Belle and Sebastian - Legal Man

Dirty Doorbell

Muse - House Of The Rising Sun (cover)

Muse Vs Lock, Stock and Two Smoking Barrels

Jimi Hendrix Vs. Muse - Stockholm Haze

Jimi Hendrix Vs. Muse - The Blackout Cries Mary

Muse - Stockholm Syndrome (live @ glasto 2004)

Σκότωσε Κι Εσύ Έναν Άνθρωπο. Μπορείς!

NIGHT OF THE LEPUS (trailer)

Watermelon Man

A Clockwork Orange [Tribute]

Mogwai Versus Nosferatu (Part 01)

Mogwai Versus Nosferatu (Part 02)

Mogwai Versus Nosferatu (Part 03)

Η Ελλάδα του James Joyce

Ο Τζόυς λέει στον βιογράφο του Μπάτζεν: "Ανήκω σ' αυτή τη γλώσσα (-ελληνική), είναι το πεπρωμένο μου να μπω."

Συχνά παινευόταν στους φίλους του: Ξέρω να διαβάζω και να γράφω ελληνικά. Ο αριθμός των σελίδων που καλύπτουν τα ελληνικά μαθήματα με τον δάσκαλό του Φωκά, καλαμπούρια, τραγούδια, αποτελούν μια ενότητα, γνωστή στους ερευνητές με το όνομα Τετράδια της Ζυρίχης, που βρίσκονται στη βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου του Μπάφαλο στις ΗΠΑ. Υπάρχουν τρία δερματόδετα τετράδια και σκόρπιες σελίδες. Όλα μαζί καλύπτουν περίπου 93 σελίδες χειρόγραφες με το χέρι του Τζόυς και του δασκάλου του Φωκά. Επίσης, υπάρχει ένα τετράδιο των Μυθολογιών, όπου στις 35 σελίδες του, εναλλάσσονται ελληνικά, αγγλικά, ιρλανδικά και εβραϊκά. Ανάμεσα σ' αυτά υπάρχει και ο ελληνικός εθνικός ύμνος, με την αγγλική του μετάφραση, γραμμένος δύο φορές, όπως επίσης και ο ανεπίσημος εθνικός ύμνος μεταφρασμένος στα αγγλικά: Μάύρη είναι η νύχτα στα βουνά.

Τα συμποσιακά μας βράδια τελείωναν πάντα με τον ελληνικό εθνικό ύμνο που τον τραγουδούσαν ο Φωκάς, ο Ρουτζιέρο (-έλληνας της Θεσσαλονίκης) και ο Τζόυς, γράφει ο Μπάτζεν.

Τα απογεύματα στο καφενείο Τεράς στη Ζυρίχη, επάνω στην προκυμαία του Λίματ, με θέα το κανάλι, διηγείται ο Μπάτζεν στη βιογραφία του Τζόυς:
- Μπάτζεν, πες μου, πως σου φαίνονται οι φίλοι μου οι Έλληνες;
- Δε νομίζω πως μ' αρέσουν, μοιάζουν πιο πολύ με Εβραίους. Μιλάνε όλοι μαζί και κανένας δεν ακούει κανέναν.
- Κοίταξε, είναι σπουδαίοι άνθρωποι και για μενα πολύ χρήσιμοι. Ο Νικόλας Σάντας ήταν αγράμματος, όμως μπορούσε να απαγγείλει ολόκληρες ραψωδείες από την Οδύσσεια. Ο Παύλος Φωκάς, φορτωμένος μ' αυτό το ένδοξο όνομα βυζαντινού αυτοκράτορα, είναι ένας μικροϋπάλληλος σε μια εμπορική επιχείρηση. Όσο για τον Αντώνη Χαλά, έγραψε ένα βιβλίο όπου αποδεικνύει ότι το κέντρο βάρους της γης περνάει μέσα από την καρδιά της Αθήνας. Έστειλα ένα αντίτυπο του βιβλίου του στον πρόεδρο των ΗΠΑ Ουίλσον και περιμένω την απάντηση του. Ξέρεις, Μπάτζεν, πιστεύω πως ο καλύτερος δρόμος για να μπεις στο πνεύμα της αρχαίας Ελλάδας, είναι ο σύγχρονος Έλληνας.

Ο Τζόυς απαίτησε από την εκδότρια του Σύλβια Μπητς, το εξώφυλλο του πρώτου αντιτύπου του "Οδυσσέα" να είναι γαλάζιο. Όχι οποιοδήποτε γαλάζιο, αλλά εκείνο της ελληνικής σημαίας.
Είμαι προληπτικός με τους Έλληνες. Μου φέρνουν τύχη, έλεγε ο Τζόυς.
Ζητούν μια σημαία από την ελληνική πρεσβεία. Η πρεσβεία αρνείται τη δωρεά! Ο κύριος Τζόυς δεν είναι Έλληνας. Μια ελληνική σημαία αναζητείται σε όλο το Παρίσι του 1922. Τέλος, κάποιος γράφει σε κάποιον Γάλλο στην Αθήνα. Η ελληνική σημαία τοποθετείται σε περίοπτη θέση στο βιβλιοπωλείο της Σύλβια Μπητς. Ο τυπογράφος της Ντιζόν που θα τυπώσει το εξώφυλλο παίρνει σαν χρωματικό μοντέλο το ύφασμα της σημαίας. Όμως στο χαρτί το χρώμα της σημαίας αλλοιώνεται, το μπλέ στο χαρτί γίνεται διαφορετικό. Επιτέλους, βρέθηκε το σωστό γαλάζιο χρώμα και στις 2 Φεβρουαρίου 1922, ημέρα γενεθλίων του Τζόυς, φτάνει με ειδικό ταχυδρόμο το maledito libro, καθώς έγραψε στο φίλο του Ρουτζιέρο στη Ζυρίχη.

ΜαΝιFέCτΟ

Το εικονικό ως άρνηση. Κατάργηση τηςσύνταξης, φορμόλη στη γραμματική, παραθείο στηνορθογραφία, ελεύθερη χρήση των λέξεων.
Όπως κάθε στιγμή , όπως κάθεστιγμή , έτσι μόνοι, ολομόναχοι,περιπαιγμένοι από το λευκό του θανάτου ενός μπλεκρανίου, θακατέβουμε στους δρόμους, θα γλεντήσουμε στα μπορντέλασυνοδευόμενοι από το κουφάρι του Ντ' Αννούντσιο καιθα τραγουδήσουμε μυστικιστικά τα άσματα του Μαλντορόρ, lepetit capitaliste dans les collections. Βουλεβάρταφωτεινά με μονόχειρες Ολλανδούς θυρωρούς. Θα ζωγραφίσουμετα πάντα... Θα απεικονίσουμε τη φρίκη της ειρήνης, τηγαλήνη της καταστροφής, το μεταίχμιο της λήθης, τοδίκιο του θανάτου, τον θόρυβο της σιωπής, τον Μολιέρομε λάβδανο, την χειρονομία της πλήξης, τον πλουραλισμότου τίποτα, την συμφωνία της άρνησης, την κίνηση τηςστιγμής, την αλλαγή της τετραγωνικής ρίζας του κύκλου,την συμβατικότητα της δόνησης... Τα πάντα...Ότι κινείται και ότι μένει ακίνητο στην τσίκνα τωναιώνων. Θα εξυψώσουμε τη λαγνεία της βίας σε δυσθεώρητα ύψη, γλείφοντας το ξεραμένο αίμα από την περιδίνηση του όλεθρου και της ζωογόνου καταστροφής!Να βυζάξουμε το δάκτυλο των προγόνων μας ή ναασελγήσουμε στην χαρά μιας γέννησης; Η πόλη ξυπνάειβλαστημώντας. Τί είναι όνειρο; Να αυνανιστούμε σε όλα ταιερά μέρη του κόσμου: Στον Παρθενώνα , στηνΑψίδα, στο Βατικανό, στην Ιερουσαλήμ, στη Μέκκα,στο Θιβέτ, στο Καπιτώλιο και όπου αλλού ο επισκέπτηςνοιώθει ρίγος γλείφοντας τα περιττώματα του παρελθόντος!!!

Death Proof trailer [deutsch]

Maximo Park - Girls Who Play Guitars

Maximo Park - Apply Some Pressure

Το "ΌχΙ" μΕ πΟδΟσΦαΙρΙκΑ δΕδΟμΕνΑ...

... ο ρέφερι x αισθημάτων, καλείται ως άρχων του αγώνος να σφυρίξει τον αγώνα της x αγαπημένης του ομάδας εναντίον του y αντιπάλου. Πρέπει να είναι αντικειμενικός, ώστε να μην χάσει τη δουλειά του, αλλά ταυτόχρονα να σχεδιάζει με ανύποπτα σφυρίγματα του να "σπρώχνει" την x αγαπημένη του ομάδα πρός την y αντίπαλη περιοχή. Δυστυχώς, αντιλαμβάνεται ότι οι παίχτες της x αγαπημένης του ομάδας είναι ανίκανοι και ανεκπαίδευτοι, με αποτέλεσμα να χάσει τον αγώνα. Οι y αντίπαλοι μεθυσμένοι από τη νίκη "ξεχνάνε" τα μικρολαθάκια του ρέφερι και πανηγυρίζουν μαζί του...

Ο Μεταξάς σύρθηκε να συμφωνήσει με το όχι που είπε ο Καφαντάρης... Η Ελλάς δεν ήτο ετοιμοπόλεμη. Τουναντίον... 2 δισ. δραχμές χάθηκαν στα οχυρά της "γραμμής Μεταξα" στη Μακεδονία πρός- δήθεν- απόκρουση της Βουλγαρίας, την ίδια στιγμή που για την απόκρουση του - αγαπημένου του Μεταξά- ιταλικού Άξονος δαπανήθηκαν μόλις 1,1 εκατ. δραχμές! Η επίθεση των Ιταλών ήταν γνωστή από το 1938. Η στρατιά της Ηπείρου δεν διέθετε αντιαρματικά όπλα και το απόσπασμα της Πίνδου το πρωΐ της 28ης Οκτωβρίου "ευρέθη άνευ εφεδρικών πυρομαχικών" Τα ορειβατικά πυροβόλα που αποδείχτηκαν σημαντικά στην ιταλική απόκρουση, είχαν αγοραστεί το 1925, πολύ πρίν τον Μεταξά. Ο Μεταξάς έκανε ότι μπορούσε για να μην δυσανασχετήσει τον Άξονα, μα υπολόγισε δίχως τους ανεκπαίδευτους φανφαρόνους ιταλούς στρατιώτες.

