ND-BAIRAKTARIS
Όταν μιλούσε για "νταβατζήδες"... είχε βάλει τζατζίκι στο σουβλάκι;
skip to main |
skip to sidebar
ΟΤΑΝ ΕΙΣΑΙ ΕΤΟΙΜΟΣ ΝΑ ΜΑΘΕΙΣ, ΛΙΩΣΕ ΤΟ ΜΟΛΥΒΙ ΠΟΥ ΕΧΕΙΣ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΣΟΥ, ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ ΣΟΥΡΕΑΛΙΣΤΙΚΟ ΧΡΥΣΑΦΙ…
COUNT-UP
Πληροφορίες
Αρχειοθήκη ιστολογίου
-
►
2010
(4)
- ► Δεκεμβρίου (1)
- ► Φεβρουαρίου (1)
-
►
2009
(15)
- ► Φεβρουαρίου (1)
- ► Ιανουαρίου (7)
-
►
2008
(38)
- ► Σεπτεμβρίου (2)
- ► Φεβρουαρίου (13)
- ► Ιανουαρίου (5)
-
▼
2007
(132)
- ► Δεκεμβρίου (9)
- ▼ Σεπτεμβρίου (13)
- ► Φεβρουαρίου (8)
- ► Ιανουαρίου (9)
ANTI PROFILE
New kids on the blog!
Σερνάμενοι παρά θιν’ αλός ανάμεσα από εκτάκτως οροθετημένα ερείπια ενός άσχημου αεροπορικού δυστυχήματος εκειδά παρά θιν’ αλός υφέρπουσα ψηλόλιγνη άμμος να φωλιάζει αποκαμωμένη στο ανίερο εσωτερικό των παραμελημένων νυχιών, καταφύγιο ρημαγμένο στη λήθη ως φονέα φίγκ των αναμνήσεων, γονέα των αναγκών, ουρανός τε και αοράτων χαμηλής κλίμακος εφάπτεται με τις σόλες που θορυβοποιούν την μελοποίηση κοχυλιών θρυμματισμένων γκρίζων απαρέγκλιτων φορέων ανέμου που φουσκώνει σταχτιές αναμνήσεις φιλάσθενες.
Ήχοι άηχοι παρανάλωμα του πυρός, φωτισμένη αστήριχτη εφηβεία σε σκαμνί απολογητικής υπόνοιας συναισθημάτων έγερση κεφαλής υπό χαλάρωσιν λείο και αειθαλές παρά φύσιν σημαίνοντα πυορροούσα Θεοτόκο σφετεριστής ενορχηστρωμένος Ιουδαίος, ας χωρίσουν περιφερόμενα τα νερά να εξέλθει ο λαός ημών πασών των Ρωσιών εκ του σύνεγγυς στατικός προάγγελος ατενίζοντας τη λεπτή γραμμή που συνένοχε το οπτικό μαγνητικό πεδίο ατενίζοντας το μαύρο υπόλογο πέλαγος που εκτείνεται έως εκεί που τεμάχισες αποκαρδιωτικά τον ομφαλό της δύσκολης γέννησης ενός έθνους...
Τί σημασία έχουν τα θύματα, όταν η χειρονομία είναι ωραία;
ΥΓ: Αυτό το blog ΔΕΝ είναι ελεύθερο.
Προμηθεϊκά δεμένο με καταματωμένες σάρκες, προσπαθώντας να χορτάσει την πείνα των κυρίων κυρίων James Joyce, Friedrich Nietzsche, Antonin Artaud, Andre Breton, Rene Magritte, Robert Desnos, Giorgio De Chirico, Max Ernst, Guillaume Apollinaire και ΕΣΥ- χωρίς αιδώ, με σφαλισμένα τα μάτια, να είσαι εκεί μόνη, να αλυχτάς κάθε δείλι, μοναχή, αποκαμωμένη, γιατί είσαι εσύ και εσύ κατέχεις όλο τον κόσμο καμωμένο στα δυο μικρά βρεγμένα σου δάχτυλα, που τα μυρίζεις εκστασιασμένη και αναδύουν εκείνη την γνώριμη αρχέγονη μυρωδιά από γλυκό ασήμι και πικρό ατσάλι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου