Σ' Έχω Κάνει ΘΕΟ!!!
Σορυ Μαζώ, αλλα είναι και γαμώ
Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου 2007
Δευτέρα 24 Σεπτεμβρίου 2007
ΕυρωΑραβία
Στο πολύκροτο βιβλίο του: Εξουσία και Παράδεισος, ο R. Kagan εξηγεί γιατί, κατά την άποψή του, η ΕΕ έχει παραιτηθεί από τις ζωτικές λειτουργίες ασφάλειας και γιατί δεν επιθυμεί πολέμους ακόμη και εάν αυτοί έρχονται και βρίσκονται προ των θυρών της. Ο ένας λόγος, υποστηρίζει, είναι ότι η Ευρώπη συνήθισε να καλύπτεται πίσω από τη στρατιωτική ομπρέλα των ΗΠΑ και να μην πληρώνει το κόστος αυτής της "εγγύησης". Ότι, δηλαδή, μπόρεσε να οικοδομήσει το κοινωνικό της κράτος χάρη στο γεγονός ότι το βάρος των αμυντικών δαπανών δεν το έφερε η ίδια. Ότι επιπλέον "δείχνοντας αγνωμοσύνη" πρός τις ΗΠΑ προβάλλει το δικό της μοντέλο της φθηνής άμυνας και του ακριβού κοινωνικού κράτους ως μια δομή κοινωνίας που υπερέχει των κατ' αυτήν φιλοπόλεμων Αμερικανών.
Παρά το γεγονός ότι οι θέσεις του Kagan υπήρξαν αφορμή μιας μεγάλης δημόσιας συζήτησης στην Ευρώπη, μαζί με εκείνη του Ramsfeld για παλιά και νέα Ευρώπη, υπάρχουν στις ΗΠΑ, πολύ πιο σφοδρές επιθέσεις και κατηγορίες εναντίον της Ευρώπης, όπως ότι ηδη έχει πάρει το δρόμο αποκοπής από τις παραδόσεις της δυτικής πολιτικής.
Οι κατηγορίες διακρίνονται σε δύο διαφορετικά "δια ταύτα":
Σύμφωνα με το πρώτο, η Δύση και οι ΗΠΑ κινδυνεύουν να χάσουν τη Δυτική Ευρώπη λόγω της έλλειψης κάθε διάθεσης των Ευρωπαίων να αντιπαλέψουν τους εχθρούς του Διαφωτισμού, της Δημοκρατίας και των Δυτικών αξιών.
Σύμφωνα με το δεύτερο, η Ευρώπη έχει ηδη χαθεί από τη δυτικού τύπου και στόχων πολιτική και το μόνο που απομένει στις ΗΠΑ είναι να αναγνωρίσουν ότι, στην πραγματικότητα, έχει μετεξελιχθεί σε μια ΕυρωΑραβία! Σε μια Ευρώπη, δηλαδή, που ηθικά έχει παραδοθεί στους μουσουλμάνους εξτρεμιστές και πολιτικά τείνει να υποκλιθεί σε αυτήν την ηθική της υποχώρηση.
Σύμφωνα με τον Mark Steyn* η ΕΕ βρίσκεται καθ' οδόν να μετεξελιχθεί σε ΕυρωΑραβία, ενώ είναι ήδη μια "ημι-ισλαμοποιημένη Ευρώπη"("a semi-islamified Europe"). Αυτό κατά την άποψη του καθορίζει και τις δύο θεμελιακές διαφορές ανάμεσα στις ΗΠΑ και την Ευρώπη. Για τις πρώτες η μάχη ενάντια στον ισλαμικό φασισμό είναι μια αναγκαιότητα και αφορά στον πόλεμο με έναν εξωτερικό εχθρό, ενώ για την Ευρώπη είναι ένα καθήκον που θέλει να αποφύγει, διότι ήδη βρίσκεται στα "πρώιμα σκαλοπάτια ενός μη κηρυγμένου εμφυλίου πολέμου"** Πίσω δε από τον αντιαμερικανισμό, όπως υποστηρίζει ο Stein, κρύβεται η ιστορική πορεία πτώσης της Ευρώπης συνολικά, πολιτικά, ηθικά, δημογραφικά, σε αξίες και ιδέες.
Ακόμα πιο σκληρός στις εκτιμήσεις του για τη μετεξέλιξη της Ευρώπης σε ΕυρωΑραβία είναι ο γνωστός δημοσιολόγος B. Bower, ο οποίος υποστηρίζει ότι οι εξτρεμιστές ισλαμιστές καταστρέφουν την Ευρώπη εκ των έσω, διότι η τελευταία κοιμάται τον ύπνο του δικαίου. Οι Ευρωπαίοι πιστεύουν ότι είναι ρεαλιστές, αλλά κατά τον Bower, στην πραγματικότητα, είναι φαταλιστές. Έχουν αποδεχθεί τον ισλαμικό εξτρεμισμό ως δεδομένο. Η διαφορά με τον Μεσαίωνα είναι ότι τότε πολέμησαν για τη Δύση, ενώ αρνούνται να πράξουν κάτι ανάλογο σήμερα.
Χαρακτηριστική, τέλος, είναι η άποψη που διατυπώνει ο γνωστός Γερμανός δημοσιολόγος H.M. Broder. Υποστηρίζει ότι η Ευρώπη βρίσκεται σε πορεία παράδοσης στους ισλαμιστές. Έχει παραιτηθεί από τις θεμελιακές αρχές του Διαφωτισμού. Στο όνομα του να μη θίξει τους ισλαμιστές, η Ευρώπη έχει προωθήσει διαδικασίες αυτολογοκρισίας. Κάτι που σημαίνει παραίτηση από την ελευθερία του λόγου και το δικαίωμα της κριτικής, που είναι συστατικά του πυρήνα της δημοκρατίας και του διαφωτισμού. Έχει καταντήσει να είναι πιο προσεκτική έναντι των τρομοκρατών (στο όνομα του να μην τους προκαλεί) απ' ότι ενάντι χουλιγκάνων στα γήπεδα και απεργών στους τόπους εργασίας. Ότι η Ευρώπη υποβοηθά την πορεία του κόσμου σε συνθήκες όπου όποιος νοιώθει από κάτι προσβεβλημένος δικαιούνται και να το εξαφανίζει(στο όνομα του Μωάμεθ, του Εβραίου, του ομοφυλόφυλου). Κατά τον Broder είναι μια λογική που επιτρέπει όποιος νοιώθει να τον ενοχλεί κάποιος ή κάτι να τιμωρεί μόνος του την αιτία της ενόχλησης. Πρόκειται για μια λογική, όπως υποστηρίζει, που θα προτρέπει στο μέλλον τους Ινδούς να μας "καθαρίζουν", αφού εμείς οι Δυτικοί τρώμε τις κατ' αυτούς ιερές αγελάδες!
Με δυο λόγια: Οι ΗΠΑ πολεμούν τον ισλαμικό φασισμό στο όνομα των αξιών του Δυτικού Διαφωτισμού, ενώ η Ευρώπη τον υποθάλπει.
* Mark Steyn: America Alone(2006)
** στο ίδιο. Μάλιστα, αναρωτιέται για το ποιός είναι ο χειρότερος εχθρός: οι ΗΠΑ που παγκοσμιοποιούν το χάμπουργκερ ή ο παγκοσμιοποιημένος μουσουλμανικός εξτρεμισμός που έχει παγκοσμιοποιήσει τις θεολογικές σχολές;
Παρασκευή 21 Σεπτεμβρίου 2007
Παρασκευή 14 Σεπτεμβρίου 2007
Κυριακή 9 Σεπτεμβρίου 2007
PASOK-LALIOTHS
Υποτονικός, χωρίς πυγμή, σκιά του παλιού καλού Κώστα Λαλιώτη, αναμένοντας την κάθαρση, καρπώνοντας το
δίκιο και την ευθύνη της καθολικότητας του ήλιου του πράσινου-
τί χαλεπή νύχτα- εναρμονισμένος με την προσδιορισμένη
λίμνη που λούζεται στο φώς ενός φεγγαριού, μεστωμένου,
ακόμη, από τα σημάδια της προηγούμενης σφαγής.
Το ροκ έχει πεθάνει για τον σκληρό Κώστα...
Σάββατο 8 Σεπτεμβρίου 2007
It's coming home...
Να τι γράφει ο λογοτεχνικός κριτικός του γερμανικού περιοδικού «Der Spiegel», Φίλιπ Όλτερμαν, που ζει 10 χρόνια στην Αγγλία, σχετικά με το – προ ημερών- φιλικό μεταξύ Αγγλίας και Γερμανίας:
«Το πρόβλημα μου ήταν πως κατά βάθος δεν ευχήθηκα ούτε στην Αγγλία, ούτε στη Γερμανία να νικήσουν. Ο Άγγλος είναι μόνο στην ήττα αληθινός gentleman, στον θρίαμβο χάνει κάθε ίχνος τακτ. Που να δείτε πόσα sms μου έστελνε ο συμπαθέστατος Άγγλος φίλος μου Andrew εκείνη τη νύχτα του Μονάχου (Γερμανία-Αγγλία 1-5) και αρκετές εβδομάδες αργότερα! Και τώρα στο 10’ στο γκολ των Άγγλων μου έστειλε ένα: «άρπα τη γκεσταπόφατσα!»
Επίσης, οι Γερμανοί σπάνια δείχνουν στα παιχνίδια με την Αγγλία την καλύτερη πλευρά τους. Οι Άγγλοι υποδέχτηκαν τον γερμανικό εθνικό ύμνο με σφυρίγματα. Όταν έγινε το 1-0 από τον Lampard, φοβόμουν την επόμενη φορά που θα πήγαινα σε bar με τον Andrew! Ανάσανα βαθιά όταν ισοφάρισε ο Kuranyi στο 25’. Ένα τέταρτο μετά ο Pander μας έδωσε προβάδισμα και νίκη και τότε οι Γερμανοί βάλθηκαν να τραγουδούν, ειρωνικά, το «Football coming home»! Το αγγλικό κοινό; Ύποπτα ήρεμο.
«Αναιδείς, θρασείς, μπάσταρδοι!», μουρμούρισε ένας κύριος πίσω μου, κάνοντας κρακ στις αρθρώσεις των δακτύλων του…
Κι όμως, μεγαλειώδες δεν ήταν τόσο το αποτέλεσμα, αλλά ο τρόπος παιχνιδιού της Γερμανίας. Σίγουρες πάσες, πολλή κίνηση, κλεψίματα της μπάλας. Ο Χίλμπερτ, που μπήκε στο 53', μόνο με τον Τόνιο Κρέγκερ του Τόμας Μαν μπορούσε να συγκριθεί. Αραγε, το γνώριζε αυτό κανείς από τους Αγγλους γύρω μου; Εμένα αγαλλίασε η καρδιά μου. Στο εξαίρετο βιβλίο του για την ιστορία του ανταγωνισμού στο γερμανο-αγγλικό ποδόσφαιρο «The Best of Enemies» ο Αγγλος συγγραφέας Ντέιβιντ Ντάουνινγκ θεωρεί ότι η αγγλική επικράτηση στο Μουντιάλ 1966 δεν αντιπροσωπεύει τον γνήσιο θρίαμβο, αλλά μάλλον μια πληγή που εδώ και 40 χρόνια βαραίνει τους ώμους των "Λιονταριών". Πληρώνουν ακόμη τη φιλοσοφίατης τότε νίκης του Αλφ Ράμσεϊ, που εξουσιάζει την αγγλική ψυχή ποδοσφαίρου και εμποδίζει τις μεταρρυθμίσεις: την εμμονή, δηλαδή, ότι οι νίκες έρχονται με το ανθεκτικό τάκλιν και τη μονότονη μακρινή μπαλιά. Μετά το 1-2 του Γουέμπλεϊ θέλω να συμφωνήσω με τον Ντάουνινγκ. Όταν, έληξε το ματς τηλεφώνησα στον Andrew. Δεν απάντησε. Καθαρή σύμπτωση, ίσως…»
«Το πρόβλημα μου ήταν πως κατά βάθος δεν ευχήθηκα ούτε στην Αγγλία, ούτε στη Γερμανία να νικήσουν. Ο Άγγλος είναι μόνο στην ήττα αληθινός gentleman, στον θρίαμβο χάνει κάθε ίχνος τακτ. Που να δείτε πόσα sms μου έστελνε ο συμπαθέστατος Άγγλος φίλος μου Andrew εκείνη τη νύχτα του Μονάχου (Γερμανία-Αγγλία 1-5) και αρκετές εβδομάδες αργότερα! Και τώρα στο 10’ στο γκολ των Άγγλων μου έστειλε ένα: «άρπα τη γκεσταπόφατσα!»
Επίσης, οι Γερμανοί σπάνια δείχνουν στα παιχνίδια με την Αγγλία την καλύτερη πλευρά τους. Οι Άγγλοι υποδέχτηκαν τον γερμανικό εθνικό ύμνο με σφυρίγματα. Όταν έγινε το 1-0 από τον Lampard, φοβόμουν την επόμενη φορά που θα πήγαινα σε bar με τον Andrew! Ανάσανα βαθιά όταν ισοφάρισε ο Kuranyi στο 25’. Ένα τέταρτο μετά ο Pander μας έδωσε προβάδισμα και νίκη και τότε οι Γερμανοί βάλθηκαν να τραγουδούν, ειρωνικά, το «Football coming home»! Το αγγλικό κοινό; Ύποπτα ήρεμο.
«Αναιδείς, θρασείς, μπάσταρδοι!», μουρμούρισε ένας κύριος πίσω μου, κάνοντας κρακ στις αρθρώσεις των δακτύλων του…
Κι όμως, μεγαλειώδες δεν ήταν τόσο το αποτέλεσμα, αλλά ο τρόπος παιχνιδιού της Γερμανίας. Σίγουρες πάσες, πολλή κίνηση, κλεψίματα της μπάλας. Ο Χίλμπερτ, που μπήκε στο 53', μόνο με τον Τόνιο Κρέγκερ του Τόμας Μαν μπορούσε να συγκριθεί. Αραγε, το γνώριζε αυτό κανείς από τους Αγγλους γύρω μου; Εμένα αγαλλίασε η καρδιά μου. Στο εξαίρετο βιβλίο του για την ιστορία του ανταγωνισμού στο γερμανο-αγγλικό ποδόσφαιρο «The Best of Enemies» ο Αγγλος συγγραφέας Ντέιβιντ Ντάουνινγκ θεωρεί ότι η αγγλική επικράτηση στο Μουντιάλ 1966 δεν αντιπροσωπεύει τον γνήσιο θρίαμβο, αλλά μάλλον μια πληγή που εδώ και 40 χρόνια βαραίνει τους ώμους των "Λιονταριών". Πληρώνουν ακόμη τη φιλοσοφίατης τότε νίκης του Αλφ Ράμσεϊ, που εξουσιάζει την αγγλική ψυχή ποδοσφαίρου και εμποδίζει τις μεταρρυθμίσεις: την εμμονή, δηλαδή, ότι οι νίκες έρχονται με το ανθεκτικό τάκλιν και τη μονότονη μακρινή μπαλιά. Μετά το 1-2 του Γουέμπλεϊ θέλω να συμφωνήσω με τον Ντάουνινγκ. Όταν, έληξε το ματς τηλεφώνησα στον Andrew. Δεν απάντησε. Καθαρή σύμπτωση, ίσως…»
* Αναδημοσίευση από την "Ελευθεροτυπία" 08/ 09/ 2007
Πέμπτη 6 Σεπτεμβρίου 2007
Ο πΡοΔρΟμΙκΟς ΜαΡξΙσΤιΚόΣ σΟσΙαΛιΣμΟς ΤοΥ NsDaP
Η δεκαετία του 1920 υπήρξε η περίοδος της ιδεολογικής διαμόρφωσης και της αποκρυστάλλωσης της πολιτικής φυσιογνωμίας του εθνικοσοσιαλιστικού κινήματος. Στο προδρομικό του NSDAP, Γερμανικό Εργατικό Κόμμα (DAP), όπως αυτό σχεδιάστηκε από τα στελέχη της Εταιρίας της Θούλης, η «σοσιαλιστική» του συνιστώσα δεν αποτελούσε απλό προσωπείο, προκειμένου το κόμμα να καταστεί ικανό να διεμβολίσει τα εργατικά στρώματα. Η επιρροή της Εταιρίας, ωστόσο, διατηρήθηκε για περιορισμένο χρονικό διάστημα, για να τερματιστεί οριστικά με την αποχώρηση του πρώτου προέδρου του κόμματος Karl Harrer. Η αποχώρηση του τελευταίου μετέβαλε άρδην τις ισορροπίες στο DAP, με αποτέλεσμα το αμέσως επόμενο διάστημα, να επικρατήσουν στελέχη, τα οποία, σε αντίθεση με τους αριστοκράτες της Εταιρίας της Θούλης, είχαν όντως δεχτεί την επίδραση των σοσιαλιστικών ιδεών. Στον Drexler, ειδικότερα, η αγωνιώδης προσπάθεια συμβιβασμού εθνικισμού και σοσιαλισμού, υπήρξε πυρήνας του αφελούς ιδεολογήματος του, ενώ ο οικονομικός «εγκέφαλος» του DAP, Gottfried Feder, θεωρούσε, με κάθε ειλικρίνεια, τον εαυτό του ριζοσπάστη σοσιαλιστή. Το γεγονός αυτό δεν πρέπει να εκπλήσσει, πάντως, δεδομένου ότι η ίδρυση του DAP απείχε 14 μόλις μήνες από την έκρηξη της Οκτωβριανής Επανάστασης στη Ρωσία, η οποία άσκησε μέγιστη επιρροή σε παγκόσμιο επίπεδο.
Η επίδραση, ωστόσο, του μαρξιστικού σοσιαλισμού στο DAP, μολονότι αξιοσημείωτης έκτασης, παρέμεινε επίπλαστη όσο και αποσπασματική. Οι (διεθνιστικές) σοσιαλιστικές ιδέες υπέστησαν, καταρχήν, κρίσιμη παραμόρφωση, καθώς τοποθετήθηκαν στην υπηρεσία του ακραίου και μεγαλογερμανικού Volkisch εθνικισμού. Η παραμορφωμένη αυτή πρόσληψη του σοσιαλισμού, έχει, ωστόσο, ιδιαίτερη σημασία, καθώς απηχεί, στην πραγματικότητα, τις παραδοσιακές αντικαπιταλιστικές τάσεις του Volkisch κινήματος. Σε τελική θεώρηση, επομένως, ο «επαναστατικός σοσιαλισμός» του DAP αποτελεί έκφραση της μικροαστικής προέλευσης του κόμματος και παρονομασία, ουσιαστικά, του ριζοσπαστικού αντικαπιταλισμού του. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, κεντρικός ιδεολογικός άξονας του DAP παρέμεινε ο ακραίος Volkisch εθνικισμός, συνδεδεμένος, πάντα, με τον φυλετικό αντισημιτισμό.
* απόσπασμα από το βιβλίο του Κώστα Λαναρά: "Εθνικοσοσιαλισμός. Κίνημα, Κόμμα, Κράτος"