Kids With Guns.

Η ιστορία του αντάρτικου πόλεων έχει καταγράψει πως πάντα η δεύτερη γενιά τρομοκρατών, αποτελούνται από κυνικούς,-πρώην θαυμαστές, νυν αποδομιστές της πρώτης γενιάς- χωρίς ιδεολογικό υπόβαθρο, ανεκπαίδευτους που πιστεύουν μόνο στην "τυφλή βία" και σε τίποτα άλλο. Όσο αυξάνεται η δημοτικότητα, τόσο θα αυξάνεται και η βία. Δεν ανήκεις, πλέον, σε τρομοκρατική οργάνωση που χτυπά πολιτικούς στόχους. Δεν έχεις την υπομονή να βάλεις στο στόχαστρο κάποιον υψηλό στόχο, κάτι που προϋποθέτει οργάνωση, επί μηνες παρακολούθηση και πολλές φορές ματαίωση του σχεδίου. Ανήκεις στη δίψα για βία και δημοσιότητα, θέλεις να βρίσκεσαι κάθε μηνα στο επίκεντρο με αποτέλεσμα οι στόχοι σου να είναι ο αστυνομικός που τρώει τυρόπιτα, ο περιπτεράς-αυτόπτης μάρτυρας, ο καντινιέρης που κάποτε δούλευε στην Ασφάλεια. Γι αυτό θεωρούνται επικίνδυνοι.

Διότι, στην ουσία είναι serial killers που τους ελκύει η δημοσιότητα και το αυριανό πρωτοσέλιδο. Καμια φορά η εξήγηση είναι απλή και πιθανόν δεν πρόκειται ούτε για παρακρατικούς ή ασφαλίτες ή υπάλληλους της CIA. Σε οποιοδήποτε σοβαρό κράτος, θα ήταν θέμα χρόνου να συλληφθούν οι πιτσιρικάδες που από εκεί που κρατούσαν τον φραπέ στο κυλικείο της σχολής, βρέθηκαν ξαφνικά με όπλα.