, αλλά μάλλον μια πληγή που εδώ και 40 χρόνια βαραίνει τους ώμους των "Λιονταριών". Πληρώνουν ακόμη τη φιλοσοφίατης τότε νίκης του Αλφ Ράμσεϊ, που εξουσιάζει την αγγλική ψυχή ποδοσφαίρου και εμποδίζει τις μεταρρυθμίσεις: την εμμονή, δηλαδή, ότι οι νίκες έρχονται με το ανθεκτικό τάκλιν και τη μονότονη μακρινή μπαλιά. Μετά το 1-2 του Γουέμπλεϊ θέλω να συμφωνήσω με τον Ντάουνινγκ. Όταν, έληξε το ματς τηλεφώνησα στον Andrew. Δεν απάντησε. Καθαρή σύμπτωση, ίσως…»
«Το πρόβλημα μου ήταν πως κατά βάθος δεν ευχήθηκα ούτε στην Αγγλία, ούτε στη Γερμανία να νικήσουν. Ο Άγγλος είναι μόνο στην ήττα αληθινός gentleman, στον θρίαμβο χάνει κάθε ίχνος τακτ. Που να δείτε πόσα sms μου έστελνε ο συμπαθέστατος Άγγλος φίλος μου Andrew εκείνη τη νύχτα του Μονάχου (Γερμανία-Αγγλία 1-5) και αρκετές εβδομάδες αργότερα! Και τώρα στο 10’ στο γκολ των Άγγλων μου έστειλε ένα: «άρπα τη γκεσταπόφατσα!»
Επίσης, οι Γερμανοί σπάνια δείχνουν στα παιχνίδια με την Αγγλία την καλύτερη πλευρά τους. Οι Άγγλοι υποδέχτηκαν τον γερμανικό εθνικό ύμνο με σφυρίγματα. Όταν έγινε το 1-0 από τον Lampard, φοβόμουν την επόμενη φορά που θα πήγαινα σε bar με τον Andrew! Ανάσανα βαθιά όταν ισοφάρισε ο Kuranyi στο 25’. Ένα τέταρτο μετά ο Pander μας έδωσε προβάδισμα και νίκη και τότε οι Γερμανοί βάλθηκαν να τραγουδούν, ειρωνικά, το «Football coming home»! Το αγγλικό κοινό; Ύποπτα ήρεμο.
«Αναιδείς, θρασείς, μπάσταρδοι!», μουρμούρισε ένας κύριος πίσω μου, κάνοντας κρακ στις αρθρώσεις των δακτύλων του…
Κι όμως, μεγαλειώδες δεν ήταν τόσο το αποτέλεσμα, αλλά ο τρόπος παιχνιδιού της Γερμανίας. Σίγουρες πάσες, πολλή κίνηση, κλεψίματα της μπάλας. Ο Χίλμπερτ, που μπήκε στο 53', μόνο με τον Τόνιο Κρέγκερ του Τόμας Μαν μπορούσε να συγκριθεί. Αραγε, το γνώριζε αυτό κανείς από τους Αγγλους γύρω μου; Εμένα αγαλλίασε η καρδιά μου. Στο εξαίρετο βιβλίο του για την ιστορία του ανταγωνισμού στο γερμανο-αγγλικό ποδόσφαιρο «The Best of Enemies» ο Αγγλος συγγραφέας Ντέιβιντ Ντάουνινγκ θεωρεί ότι η αγγλική επικράτηση στο Μουντιάλ 1966 δεν αντιπροσωπεύει τον γνήσιο θρίαμβο, αλλά μάλλον μια πληγή που εδώ και 40 χρόνια βαραίνει τους ώμους των "Λιονταριών". Πληρώνουν ακόμη τη φιλοσοφίατης τότε νίκης του Αλφ Ράμσεϊ, που εξουσιάζει την αγγλική ψυχή ποδοσφαίρου και εμποδίζει τις μεταρρυθμίσεις: την εμμονή, δηλαδή, ότι οι νίκες έρχονται με το ανθεκτικό τάκλιν και τη μονότονη μακρινή μπαλιά. Μετά το 1-2 του Γουέμπλεϊ θέλω να συμφωνήσω με τον Ντάουνινγκ. Όταν, έληξε το ματς τηλεφώνησα στον Andrew. Δεν απάντησε. Καθαρή σύμπτωση, ίσως…»
* Αναδημοσίευση από την "Ελευθεροτυπία" 08/ 09/ 2007
1 σχόλιο:
Aν και η αυτοκρατορική αυτοκρατορία του Ενωμένου Βασιλείου έχει τα πρωτεία σε πλήθος από ηλιθιότητες, συμπεριλαμβανομένων και αθλημάτων που μόνο στην Ινδία και στο Πακινστάν θα τύγχαναν κάποιας αναγνώρισης (π.χ Κρίκετ), αυτό σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει πως οι Εγγλέζοι ήταν αυτοί πρώτοι που κάποτε κλώτσησαν μία μπάλα. Ένα μυθολογικό πέπλο καλύπτει το εγγλέζικο ποδόσφαιρο μιας και έχουν μια έμφυτη κλίση στις παγανίες, αλλά αν μη τι άλλο έχουν καλό μάρκετινγκ. Σ' αυτά τα πρωταθλήματα μέχρι και ο γου-ρούνεϊ μπορεί να γίνει υπερ-αστέρας, γιατί αλλιώς και σε καμιά Λάρισσα δύσκολα θα στεκόταν. Καλά δηλαδή που μετανάστευσαν τα Γαλλάκια στο νησί και βλέπουν λίγο αληθινή μπάλα γιατί στην πραγματικότητα η καμινάδα είναι το εθνικό τους σύμβολο. Βέβαια δεν ξέρω τι εθνικότητας είναι αυτός που πρώτος του έβαλαν στον πισινό μια μπάλα ποδοσφαίρου. Σ' αυτό στοιχηματίζω πως έχουν σίγουρα τα πρωτεία!
Δημοσίευση σχολίου