Ο Μεταξάς σύρθηκε και αναγκάστηκε να αρνηθεί το ιταλικό τελεσίγραφο και με τις ενέργειες του έκανε το παν, ώστε ο ιταλικός στρατός να κάνει φασιστικό περίπατο στην Αθήνα. Λογάριασε δίχως την ανικανότητα των ιταλών στρατιωτών και έπειτα μπήκαν στο παιχνίδι οι πραγματικοί αξιωματικοί και χρειάστηκαν υπολλείμματα του αρτιότερου στρατού στην Ευρώπη, ώστε να γίνει ο περίπατος που ονειρευόταν ο Μεταξάς.

[Ο ΜΕΓΑΣ] HANS DELBRUCK (1848-1929)- PART 2

Ο Ντελμπρύκ διαχώριζε τον πόλεμο σε δύο μορφές. Την πρώτη μορφή πολέμου την ονόμασε Niederwerfungsstrategie (στρατηγική της εκμηδένισης). Μοναδικός σκοπός ήταν η αποφασιστική μάχη και ο επικεφαλής στρατηγός εκαλείτο απλών να κρίνει αν, κάτω από τις δεδομένες συνθήκες, υπήρχαν οι πιθανότητες για μια τέτοια μάχη.

Τη δεύτερη μορφή στρατηγικής ο Ντελμπρύκ την αποκαλούσε άλλοτε Ermattungsstrategie (στρατηγική της εξουθένωσης) και άλλοτε ως στρατηγική των δύο πόλων. Εκείνο που τη διέκρινε από τη στρατηγική της εκμηδένισης ήταν το ότι η "Niederwerfungsstrategie είχε έναν μόνο πόλο, τη μάχη, ενώ η Ermattungsstrategie είχε δυο πόλους, τη μάχη και τους ελιγμούς μεταξύ των οποίων κυμαίνονταν οι αποφάσεις του στρατηγού." Στην Ermattungsstrategie, η μάχη είναι απλώς ένα από τα πολλά εξίσου αποτελεσματικά μέσα για να επιτευχθούν οι πολιτικοί στόχοι του πολέμου και ουσιαστικά δεν είναι πιο σημαντική από την κατάληψη εδαφών, την καταστροφή των καλλιεργειών ή του εμπορίου και τον αποκλεισμό. Η δεύτερη μορφή στρατηγικής δεν είναι μια απλή παραλλαγή της πρώτης ούτε κάποια υποδεέστερη μορφή της. Σε ορισμένες περιόδους της ιστορίας, λόγω πολλών παραγόντων ή του μικρού μεγέθους των στρατών, ήταν η μόνη μορφή στρατηγικής η οποία μπορούσε να εφαρμοστεί. Το έργο που επωμίζεται βάσει αυτής ο διοικητής είναι τόσο δύσκολο όσο κι αυτό που απαιτείται για την εφαρμογή της στρατηγικής της εκμηδένισης. Στην Ermattungsstrategie η διοίκηση, επειδή έχει στη διάθεση της περιορισμένα μέσα, πρέπει να αποφασίσει ποιό απ' όλα είναι το πιο πρόσφορο για την επίτευξη του σκοπού της, πότε θα δώσει τη μάχη, πότε θα κάνει ελιγμούς, πότε θα υπακούσει στο νόμο της "τόλμης" και πότε στο νόμο της "οικονομίας δυνάμεων". Μετά από προσεκτική μελέτη όλων των συνθηκών- των αντικειμενικών στόχων του πολέμου, των μάχιμων δυνάμεων, των πολιτικών επιπτώσεων και της προσωπικότητας του διοικητή των αντιπάλων- , ο στρατηγός πρέπει ν' αποφασίσει εάν ενδείκνυται ή όχι η μάχη.

Ανάμεσα στους μεγάλους στρατιωτικούς του παρελθόντος οι οποίοι ήταν στρατηγιστές της εκμηδένισης συγκαταλέγονται ο Αλέξανδρος, ο Καίσαρ και ο Ναπολέων. Όμως είχαν υπάρξει εξίσου μεγάλη στρατηγοί που είχαν εφαρμόσει την Ermattungsstrategie. Ανάμεσα σ' αυτούς ο Ντελμπρύκ κατέτασσε τον Περικλή, τον Βελισάριο, τον Βάλενστάιν, τον Γουσταύο-Αδόλφο και τον Φρειδερίκο το Μεγάλο η συμπερίληψη του οποίου ξεσήκωσε κύματα οργής από τους επικριτές του ιστορικού. Ο Ντελμπρύκ απάντησε πως τέτοιες απόψεις προσέφεραν πολύ κακές υπηρεσίες στον Φρειδερίκο. Εάν ο Φρειδερίκος άνηκε στους στρατηγιστές της εκμηδένισης πως μπορούσε να εξηγηθεί το γεγονός ότι το 1741, ενώ είχε υπό τις διαταγές του 60.000 άνδρες, απέφυγε να προσβάλλει έναν ήδη ηττημένο στρατό 25.000 μόνο ανδρών ή πως το 1745 μετά τη μεγάλη του νίκη στο Χόχενφρίντμπεργκ προτίμησε να καταφύγει σ' έναν πόλεμο ελιγμών*; Εάν έκρινε κανείς την ποιότητα ενός στρατηγού μόνο με βάση τα κριτήρια της Niederwerfungsstrategie, ο Φρειδερίκος θα έβγαινε υπερβολικά μειωμένος**. Όμως, η μεγαλοσύνη του Φρειδερίκου έγκειται στο γεγονός ότι παρόλο που είχε πλήρη συνείδηση πως οι πόροι του δεν ήταν αρκετοί ώστε να του δίνουν τη δυνατότητα να επιδιώκει τη μάχη με κάθε ευκαιρία, εντούτοις ήταν ικανός να κάνει αποτελεσματική χρήση όλων των άλλων στρατηγικών αρχών, προκειμένου να κερδίζει τους πολέμους του.

* Preussische Jahrbucher, 115 (1904), 348 κ.ε.

** Με τη μελέτη του Strategie des Perikles, ο Ντελμπρύκ έγραψε μια παρωδία που έδειχνε πως η εφαρμογή τέτοιων κριτηρίων στις εκστρατείες του Φρειδερίκου θα αποδείκνυαν τον Φρειδερίκο στρατηγό τρίτης κατηγορίας. Γι' αυτό και κατηγορήθηκε στην πρωσική βουλή για κακόβουλη προσβολή ενός εθνικού ήρωα.

[Ο ΜΕΓΑΣ] HANS DELBRUCK (1848- 1929)

Κατά τον 19ο αιώνα, οι Γερμανοί επιστήμονες, επηρρεασμένοι από τον Λέοπολντ φον Ράνκε, είχαν αναλάβει να ξεκαθαρίσουν τα ζιζάνια των μύθων που έπνιγαν την ιστορική αλήθεια. Όμως, μόνο μετά τη δημοσίευση του έργου του Ντελμπρύκ: Ιστορία Της Τέχνης Του Πολέμου εφαρμόστηκαν νέες επιστημονικές μέθοδοι για την εξέταση των αρχείων του παρελθόντος και αυτό είναι η μεγαλύτερη συνεισφορά του Ντελμπρύκ στη στρατιωτική σκέψη.

Ο Ντελμπρύκ επέστρεψε στα δόγματα του Κλαούζεβιτς και υποστήριξε πως η διεξαγωγή πολέμου και ο σχεδιασμός της στρατηγικής έπρεπε να καθορίζονται από τους στόχους της κρατικής πολιτικής και πως όταν η στρατηγική σκέψη γίνεται άκαμπτη και αυτάρκης, ακόμα και οι πιο λαμπρές επιχειρήσεις τακτικής μπορούν να οδηγήσουν σε πολιτική καταστροφή. Στα κείμενα που έγραψε ο Ντελμπρύκ στη διάρκεια του πολέμου, ο κριτικός επισκιάζει τον ιστορικό. Όταν πείσθηκε πως η στρατηγική σκέψη της ανώτατης διοίκησης ήταν αντίθετη πρός τις πολιτικές ανάγκες του κράτους, έγινε ένας από τους πιο ένθερμους υποστηρικτές ενός ειρηνικού διακανονισμού. Μετά τον Μεγάλο Πόλεμο, όταν το Ράιχσταγκ ανέλαβε να διερευνήσει τις αιτίες της γερμανικής κατάρρευσης του 1918, ο Ντελμπρύκ υπήρξε ο πιο σφοδρός επικριτής της στρατηγικής του Λούντεντορφ και η κριτική του αυτή πήγαζε βέβαια από τα διδάγματα που είχε αντλήσει από την ιστορία.

Στο μυθιστόρημα του Προύστ: Αναζητώντας τον Χαμένο Χρόνο, το τρίτο μέρος (Le Cote de Guermantes) όπου αναφέρεται στην οικογένεια Γκερμάντ, υπάρχει ένας αξιωματικός που πριοβαίνει στην εξής παρατήρηση: "Στην αφήγηση ενός στρατιωτικού ιστορικού τα πιο μικρά γεγονότα, τα πιο συνηθισμένα συμβάντα αποτελούν μόνο τα εξωτερικά δείγματα μιας ιδέας η οποία πρέπει να αναλυθεί και σαν παλίμψηστο φέρνει στο φως άλλες ιδέες." Τα λόγια αυτά δίνουν μια ακριβή περιγραφή για το πως αντιλαμβανόταν ο Ντελμπρύκ τη στρατιωτική ιστορία.

Ο Ντελμπρύκ μελέτησε εξονυχιστικά και ανέλυσε τον όγκο των στρατευμάτων που είχαν λάβει μέρος σε πολέμους του παρελθόντος. Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, ο στρατός που ο γιός του Δαρείου Ξέρξης οδήγησε κατά της Ελλάδας το 480 π.χ. αριθμούσε 2.641.610 πολεμιστές και τουλάχιστον άλλους τόσους βοηθητικούς, υπηρέτες και ακολούθους*. Ο Ντελμπρύκ τόνιζε πως ο αριθμός αυτός δεν μπορούσε να θεωρηθεί αξιόπιστος: "Σύμφωνα με τη γερμανική διάταξη πορείας, ένα σώμα στρατού, ήτοι 30.000 άνδρες, καταλαμβάνει χωρίς τα μεταγωγικά έκταση τριών περίπου μιλίων. Η φάλαγγα επομένως των Περσών θα έπρεπε να έχει μήκος 420 μιλίων, με συνέπεια όταν τα πρώτα τμήματα της θα είχαν φθάσει πια στις Θερμοπύλες τα τελευταία μόλις θα είχαν βγει από τα Σούσα στην άλλη όχθη του Τίγρη.**"
Ακόμα κι αν υπήρχε κάποια εξήγηση γι' αυτό το περίεργο γεγονός, κανένα από τα πεδία όπου είχαν δοθεί οι μάχες δεν ήταν τόσο εκτεταμένο ώστε να χωρά στρατούς των μεγεθών που δίνει ο Ηρόδοτος. Για παράδειγμα, η πεδιάδα του Μαραθώνα είναι "τόσο στενή που ένας Πρώσος αξιωματικός, ο οποίος την επισκέφτηκε πρίν από 50 χρόνια σημείωσε με αληθινή κατάπληξη πως μια πρωσική ταξιαρχία μόλις και μετά βίας θα μπορούσε να εκτελέσει εκεί τις ασκήσεις της***"

Η αφήγηση του Ηροδότου ήταν από καιρό ύποπτη και η κριτική του Ντελμπρύκ δεν ήταν πρωτότυπη. Όμως, η πραγματική του συνεισφορά βρίσκεται στο ότι εφήρμοσε την ίδια συστηματική μέθοδο ως πρός τα αριθμητικά στοιχεία σε όλους τους πολέμους που διεξήχθησαν από τον καιρό των Περσικών Πολέμων μέχρι την εποχή του Ναπολέοντα. Έτσι, εξετάζοντας τις εκστρατείες του Καίσαρα στη Γαλατία, απέδειξε πως οι εκτιμήσεις του Καίσαρα για τις δυνάμεις που είχαν συσπειρωθεί εναντίον του ήταν για πολιτικούς λόγους συνολικά υπερβολικές. Σύμφωνα με τον Καίσαρα, οι Ελβετοί στη μεγάλη τους μετανάστευση αριθμούσαν 368.000 πολεμιστές και είχαν μαζί τους προμήθειες για τρείς μήνες. Για τον Ντελμπρύκ οι υπολογισμοί αυτοί είναι μυθεύματα. Εκείνο, όμως, που βοήθησε τον Ντελμπρύκ να το αποδείξει ήταν οι παρατηρήσεις του Καίσαρα ως πρός τις προμήθειες των τροφίμων των Ελβετών. Υπογράμμισε πως για τη μεταφορά τέτοιου όγκου τροφίμων θα χρειαζόταν 8.500 άμαξες, μια φάλαγγα που θα ήταν αδύνατο να κινηθεί, στην κατάσταση που βρίσκονταν οι δρόμοι την εποχή του Καίσαρα. Το ίδιο συνέβη και με τη μελέτη του για την εισβολή των Ούννων στην Ευρώπη. Ο Ντελμπρύκ απέρριψε κατηγορηματικά την αντίληψη που επικρατούσε σύμφωνα με την οποία ο Αττίλας ήταν επικεφαλής ενός στρατού 700.000 ανδρών, περιγράφοντας απλώς τις δυσκολίες που είχε συναντήσει ο Μόλτκε όταν στην εκστρατεία του 1870 είχε χρειαστεί να διευθύνει έναν στρατό 500.000 ανδρών. "Το να διοικήσει κανείς μια τέτοια άτακτη μάζα είναι εξαιρετικά δύσκολο ακόμα κι όταν έχει στη διάθεση του σιδηροδρόμους, τηλέγραφο, τηλέφωνο και υπάρχει γενικό επιτελείο. Πώς λοιπόν μπόρεσε ο Αττίλας να οδηγήσει 700.000 άνδρες δια μέσου της Γερμανίας, να περάσει το Ρήνο, να εισβάλλει στη Γαλλία και να φθάσει ως την πεδιάδα της Σαλόν (Καταλαυνικά Πεδία), απ' τη στιγμή που ο Μόλτκε κίνησε με τόσο μεγάλη δυσκολία, στην ίδια διαδρομή, 500.000 άνδρες; Ο ένας αριθμός αποτελεί στοιχείο ελέγχου του άλλου.****"

Τον Ελληνικό στρατό στον Μαραθώνα τον συγκροτούσαν βαριά οπλισμένοι πεζικάριοι σε σχηματισμό πρωτόγονης φάλαγγας, η ευκαμψία της οποίας ήταν περιορισμένη , αφού δεν μπορούσε παρά να κινηθεί αργά και μόνο πρός τα εμπρός. Αντίκρυ του είχε έναν στρατό κατώτερο αριθμητικά, αλλά συγκροτημένο από άριστα εκπαιδευμένους τοξότες και ιππικό. Ο Ηρόδοτος γράφει πως οι Έλληνες κέρδισαν τη μάχη κάνοντας έφοδο στην κοιλάδα του Μαραθώνα διατρέχοντας έτσι μια έκταση 1670 μέτρων (περίπου ενός μιλίου) και συντρίβοντας το κέντρο της περσικής παράταξης. Σύμφωνα, όμως, με το εκπαιδευτικό βιβλίο του γερμανικού στρατού, στρατιώτες με πλήρη εξάρτυση μπορούν να τρέξουν για δύο περίπου λεπτά της ώρας, με άλλα λόγια να καλύψουν μια απόσταση 329 έως 350 μέτρων. Οι Αθηναίοι δεν ήταν ελαφρότερα εξοπλισμένοι απ' ότι οι Γερμανοί στρατιώτες και είχαν δυο επιπρόσθετα μειονεκτήματα. Δεν ήταν επαγγελματίες στρατιώτες, αλλά επιστρατευμένοι πολίτες και πολλοί από αυτούς ήταν πάνω από το όριο ηλικίας που ορίζουν για τη στράτευση οι σύγχρονοι στρατοί. Επιπλέον, η φάλαγγα ήταν μια συμπαγής μάζα ανδρών πράγμα που έκανε αδύνατο τον οποιονδήποτε γρήγορο ελιγμό. Μια επίθεση από μια τέτοια απόσταση θα είχε μετατρέψει τη φάλαγγα σε μια αποδιοργανωμένη μάζα που οι επαγγελματίες Πέρσες θα την είχαν κατακρεουργήσει πολύ εύκολα*****.

* Ηρόδοτος, 7: 184-187.

** Geschichte der Kriegskunst, 1: 10.

*** Hans Delbruck, Numbers in History (London, 1913), 24

**** Hans Delbruck, Numbers in History (London, 1913), 18

***** Το επιχείρημα του Ντελμπρύκ εξασθενεί εάν υποθέσει κανείς πως οι Έλληνες άρχισαν την επίθεση τους όταν βρέθηκαν σε ακτίνα βέλους. Ο Ηρόδοτος όμως λέει καθαρά (6: 115) πως "άρχισαν να τρέχουν κατά του εχθρού από απόσταση όχι λιγότερη από ένα μίλι." Ο Ούρλιχ φον Βιλαμόβιτς υποστήριζε τον Ηρόδοτο, λέγοντας πως η θεά Άρτεμις είχε δώσει στους Έλληνες αρκετή δύναμη για να κάνουν μια τέτοια έφοδο και επέκρινε αυτό το είδος της επιστημονικής μεθόδου, η οποία υποτιμούσε τη σημασία του θεϊκού και άλλες μορφές έμπνευσης. Την άποψη του Βιλαμόβιτς υποστήριζε και ο Κρομάγιερ με τον οποίο ο Ντελμπρύκ διαφώνησε στο Historische Zeitschrift (95: 1 κ.ε., 514 κ.ε.)

michael corleone y apollonia

Manic Street Preachers - Indian Summer

Supergirl

Roland Freisler Part 5

Roland Freisler Part 4

Roland Freisler Part 3

Roland Freisler Part 2

Roland Freisler Part 1

Σ' Έχω Κάνει ΘΕΟ!!!

Σορυ Μαζώ, αλλα είναι και γαμώ

ΕυρωΑραβία

Στο πολύκροτο βιβλίο του: Εξουσία και Παράδεισος, ο R. Kagan εξηγεί γιατί, κατά την άποψή του, η ΕΕ έχει παραιτηθεί από τις ζωτικές λειτουργίες ασφάλειας και γιατί δεν επιθυμεί πολέμους ακόμη και εάν αυτοί έρχονται και βρίσκονται προ των θυρών της. Ο ένας λόγος, υποστηρίζει, είναι ότι η Ευρώπη συνήθισε να καλύπτεται πίσω από τη στρατιωτική ομπρέλα των ΗΠΑ και να μην πληρώνει το κόστος αυτής της "εγγύησης". Ότι, δηλαδή, μπόρεσε να οικοδομήσει το κοινωνικό της κράτος χάρη στο γεγονός ότι το βάρος των αμυντικών δαπανών δεν το έφερε η ίδια. Ότι επιπλέον "δείχνοντας αγνωμοσύνη" πρός τις ΗΠΑ προβάλλει το δικό της μοντέλο της φθηνής άμυνας και του ακριβού κοινωνικού κράτους ως μια δομή κοινωνίας που υπερέχει των κατ' αυτήν φιλοπόλεμων Αμερικανών.

Παρά το γεγονός ότι οι θέσεις του Kagan υπήρξαν αφορμή μιας μεγάλης δημόσιας συζήτησης στην Ευρώπη, μαζί με εκείνη του Ramsfeld για παλιά και νέα Ευρώπη, υπάρχουν στις ΗΠΑ, πολύ πιο σφοδρές επιθέσεις και κατηγορίες εναντίον της Ευρώπης, όπως ότι ηδη έχει πάρει το δρόμο αποκοπής από τις παραδόσεις της δυτικής πολιτικής.

Οι κατηγορίες διακρίνονται σε δύο διαφορετικά "δια ταύτα":
Σύμφωνα με το πρώτο, η Δύση και οι ΗΠΑ κινδυνεύουν να χάσουν τη Δυτική Ευρώπη λόγω της έλλειψης κάθε διάθεσης των Ευρωπαίων να αντιπαλέψουν τους εχθρούς του Διαφωτισμού, της Δημοκρατίας και των Δυτικών αξιών.
Σύμφωνα με το δεύτερο, η Ευρώπη έχει ηδη χαθεί από τη δυτικού τύπου και στόχων πολιτική και το μόνο που απομένει στις ΗΠΑ είναι να αναγνωρίσουν ότι, στην πραγματικότητα, έχει μετεξελιχθεί σε μια ΕυρωΑραβία! Σε μια Ευρώπη, δηλαδή, που ηθικά έχει παραδοθεί στους μουσουλμάνους εξτρεμιστές και πολιτικά τείνει να υποκλιθεί σε αυτήν την ηθική της υποχώρηση.

Σύμφωνα με τον Mark Steyn* η ΕΕ βρίσκεται καθ' οδόν να μετεξελιχθεί σε ΕυρωΑραβία, ενώ είναι ήδη μια "ημι-ισλαμοποιημένη Ευρώπη"("a semi-islamified Europe"). Αυτό κατά την άποψη του καθορίζει και τις δύο θεμελιακές διαφορές ανάμεσα στις ΗΠΑ και την Ευρώπη. Για τις πρώτες η μάχη ενάντια στον ισλαμικό φασισμό είναι μια αναγκαιότητα και αφορά στον πόλεμο με έναν εξωτερικό εχθρό, ενώ για την Ευρώπη είναι ένα καθήκον που θέλει να αποφύγει, διότι ήδη βρίσκεται στα "πρώιμα σκαλοπάτια ενός μη κηρυγμένου εμφυλίου πολέμου"** Πίσω δε από τον αντιαμερικανισμό, όπως υποστηρίζει ο Stein, κρύβεται η ιστορική πορεία πτώσης της Ευρώπης συνολικά, πολιτικά, ηθικά, δημογραφικά, σε αξίες και ιδέες.

Ακόμα πιο σκληρός στις εκτιμήσεις του για τη μετεξέλιξη της Ευρώπης σε ΕυρωΑραβία είναι ο γνωστός δημοσιολόγος B. Bower, ο οποίος υποστηρίζει ότι οι εξτρεμιστές ισλαμιστές καταστρέφουν την Ευρώπη εκ των έσω, διότι η τελευταία κοιμάται τον ύπνο του δικαίου. Οι Ευρωπαίοι πιστεύουν ότι είναι ρεαλιστές, αλλά κατά τον Bower, στην πραγματικότητα, είναι φαταλιστές. Έχουν αποδεχθεί τον ισλαμικό εξτρεμισμό ως δεδομένο. Η διαφορά με τον Μεσαίωνα είναι ότι τότε πολέμησαν για τη Δύση, ενώ αρνούνται να πράξουν κάτι ανάλογο σήμερα.

Χαρακτηριστική, τέλος, είναι η άποψη που διατυπώνει ο γνωστός Γερμανός δημοσιολόγος H.M. Broder. Υποστηρίζει ότι η Ευρώπη βρίσκεται σε πορεία παράδοσης στους ισλαμιστές. Έχει παραιτηθεί από τις θεμελιακές αρχές του Διαφωτισμού. Στο όνομα του να μη θίξει τους ισλαμιστές, η Ευρώπη έχει προωθήσει διαδικασίες αυτολογοκρισίας. Κάτι που σημαίνει παραίτηση από την ελευθερία του λόγου και το δικαίωμα της κριτικής, που είναι συστατικά του πυρήνα της δημοκρατίας και του διαφωτισμού. Έχει καταντήσει να είναι πιο προσεκτική έναντι των τρομοκρατών (στο όνομα του να μην τους προκαλεί) απ' ότι ενάντι χουλιγκάνων στα γήπεδα και απεργών στους τόπους εργασίας. Ότι η Ευρώπη υποβοηθά την πορεία του κόσμου σε συνθήκες όπου όποιος νοιώθει από κάτι προσβεβλημένος δικαιούνται και να το εξαφανίζει(στο όνομα του Μωάμεθ, του Εβραίου, του ομοφυλόφυλου). Κατά τον Broder είναι μια λογική που επιτρέπει όποιος νοιώθει να τον ενοχλεί κάποιος ή κάτι να τιμωρεί μόνος του την αιτία της ενόχλησης. Πρόκειται για μια λογική, όπως υποστηρίζει, που θα προτρέπει στο μέλλον τους Ινδούς να μας "καθαρίζουν", αφού εμείς οι Δυτικοί τρώμε τις κατ' αυτούς ιερές αγελάδες!

Με δυο λόγια: Οι ΗΠΑ πολεμούν τον ισλαμικό φασισμό στο όνομα των αξιών του Δυτικού Διαφωτισμού, ενώ η Ευρώπη τον υποθάλπει.




* Mark Steyn: America Alone(2006)

** στο ίδιο. Μάλιστα, αναρωτιέται για το ποιός είναι ο χειρότερος εχθρός: οι ΗΠΑ που παγκοσμιοποιούν το χάμπουργκερ ή ο παγκοσμιοποιημένος μουσουλμανικός εξτρεμισμός που έχει παγκοσμιοποιήσει τις θεολογικές σχολές;

Nazi Leaders Executed At Nuremberg

White Stripes - Effect and Cause (Live)

SYRIZA

Όταν ο Αλέκος διάβαζε...

LAOS

Foxy Karatzaferis!

KKE

Καλύτερα να αυτομαστιγωθείτε, σύντροφοι, που φέτος κάνετε τα "γλυκά μάτια" στους απόγονους των ταγματασφαλιστών και των ακροδεξιών ορφανών που θα σας χαρίσουν την ψήφο τους...

Τζουκασβίλι που σας χρειάζεται!!!

ND-BAIRAKTARIS

Όταν μιλούσε για "νταβατζήδες"... είχε βάλει τζατζίκι στο σουβλάκι;

PASOK-LALIOTHS

Υποτονικός, χωρίς πυγμή, σκιά του παλιού καλού Κώστα Λαλιώτη, αναμένοντας την κάθαρση, καρπώνοντας το
δίκιο και την ευθύνη της καθολικότητας του ήλιου του πράσινου-
τί χαλεπή νύχτα- εναρμονισμένος με την προσδιορισμένη
λίμνη που λούζεται στο φώς ενός φεγγαριού, μεστωμένου,
ακόμη, από τα σημάδια της προηγούμενης σφαγής.

Το ροκ έχει πεθάνει για τον σκληρό Κώστα...

GREEK ELECTIONS 2007

It's coming home...

Να τι γράφει ο λογοτεχνικός κριτικός του γερμανικού περιοδικού «Der Spiegel», Φίλιπ Όλτερμαν, που ζει 10 χρόνια στην Αγγλία, σχετικά με το – προ ημερών- φιλικό μεταξύ Αγγλίας και Γερμανίας:

«Το πρόβλημα μου ήταν πως κατά βάθος δεν ευχήθηκα ούτε στην Αγγλία, ούτε στη Γερμανία να νικήσουν. Ο Άγγλος είναι μόνο στην ήττα αληθινός gentleman, στον θρίαμβο χάνει κάθε ίχνος τακτ. Που να δείτε πόσα sms μου έστελνε ο συμπαθέστατος Άγγλος φίλος μου Andrew εκείνη τη νύχτα του Μονάχου (Γερμανία-Αγγλία 1-5) και αρκετές εβδομάδες αργότερα! Και τώρα στο 10’ στο γκολ των Άγγλων μου έστειλε ένα: «άρπα τη γκεσταπόφατσα!»
Επίσης, οι Γερμανοί σπάνια δείχνουν στα παιχνίδια με την Αγγλία την καλύτερη πλευρά τους. Οι Άγγλοι υποδέχτηκαν τον γερμανικό εθνικό ύμνο με σφυρίγματα. Όταν έγινε το 1-0 από τον Lampard, φοβόμουν την επόμενη φορά που θα πήγαινα σε bar με τον Andrew! Ανάσανα βαθιά όταν ισοφάρισε ο Kuranyi στο 25’. Ένα τέταρτο μετά ο Pander μας έδωσε προβάδισμα και νίκη και τότε οι Γερμανοί βάλθηκαν να τραγουδούν, ειρωνικά, το «Football coming home»! Το αγγλικό κοινό; Ύποπτα ήρεμο.
«Αναιδείς, θρασείς, μπάσταρδοι!», μουρμούρισε ένας κύριος πίσω μου, κάνοντας κρακ στις αρθρώσεις των δακτύλων του…

Κι όμως, μεγαλειώδες δεν ήταν τόσο το αποτέλεσμα, αλλά ο τρόπος παιχνιδιού της Γερμανίας. Σίγουρες πάσες, πολλή κίνηση, κλεψίματα της μπάλας. Ο Χίλμπερτ, που μπήκε στο 53', μόνο με τον Τόνιο Κρέγκερ του Τόμας Μαν μπορούσε να συγκριθεί. Αραγε, το γνώριζε αυτό κανείς από τους Αγγλους γύρω μου; Εμένα αγαλλίασε η καρδιά μου. Στο εξαίρετο βιβλίο του για την ιστορία του ανταγωνισμού στο γερμανο-αγγλικό ποδόσφαιρο «The Best of Enemies» ο Αγγλος συγγραφέας Ντέιβιντ Ντάουνινγκ θεωρεί ότι η αγγλική επικράτηση στο Μουντιάλ 1966 δεν αντιπροσωπεύει τον γνήσιο θρίαμβο, αλλά μάλλον μια πληγή που εδώ και 40 χρόνια βαραίνει τους ώμους των "Λιονταριών". Πληρώνουν ακόμη τη φιλοσοφίατης τότε νίκης του Αλφ Ράμσεϊ, που εξουσιάζει την αγγλική ψυχή ποδοσφαίρου και εμποδίζει τις μεταρρυθμίσεις: την εμμονή, δηλαδή, ότι οι νίκες έρχονται με το ανθεκτικό τάκλιν και τη μονότονη μακρινή μπαλιά. Μετά το 1-2 του Γουέμπλεϊ θέλω να συμφωνήσω με τον Ντάουνινγκ. Όταν, έληξε το ματς τηλεφώνησα στον Andrew. Δεν απάντησε. Καθαρή σύμπτωση, ίσως…»

* Αναδημοσίευση από την "Ελευθεροτυπία" 08/ 09/ 2007

Ο πΡοΔρΟμΙκΟς ΜαΡξΙσΤιΚόΣ σΟσΙαΛιΣμΟς ΤοΥ NsDaP

Η δεκαετία του 1920 υπήρξε η περίοδος της ιδεολογικής διαμόρφωσης και της αποκρυστάλλωσης της πολιτικής φυσιογνωμίας του εθνικοσοσιαλιστικού κινήματος. Στο προδρομικό του NSDAP, Γερμανικό Εργατικό Κόμμα (DAP), όπως αυτό σχεδιάστηκε από τα στελέχη της Εταιρίας της Θούλης, η «σοσιαλιστική» του συνιστώσα δεν αποτελούσε απλό προσωπείο, προκειμένου το κόμμα να καταστεί ικανό να διεμβολίσει τα εργατικά στρώματα. Η επιρροή της Εταιρίας, ωστόσο, διατηρήθηκε για περιορισμένο χρονικό διάστημα, για να τερματιστεί οριστικά με την αποχώρηση του πρώτου προέδρου του κόμματος Karl Harrer. Η αποχώρηση του τελευταίου μετέβαλε άρδην τις ισορροπίες στο DAP, με αποτέλεσμα το αμέσως επόμενο διάστημα, να επικρατήσουν στελέχη, τα οποία, σε αντίθεση με τους αριστοκράτες της Εταιρίας της Θούλης, είχαν όντως δεχτεί την επίδραση των σοσιαλιστικών ιδεών. Στον Drexler, ειδικότερα, η αγωνιώδης προσπάθεια συμβιβασμού εθνικισμού και σοσιαλισμού, υπήρξε πυρήνας του αφελούς ιδεολογήματος του, ενώ ο οικονομικός «εγκέφαλος» του DAP, Gottfried Feder, θεωρούσε, με κάθε ειλικρίνεια, τον εαυτό του ριζοσπάστη σοσιαλιστή. Το γεγονός αυτό δεν πρέπει να εκπλήσσει, πάντως, δεδομένου ότι η ίδρυση του DAP απείχε 14 μόλις μήνες από την έκρηξη της Οκτωβριανής Επανάστασης στη Ρωσία, η οποία άσκησε μέγιστη επιρροή σε παγκόσμιο επίπεδο.

Η επίδραση, ωστόσο, του μαρξιστικού σοσιαλισμού στο DAP, μολονότι αξιοσημείωτης έκτασης, παρέμεινε επίπλαστη όσο και αποσπασματική. Οι (διεθνιστικές) σοσιαλιστικές ιδέες υπέστησαν, καταρχήν, κρίσιμη παραμόρφωση, καθώς τοποθετήθηκαν στην υπηρεσία του ακραίου και μεγαλογερμανικού Volkisch εθνικισμού. Η παραμορφωμένη αυτή πρόσληψη του σοσιαλισμού, έχει, ωστόσο, ιδιαίτερη σημασία, καθώς απηχεί, στην πραγματικότητα, τις παραδοσιακές αντικαπιταλιστικές τάσεις του Volkisch κινήματος. Σε τελική θεώρηση, επομένως, ο «επαναστατικός σοσιαλισμός» του DAP αποτελεί έκφραση της μικροαστικής προέλευσης του κόμματος και παρονομασία, ουσιαστικά, του ριζοσπαστικού αντικαπιταλισμού του. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, κεντρικός ιδεολογικός άξονας του DAP παρέμεινε ο ακραίος Volkisch εθνικισμός, συνδεδεμένος, πάντα, με τον φυλετικό αντισημιτισμό.

* απόσπασμα από το βιβλίο του Κώστα Λαναρά: "Εθνικοσοσιαλισμός. Κίνημα, Κόμμα, Κράτος"

GREEK FIRES: European solidarity

ΒαΣιΚέΣ αΡχΕς ΔηΜοΚρΑτΙκΗς ΕκΛοΓιΚήΣ δΙαΔιΚαΣίΑς...

Ο συνειδητοποιημένος πολίτης και συνάμα αξιόπιστος σύμμαχος της πολιτιστικής κοινωνικής συνοχής αυτής της χώρας είναι μονάχα ο εχθρός της εξουσίας, ο ορκισμένος αντιεξουσιαστής, που απαντάει με βία στην εξουσιαστική βίαιη χειραγώγηση και την ποδηγέτηση, ονειρεύεται την καταστροφή σε οτι δημιουργήθηκε για να καταστρέψει και επιθυμεί την βίαιη διάλυση των ενόπλων εθνικών δυνάμεων και την ενσωμάτωση αυτών σε μορφοπλασματικές μορφές γεωμετρίας, όσο και την κατάργηση της αστικής έννοιας της δικαιοσύνης και την αντικαστάσταση αυτής με τον σοδομικό φιλοτελισμό.

Όλοι οι άλλοι θεωρούνται ως κοινωνικοπολιτικά επικίνδυνοι και πρέπει να συλληφθούν ως εχθροί της ισορροπίας του κοινωνικού ιστού.

Μανιφέστο Υπέρ Της Εν Γένει Οιδιπόδειας Προστασίας Του Δημοκρατικού Κοινωνικού Ιστού Και Της Ηδονιστικής Μυρωδιάς Της Ελληνικής Οικογένειας.

Gotan Project - Diferente

Πλυντε Κανα Πιατο Καλυτερα Ρεεεε!!!!

Smack My Bitch Up, Spiderman...

Τι Πιο Υπέροχο Από Το Ποδόσφαιρο...

ΤΡΕΧΑ JIMMYYYYYY.........

V for Vendetta

Τα Πράγματα Με Το Όνομα Τους!

Παρακολουθήσαμε εμβρόντητοι την Πάρνηθα να καίγεται. Παρακολουθούμε εμβρόντητοι τις παγκόσμιες κλιματολογικές αλλαγές. "Ο καιρός τρελλάθηκε!", πρόκειται ίσως για τη μεγαλύτερη ύβρη που ακούστηκε από τα δίποδα. Οι δημοσιοτσάτσοι ανέλυσαν το εφιαλτικό μέλλον του πλανήτη. Οι ειδικοί ανακοινώνουν ότι "το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω". Το πρόβλημα παγκόσμιο. Αναλύσεις επί αναλύσεων... Ειδικοί επί ειδικών... Συναυλίες για την υπερθέρμανση του πλανήτη. "Σώστε τον πλανήτη!" απαιτούν οι διαφημιστές. Ο ΟΠΑΠ προσφέρει 500.000 ευρώ για αναδάσωση. Σε ποιόν; Από την τσέπη ποιού; Είναι σωστή κίνηση η αναδάσωση αυτή τη στιγμή, όταν το δάσος της Πάρνηθας δεν έχει προλάβει να ανακουφιστεί από την καταστροφή;

Με διασκέδαση παρακολουθήσαμε την Κυριακή το απόγευμα τους τηλεορασόπληκτους να απαιτούν την αναδάσωση σε... αυθόρμητο συλλαλητήριο. Αρχίδια! Ημίμετρα και όλοι οι μαλάκες είμαστε καλά με την άθλια συνείδηση μας.

Λοιπόν... για να λέμε τα πράγματα με το- γαμημένο- τους όνομα:

Η υπερθέρμανση του πλανήτη παρουσιάζεται ως η ρίζα του κακού. Λάθος! Η ρίζα του κακού είναι ο αυτουργός της υπερθέρμανσης. Ο υπερπληθυσμός! Ναι, ο υπερπληθυσμός. Μην χώνεται το κεφάλι σας στην άμμο για να μην σας δουν. Η λύση του τεράστιου προβλήματος είναι ο υπερπληθυσμός. Εάν όλες οι χώρες ακολουθήσουν το παράδειγμα της Κίνας, τότε υπάρχει αμυδρή ελπίδα! Όποιος προπαγανδίζει τον υπερπληθυσμό και στηλιτεύει την υπογεννητικότητα να φυλακίζεται ισοβίως και να δημεύεται η περιουσία τους, όπως και των συγγενών του! Αυστηρές και εξοντωτικές ποινές για τους πολύτεκνους, οι οποίοι αποτελούν τον σημαντικότερο εχθρό του πλανήτη. Καμία διευκόλυνση στους εχθρούς του πλανήτη! Οι κυβερνήσεις που προσφέρουν διευκολύνσεις στους πολύτεκνους να καταγγέλονται ως παράνομες.

Σε ομιλία του πριν περίπου έναν χρόνο στην Ακαδημία Επιστημών του Τέξας ο καθηγητής Eric R. Pianka υποστήριξε ότι πρέπει να εξολοθρευτεί το 90% του παγκόσμιου πληθυσμού. "Δεν είμαστε καλύτεροι από τα βακτήρια" είπε υπεραμυνόμενος Μαλθουσιακές "μέρες της κρίσης"όπου ο υπερπληθυσμός θα καταστρέψει τη γη. Τέτοιες φωνές χρειάζεται τώρα- περισσότερο από κάθε άλλη φορά- ο πλανήτης.

Το πρόβλημα είναι τόσο μεγάλο που δεν θα το λύσει ούτε ένας πυρηνικός Γ' Παγκόσμιος Πόλεμος! Ο πλανήτης βρίσκεται σε πόλεμο με περισσότερους από 6 δισεκατομμύρια(!!!) ανθρώπους και οι νοήμονες και σώφρονες άνθρωποι του μέλλοντος πρέπει να σταθούμε στο πλευρό του πλανήτη εναντίον της- ασήμαντης- ανθρώπινης ζωής.

Το πρόβλημα είναι ο υπερπληθυσμός, κύριοι υποκριτές και κανείς δεν μιλάει γι αυτό.

Εάν όλα τα παραπάνω σας φαίνονται φρικιαστικά, φασιστικά, κομμουνιστικά ή στρουχτουραλιστικά... αγνοήστε τα και διαβάστε το παρακάτω απόσπασμα από άρθρο του καθηγητή Πολιτικής Οικονομίας στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, Θεόδωρου Λιανού:

"Είναι πολύ πιθανόν στο μέλλον, όταν οι πληθυσμιακές πιέσεις γίνουν ακόμη πιο έντονες, να εμφανισθούν αυθόρμητα ή να δημιουργηθούν βάσει σχεδίου μηχανισμοί σταθεροποίησης ή μείωσης του πληθυσμού. Πάντως, αν εμείς δεν κάνουμε αυτό που πρέπει με τρόπο συστηματικό και ανώδυνο, θα το κάνει η φύση με τρόπο βίαιο και επώδυνο. "

Καλημέρα σας, ανθρωπάκια!

ΚοΨ...ίΔιΑ!

Τα χαρακώματα άνοιξαν, σύντροφοι!

Εμπρός στον εμφύλιο της αριστεράς με καπεταναίους ΝΔ και ΠΑΣΟΚ!

«Το ΚΚΕ είναι ένα κόμμα που λειτουργεί ενισχυτικά προς την κυβέρνηση όταν είναι η ΝΔ, και καταστροφικά όταν είναι το ΠΑΣΟΚ», δήλωσε ο κ. Πάγκαλος σε συνέντευξή του στον «Τύπο της Κυριακής» για να προσθέσει: «Εγώ πιστεύω ότι υπάρχει συμμαχία και έχω πει λίγα γι αυτήν.
Υπάρχουν και κοινές επιχειρήσεις! Επιχειρήσεις με συγκεκριμένο οικονομικό αποτέλεσμα. Αυτό είναι μια σύμπραξη. Στη Βουλή τη βλέπουμε τη σύμπραξη, τη ζούμε.
Τους βλέπουμε να συνεννοούνται, όταν έρχεται η ώρα των ψηφοφοριών (...) Η πρόταση ΚΚΕ, ΝΔ και του κ. Κολιοκώστα, που μάθαμε ότι διορίστηκε η κόρη του στη Βουλή, είναι ταυτόσημη».

«Ο Θ. Πάγκαλος είναι γνωστός αντικομμουνιστής και μάλιστα παλιάς κοπής», απάντησε το βράδυ του Σαββάτου με ανακοίνωσή του το γραφείο Τύπου του Περισσού, ενώ η κ. Παπαρήγα κατηγόρησε τον πρώην υπουργό ότι προχώρησε «με την ανοχή, αν όχι κατ εντολή του προέδρου του ΠΑΣΟΚ σε μια νέα πρωτοφανή αλλά και εντελώς για γέλια επιχείρηση προβοκάτσιας». Η γραμματέας του ΚΚΕ σύστησε στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ «να μην υποχωρεί κάτω από τις τρέχουσες ανάγκες στην κάλπη, να μην κάνει πως δεν βλέπει το οπλοστάσιό του απέναντι στο ΚΚΕ, δεν πρέπει να αξιοποιεί τους οπαδούς του Γλίξμπουργκ και της Κόκκινης Μηλιάς».

«Τον λόγο έχει ο Γιώργος Παπανδρέου, να δηλώσει αν συμφωνεί ή όχι με τη λογική της προβοκάτσιας. Αν ο ίδιος θεωρεί ότι είναι θύμα προβοκάτσιας, δικό του θέμα είναι να χρησιμοποιήσει τη μέθοδο οδόντα αντί οδόντος, αν και για εμάς είναι απορριπτέα, απέναντι σε αυτούς που κάνουν προβοκάτσια και όχι σε αυτούς που τον αντιπολιτεύονται με πολιτικά επιχειρήματα και από ταξική σκοπιά», συνέχισε η κ. Παπαρήγα, χαρακτηρίζοντας τον κ. Πάγκαλο «δειλό» και προειδοποιώντας πως «υπάρχουν πολλοί που δεν συμπαθούν την κομμουνιστική ιδεολογία αλλά μισούν τον αντικομμουνισμό».

... και το "κερασάκι στην τούρτα" από έναν τέως "σύντροφο":

Στρατηγικού χαρακτήρα η επιθετικότητα του ΚΚΕ κατά του ΣΥΝ
Μάκης Κοψίδης

Κυριακάτικη Αυγή, 01/07/2007

Καθημερινά σχεδόν παρακολουθούμε τις σφοδρότατες επιθέσεις της ηγεσίας του ΚΚΕ κατά του ΣΥΝ. Δεν πρόκειται για κάποιο νέο. Έχει όμως σημασία να προσεγγίσουμε τον χαρακτήρα αυτής της επίθεσης. Επίθεση που δεν είναι περιστασιακή ούτε εντάσσεται απλώς σε κάποια προεκλογική τακτική. Δεν είναι καν τακτική αλλά στρατηγική επιλογή, η οποία μάλιστα πατά σε θεωρητική βάση.

Η στροφή στις καθαρόαιμες σταλινικές θεωρίες της δεκαετίας του 30, σε σχέση με πιο λάιτ εκδοχές (μπρεζνιεφισμός κ.λπ.), που άρχισε δειλά μετά την κατάρρευση του "υπαρκτού", έχει πλέον κυριαρχήσει. Αποτελούν αφετηρία τόσο για συντηρητικές θέσεις που διατυπώνονται συχνά- πυκνά σε διάφορα ζητήματα όσο και στην αντιμετώπιση άλλων κομμάτων. Δεσπόζει πλέον η σταλινική εκδοχή στην αντιμετώπιση της σοσιαλδημοκρατίας και της εκτός Περισσού αριστεράς. Εχει παγιωθεί η θέση ότι η πάλη κατά του συστήματος, η άνοδος του ΚΚΕ για να είναι αποτελεσματικά πρέπει να συνοδεύονται"με την ήττα της σοσιαλδημοκρατικής πολιτικής οποιασδήποτε εκδοχής και προέλευσης, ιδίως της οπορτουνιστικής" ("Ριζοσπάστης" 24.6.07 ). Δηλαδή με την ήττα του ΠΑΣΟΚ και ιδίως του ΣΥΝ.

Από δώ προκύπτει από τη μια ο αντιΠΑΣΟΚισμός αντί της πολιτικής κριτικής και από την άλλη η λυσσώδης προσπάθεια εξαφάνισης του ΣΥΝ. Η αντίληψη αυτή είναι το"ευαγγέλιο" του ηγετικού πυρήνα, δηλαδή των μελών του Π.Γ. και της Κ.Ε. που συναπαρτίζουν τον κομματικό μηχανισμό εξουσίας. Αποτελεί τον κορμό της πολιτικής γραμμής του ΚΚΕ που εκδηλώνεται σε κάθε επίπεδο, ακόμα και στο εσωκομματικό. Είναι χαρακτηριστικό ότι το καθοριστικό κριτήριο ανάδειξης στελεχών, ιδίως στην κορυφή της κομματικής πυραμίδας, είναι το κατά πόσο και σε τι ένταση επιτίθενται στο ΠΑΣΟΚ και κυρίως στον ΣΥΝ .

Έτσι εξηγείται και ο ...διαγωνισμός στελεχών, σε όλη την πυραμίδα, στις αντιΣΥΝασπισμικές και αντιΠΑΣΟΚικές επιδόσεις. Από τη κατάσταση αυτή είναι καθαρό ότι η επίθεση στον ΣΥΝ θα συνεχιστεί μετεκλογικά. Βεβαίως, όπως η κίνηση είναι χαρακτηριστικό της πολιτικής, έτσι και τα κόμματα δυνητικά αλλάζουν. Όμως στην περίπτωση του ΚΚΕ δεν υπάρχει κανένα δεδομένο ότι θα έχουμε αλλαγές. Η πλήρης και βαθιά εμπέδωση σε ολόκληρο τον ηγετικό πυρήνα των παραπάνω θέσεων καθιστούν στον ορατό χρονικό ορίζοντα αδύνατη την όποια αλλαγή πλεύσης. Είτε στην πιθανότατη αλλαγή της Γ.Γ. μετεκλογικά είτε και σε αλλαγή του συσχετισμού στην αριστερά υπέρ του ΣΥΝ.

Ακόμα και στην υποθετική περίπτωση που ο ΣΥΝ μετακινηθεί τόσο πολύ ώστε να ταυτιστεί πλήρως με το ΚΚΕ, ο ΣΥΝ θα έχει την ίδια αντιμετώπιση. Ας κατανοηθεί ότι ο ΣΥΝ δεν είναι μόνο"εχθρός του λαϊκού κινήματος" όπως το ΠΑΣΟΚ. Είναι και κάτι παραπάνω. Αποτελείται σε μεγάλο βαθμό από "προδότες του κόμματος". Και ο Περισσός δεν ξεχνά...

Ως εκ τούτων, η υπόθεση σχηματισμού της "Μεγάλης Αριστεράς" που αρκετά στελέχη οραματίζονται είναι μία μεγάλη αυταπάτη. Τα"αγαπησιάρικα" καλέσματα στο ΚΚΕ μόνο συσκότιση για τον πραγματικό χαρακτήρα του ΚΚΕ δημιουργούν. Μόνο εύσημα προοδευτικότητας δίνουν σε ένα κόμμα που ερωτοτροπεί με συντηρητικές επιλογές. Σε ένα κόμμα που προκειμένου να υπερασπιστεί την "αριστερή" καθαρότητά του και τον αντιευρωπαϊσμό του, δεν διστάζει να ταυτιστεί με τον Μπλερ και τους δίδυμους Πολωνούς, τους θύλακες δηλαδή των ΗΠΑ στην Ε.Ε. Όσοι δεν κατανοούν ότι η αιχμή του δόρατος του ΚΚΕ στρέφεται κατά του ΠΑΣΟΚ και ιδιαίτερα κατά του ΣΥΝ αφήνοντας στο απυρόβλητο τη ΝΔ και επιμένουν να το τοποθετούν στις αντι-δικομματικές δυνάμεις διαπράττουν σοβαρό λάθος.

Αντί της αντιπαράθεσης, ιδεολογικής και πολιτικής, σε όλα τα επίπεδα, ακολουθείται μία τακτική που πρακτικά περιορίζει την κριτική στα αντι-ενωτικά του ΚΚΕ,ενισχύοντας έτσι την ιδιότυπη ασυλία που απολαμβάνει. Τακτική που για το ΚΚΕ, και ιδιαίτερα μπροστά σε εκλογές, είναι το καλύτερο δώρο.

* Ο Μάκης Κοψίδης είναι μέλος της ΚΠΕ του ΣΥΝ

Ηρεμία, σύντροφοι!

Μην κολυμπάτε με κλειστά τα μάτια στο ρέμα του δικομματισμού!

Κι εσύ τέκνον, Μάκη;

Έρως Τρία...

Από μικρός έχω ευκοιλιότητα. Συνεχής. Ακατάπαυστη. Και πάντα απορούσα με εκείνους που είχαν προβληματα δυσκοιλιότητας και παραπονιόντουσαν. Εντάξει. Το να κάνεις 17 ημέρες για να πας τουαλέτα το θεωρώ απείρως καλύτερο από το να πηγαίνεις 17 φορές την ημέρα. Το πρόβλημα μου με ανάγκασε να απομακρυνθώ από τους ανθρώπους. Να ζήσω στην απομόνωση. Σκόρπιες δουλειές, του ποδαριού, ίσα ίσα για να βγάζω τον μήνα. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω και πολλά έξοδα. Την βολεύω μια χαρά. Να μην είχα και αυτήν την γαμημένη ευκοιλιότητα......αργγκκκ......όχι πάλιιιιιιι.......επιστρέφω........ .......καλύτερα τώρα.

Κάτι τέτοιες στιγμές σκέφτομαι ότι αυτά που πραγματικά σκοτώνουν τον άνθρωπο δεν είναι ο πόλεμος, η οικολογική καταστροφή, το πηρυνικό ολοκαύτωμα. Είναι τα απλά, καθημερινά πράγματα: μια καμένη λάμπα, η αναμονή στο τμήμα για να εκδώσεις ταυτότητα, να έχει τελειώσει το χαρτί υγείας.

Σήμερα είχα και πάλι ορέξεις. Και ήμουν αποφασισμένος να την βρώ και να την ακούσω για τα καλά. Πήρα την σφουγγαρίστρα και ξεβίδωσα την βάση. Ασάλιωτα, έχωσα το πλαστικό κοντάρι στον κώλο μου. Το έχωσα ΒΑΘΙΑΑΑΑΑΑΑΑ........και μου άρεσε. Η αίσθηση ήταν εκπληκτική. Καλύτερη από κάθε άλλη φορά. Ίσως γιατί σήμερα το είχα πιο πολύ ανάγκη. Για να μεγεθύνω την απόλαυση, το έβαλα κόντρα στον τοίχο. Και άρχισα να σπρώχνω με δύναμη και παλινδρομικές κινήσεις. Ωωωω!!! Άγιε των Αγίων!!!! Ηδονή!!!! Και ξανά. Και ξανά. Και ξανά.

Και τότε μου ήρθε η έμπνευση. Πήρα την άλλη την μαλακία της σφουγγαρίστρας, αυτήν με τις κομμένες λωρίδες και όπως είχα το κοντάρι σφιχτά στον κώλο μου, άρχισα να χτυπάω με μανία την πλάτη μου. Να με μαστιγώνω μέχρι να επιθυμώ να αναβλύσει φρέσκο αίμα. Γκάβλα. Συνέχισα με τα αρχίδια μου. Μια μαστίγωνα την πλάτη μου, μια τα αρχίδια μου. Μια την πλάτη μου, μια τα αρχίδια μου. Μια την πλάττττττττττττττ............ωωωωωωωωωωωωω..............τελείωσα δυο καντάρες γάλα. Έχυσα σαν να μην υπάρχει αύριο. Τα κοίταξα. Βαριόμουν να τα σκουπίσω. Δεν θα ήταν η πρώτη φορά.

Με το κοντάρι ακόμη στον κώλο πήγα στον λούτρινο Louis Vitton καναπέ μου και άνοιξα την ασπρόμαυρη τηλεόραση. Παρακολούθησα ένα πρόγραμμα τηλε-μάρκετινγκ. Εκεί αποκοιμήθηκα. Την επόμενη θα συναντούσα τον Νίκο για καφέ. Γαμώτο μου. Από τότε που χώρισα με την Έλενα όλα στραβά μου πάνε.

Έρως Δύο...

Δεν θυμάμαι πως ξάπλωσα στο στρώμα της. Άλλωστε, ήμουν τόσο σουρωμένος που δεν θυμόμουν τίποτα... Άνοιξα τα μάτια και την είδα εκεί... δίπλα μου... γυμνή ήταν πολύ χειρότερη... χοντρή, ιδρωμένη, με σπασμένα δόντια με αγκάλιασε αμέσως με τα χοντρά σαν σάπια μήλα χέρια της και με έσφιξε με τα πόδια της σαν μπουκάλια. Τί άλλο περίμενα ο μαλάκας; 70 ετών γυναίκα ήταν...

"Σου άρεσε γαμιά μου;" με ρώτησε Τί να απαντούσα; ότι δεν θυμάμαι; "Ναι" άναψα τσιγάρο και άρχισα να σκέφτομαι Εκείνη... "Δεν αντέχω πια. Μαζί σου η καθημερινότητα είναι σαν τα σκατά των συφιλιδικών" Το επόμενο που θυμάμαι ήταν ο άγριος χτύπος της πόρτας του αυτοκινήτου...

Συνήλθα από τον λήθαργο, όταν η γριά με αγκάλιασε από πίσω καθισμένη στο κρεβάτι. Τα ξεχειλωμένα βυζιά της μου έγδερναν την πλάτη. "Θέλω να με ξαναγαμήσεις, πουτσαρά μου" γέλασε δείχνοντας το κενό στο στόμα της. Βρωμούσε η ανάσα της ιώδιο... Γέλασα και την κοίταξα. Μα πώς κατάφερα να γαμήσω αυτόν τον γερασμένο ελέφαντα;

Είναι γυμνή, χωρίς να νοιώθει ντροπή για τη γύμνια της. Γλιστρούσε απαλά πάνω στην αχιβάδα της και προκαλούσε όλα τα φαλλικά σύμβολα αυτού του κόσμου: το φίδι, το βέλος, τον κύκνο, το ρόπαλο του Ηρακλή, το κριάρι του αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή, την γούνινη εσθήτα της Ελέν Φουρμάν και τον σύρτη...

Σηκώθηκα και έβαλα το παντελόνι. "Φεύγεις; Δεν θα με γαμήσεις;" με κοίταξε με εκδικητικό ύφος. Ντύθηκα. "Άντε γαμήσου μόνη σου μωρή κωλόγρια" έκλεισα δυνατά την πόρτα του ισογείου πίσω μου... ακριβώς όπως Εκείνη έκλεισε την πόρτα του αυτοκινήτου πίσω της...

Έρως...

"Η αγάπη είναι ένας σκύλος που τραγουδάει από την κόλαση" με είπε και με κοίταξε- χολερικά βήχοντας και φτύνοντας- σαν ερωδιός που σφυρίζει τρεμάμενος- πρός τα αρχίδια της...

"Δεν έχω λεφτά και διάθεση, απόψε" της είπα.

Ο Παντελής ήταν καλό παιδί και όμορφος. Ψηλός με ξανθό μακρύ μαλλί, σκορπούσε τον πανικό απ' όπου περνούσε. Γνωριζόμασταν από παιδιά... Ο Παντελής είχε ένα πρόβλημα: Ήταν εγκλωβισμένο θηλυκό στο γεροδεμένο αρσενικό του κορμί. Λεγόταν Τζέσικα, πια...

Τον είχα γαμήσει ως έφηβος, αλλά τώρα πια είχε γίνει ένας περιφερόμενος σκελετός, λόγω της πρέζας και της αρρώστιας.

"Ζιπαί κανα ψιλό να πιούμε;" ρώτησα "Τίποτα. Πρίν μισή ώρα πήρα κάτι μαλακισμένα και με λήστεψαν. Πουτάνας γιοι!" έβρισε και έφτυσε ξανά... Άναψε τσιγάρο και το κράτησε στα κιτρινισμένα δάχτυλά της.

"Απεχθάνομαι το παρελθόν μου. Απεχθάνομαι τον πατέρα μου. Απεχθάνομαι τα περιττώματα των σκύλων που με ανάγκαζε να γλύφω με τις ώρες. Απεχθάνομαι τις λέξεις οικογένεια, καριέρα, συμβόλαιο, ιδιοκτησία, κεφάλαιο, παραγωγικότητα." Έξυσε τα αρχίδια της με μανία...

"Πόσο μου αρέσει η άνοιξη. Η μυρωδιά της ναφθαλίνης εμπλουτισμένη με τον φεγγαρολουσμένο ίσκιο του μοτέλ. Το γυμνό χαμόγελο του χασάπη, όταν διαλαλεί την πραμάτεια του. Το πορτοκαλί φέρετρο της μητέρας μου... Βγαίνοντας στο παράθυρο και κοιτάζοντας πρός το έδαφος, διακρίνω την υποκειμενικότητα του δέντρου που με φτάνει σε οργασμό κάθε Κυριακή πρωί που επιθυμώ να φλερτάρω έναν νεκρό, να ερωτευτώ έναν νεκρό, να συνουσιαστώ με έναν νεκρό, να σκίσω τη μήτρα μου με έναν νεκρό. Η μέρα φέγγει! Αγάπη μου! Αγάπη..."

Κοιταχτήκαμε και βάλαμε τα γέλια. "Γαμώ το χριστό σου! Είσαι αισθηματίας ρε! Ώρα να την κάνω από εδώ. Λίγο νερό και ένα φυγόπονο κεχριμπάρι. Να τι θα έκανε ευτυχισμένη-αυτή τη στιγμή- την ευγενική μου ύπαρξη! Διακορεύοντας αναμνήσεις, σοδομίζοντας επιθυμίες. Πέτρα που κυλάει, ποτέ δεν χορταριάζει. Τί μπελάς!"

Γύρισα να κοιτάξω... Έδειχνε τα ματωμένα της αρχίδια σε δυο πιτσιρικάδες...

Direktoren for det Hele

Την επόμενη φορά που θα βρεθείς αντιμέτωπος με το κέντρο του κόσμου:

Προσπάθησε να το μυρίσεις, να του μιλήσεις, να το ακούσεις, να το χαϊδέψεις, να διαφωνήσεις μαζί του περί του περιγράμματος μιας επιγραμμένης κίνησης, να το ποτίσεις με τα δάκρυα σου, να υπομένεις στο δικό του λιοπύρι, να πνιγείς στη φλόγα που το συντηρεί... ...

και η στολή σου θα γίνει τόσο λευκή, που οι κνήσορες θα την πλένουν μέσα στο αίμα του Αρνιού...

...Διότι προσδιόρισεν ημέραν, εν η μέλλει να κρίνη την οικουμένην εν δικαιοσύνη διά ανδρός τον αναστήσας Αυτόν εκ νεκρών!

Louis Scutenaire (1905- 1987)

Είναι θλιβερό

για την εκπαίδευση των νέων

οτι τις ιστορίες από τον πόλεμο

τις διηγούνται

πάντοτε

εκείνοι που επέζησαν.

Dirge

AISHA-Death in Vegas feat. Iggy Pop

ReMeMbEr AuScHwItZ...

«Ο Αντισημιτισμός είναι μέσα στον αντι-ισραηλισμό ή αντι-σιωνισμό, όπως η καταιγίδα μέσα στα σύννεφα. Όταν μιλάει πρόστυχα, τότε μιλά για «το εγκληματικό κράτος του Ισραήλ».Όταν εμφανίζεται ευπρεπής, τότε μιλά για τo «προωθημένο φυλάκιο του Ιμπεριαλισμού». Γνωρίζω όσο κανείς άλλος, ότι αντικειμενικά το Ισραήλ φέρνει πάνω του τον άσχημο ρόλο του κατακτητή.Δεν έχω πρόθεση να δικονομήσω για όλα όσα κάνουν οι διάφορες Κυβερνήσεις του Ισραήλ.Οι πρoσωπικές μου σχέσεις με αυτήν την χώρα... είναι πρακτικά μηδέν.Δεν την επισκέφτηκα ποτέ, δεν μιλώ την γλώσσα της, ο πολιτισμός της μου είναι και μάλιστα κατά προσβλητικό τρόπο ξένος, η θρησκεία της δεν είναι η δικιά μου. Παρόλα αυτά η ύπαρξη αυτού του κράτους είναι για μένα σημαντικότερη από την ύπαρξη οποιουδήποτε άλλου»

(Ζαν Αμερί , Ο έντιμος αντισημιτισμός)

ΧτΥπΟύΝ τΟ βΡάΔυ ΣτΗν ΤαΡάΤσΑ τΟν ΑνΔρΕα...

"Για μένα το έγραψε ο Μίκης το τραγούδι. Το άρπαξε και αυτό ο Ανδρέας [Παπανδρέου] και το έκανε δικό του. Δεν βαριέσαι..." μου έλεγε με παράπονο ένα καλοκαιρινό μεσημέρι- καλή ώρα- στα τραπεζάκια του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου Αθηναίων.

Ωραίος άνθρωπος. Γεμάτος. Φωτεινός. Γλυκός άνθρωπος. Μιλούσε με πάθος για την αρχαία Ελλάδα, δίχως τη στείρα αρχαιοπληκτεία που έχουμε συνηθίσει. Αισθάνομαι τυχερός που πρόκαμα να τον ζήσω ως καθηγητή. Μαγικός. "Έκοβε" τις αστικές συμβάσεις με το αστικό του χαμόγελο... Μόλις είχε ολοκληρώσει το τετράτομο έργο του - το οποίο έμελλε να ήταν το τελευταίο- "Ο Ερωτας στην Αρχαία Ελλάδα". Μιλούσε σοκαριστικά για την αστική ηθική, περί της ιστορικής και κοινωνικής αναγκαιότητας της πορνείας.

Ήταν καθηγητής μου την περίοδο 1994-1996. Δυστυχώς, γνωριστήκαμε, όντας "κολλημένος" κνίτης που τον πρόσβαλα συνεχώς για την πολιτική του σταδιοδρομία. Και ο Ανδρέας γελούσε και έλεγε: "Είμαι τόσο μεγάλος για πολιτική κι εσύ τόσο μικρός που δεν έχει νόημα να μιλήσουμε για πολιτική. Ας μιλήσουμε για κάτι άλλο που δεν είμαστε τόσο κακοί... "
Όταν τελείωσαν τα μαθήματα, έφυγα για φαντάρος. "Έλα να με βρεις, όταν απολυθεις" μου είπε. Δεν ήθελε να φύγει...

Μόλις ήμουν με μετάθεση στο Βαθύ Σάμου. Μάρτιος 1997. Ψάρακας, βγήκαμε την πρώτη έξοδο στο νησί. Αγόρασα την "Ελευθεροτυπία" και κάθησα για καφέ. Πάγωσα. Δεν το πίστευα...

Πέμπτη 20 Μαρτίου 1997

Εφυγε ο Αντρέας Λεντάκης

Σε ηλικία 63 ετών πέθανε σήμερα το μεσημέρι ο Αντρέας Λεντάκης από ξαφνικό καρδιακό επεισόδιο...

Θα θυμάμαι πάντα την -μη στείρα- αγάπη και τον θαυμασμό σου για την αρχαία Ελλάδα.
Νοιώθω τυχερός που σε γνώρισα, Ανδρέα...
... ήσουν [αυτό που λέμε]:
...ένας ωραίος άνθρωπος.

Μύρισε το σφαγείο μας θυμάρι

Μίκης Θεοδωράκης

Το μεσημέρι χτυπάνε στο γραφείο μετρώ τους χτύπους τον πόνο μετρώ
είμαι θρεφτάρι μ' έχουν κλείσει στο σφαγείο σήμερα εσύ αύριο εγώ
Χτυπούν το βράδυ στην ταράτσα τον Ανδρέα μετρώ τους χτύπους το αίμα μετρώ
πίσω απ' τον τοίχο πάλι θα 'μαστε παρέα τακ τακ εσύ τακ τακ εγώ
Που πάει να πει σ' αυτή τη γλώσσα τη βουβή
βαστάω γερά, κρατάω καλά
Μες στις καρδιές μας αρχιναέι το πανηγύρι τακ τακ εσύ τακ τακ εγώ
τακ τακ εσύ τακ τακ εγώ
Μύρισε το σφαγείο μας θυμάρι και το κελί μας κόκκινο ουρανό
Μύρισε το σφαγείο μας θυμάρι και το κελί μας κόκκινο ουρανό
Χτυπούν το βράδυ στην ταράτσα τον Ανδρέα μετρώ τους χτύπους το αίμα μετρώ
πίσω απ' τον τοίχο πάλι θα 'μαστε παρέα τακ τακ εσύ τακ τακ εγώ
Που πάει να πει σ' αυτή τη γλώσσα τη βουβή βαστάω γερά, κρατάω καλά
Μύρισε το σφαγείο μας θυμάρι και το κελί μας κόκκινο ουρανό
Μύρισε το σφαγείο μας θυμάρι και το κελί μας κόκκινο ουρανό

Slowly Turning Into You @ BBC Maida Vale Studios

Από τη νέα δισκάρα των White Stripes!

THE WHITE STRIPES

Σάββατο πρωΐ. Προτού εκδράμω μαζί με τα υπόλοιπα πρόβατα πρός την παραλία, έπρεπε επειγόντως να περάσω από το κοντινό δισκοπολείο να αγοράσω το νέο cd των White Stripes. Πρόκειται για το μοναδικό συγκρότημα που θεωρώ εγγύηση. Πηγαίνοντας πρός παραλία μαζί με τους υπόλοιπους κακομοίρηδες μισθωτούς Αθηναίους που έχουν αναγάγει το ΣαββατοΚύριακο ως το πιο σημαντικό κομμάτι της ζωής τους, έλιωσα τη νέα δισκάρα του φαινομένου που ονομάζεται Jack White.

Αλήθεια... τί σκατά θα ήταν- από μουσικής απόψεως - η τελευταία δεκαετία δίχως τους White Stripes;

Εάν δεν είσαι... μυημένος, ξινίζεις με το πρώτο- ομώνυμο- track.

Εάν, όμως, έχεις αίσθηση οτι ακούς το καλύτερο rock συγκρότημα της τελευταίας επταετίας, [επταετίας; λίγο χουντικό ακούγεται...] το Icky Thump συμπυκνώνει ολόκληρη την παράνοια των παιδιών από το Detroit!

Αλλά δεν ξεχωρίζει...

Σε ρυθμούς repaly παίζουν:

"You Don't Know What Love Is (You Just Do as You're Told)" ***

"Conquest" (Corky Robbins) ***

"Prickly Thorn, but Sweetly Worn" ****

"St. Andrew (This Battle Is in the Air)"****

"Little Cream Soda" *****

"Rag and Bone" *****

"I'm Slowly Turning into You" *****

"A Martyr for My Love for You" ****

Λιώστε το... όπως τους αξίζει!!!

Little Creme Soda

Από τη νέα δισκάρα των White Stripes!

Rag and Bone

Από τη νέα δισκάρα των White Stripes!

James Joyce and Van Morrison

BLOOMSDAY!

BLOOMSDAY!

Πέρασαν κιολας 103 χρόνια από την 16η Ιουνίου 1904, όπου ο ψηλόλιγνος Ιρλανδός με την ιησουίτικη εκπαίδευση, έκανε δική του την κοκκινομάλα ψηλοκάπουλη καμαριέρα από το Γκαλογουέη...

... και έτσι εγεννήθη η Bloomsday.

Ότι σημαντικότερο έχει να επιδείξει η ανθρωπότητα από τη γέννηση της...

Χρόνια πολλά

σε όσους αγρυπνούν

για τον Φίνεγκαν

ή αφυπνίζονται με τον Οδυσσέα...

Η ΚΡΥΦΗ ΓΟΗΤΕΙΑ ΤΗΣ ΚΛΕΙΔΑΡΟΤΡΥΠΑΣ.....

.....που βρίσκεται σε όλους τους--κατά βάση--μικροαστούς. Εκείνους που έχουν την ανάγκη να νοιώθουν "σημαντικοί", να νοιώθουν ότι το σύστημα τους φοβάται για το μπρίο και το σκέρτσο τους, το γαμημένο το σύστημα τους κυνηγάει για να τους φιμώσει. Άρα, έχει την ανάγκη να τους παρακολουθεί. Ποιούς; Εκείνους που θεωρούν ότι με το να μην πίνουν γνωστό αναψυκτικό, χτυπάνε το καθεστώς, κλωνίζουν τα θεμέλια του. Εκείνους που πιστεύουν ότι η πληκτρολόγηση δυο παπαριών για τις ΗΠΑ αναγκάζουν τους υπολογιστές του Λάνκλεϋ και τους δορυφόρους να στραφούν στο υπνοδωμάτιο τους.

Χαμένοι όλοι στον αλλό-κοσμο της παρακολούθησης. Echelon, κάμερες, μυστικές υπηρεσίες, πράκτορες, παρακολουθήσεις, μεγάλοι αδελφοί και μεγάλες φαντασιώσεις, κατακλύζουν το έρημο μυαλό τους. Enemies of the state (τι; ποιός ήρθε;).......
Αδυνατούν να κατανοήσουν ότι κανένας, μα κανένας δεν πρόκειται να ασχοληθεί μαζί τους. Ότι ίσα ίσα, οι παιδιάστικες αντιδράσεις τους ενίοτε είναι ακόμα και διασκεδαστικές. Δεν ενδιαφέρονται, ρε, για την βαρετή ζωή σας. Εδώ δεν ενδιαφέρεται ο του διπλανού διαμερίσματος, θα ενδιαφερθεί ο δορυφόρος; Καλύτερα πράγματα δεν έχει να κάνει από το να σας παρακολουθεί μέχρι να αυτοκτονήσει από ανία: "Χμ, για να δουμε, μπήκε σε ένα φορουμ, έγραψε θανατος στον Μπους, είδε λίγο Κούλογλου, έκοψε τα νυχια του, βγηκε για γαριδάκια, διαβασε λίγο Μπουκοφσκι, έκανε πεντε τσιγάρα, ξύστηκε τρεις φορές, άκουσε λίγο Coldplay........ω Θεέ μου, τι κρυος ιδρώτας με έχει λούσει, ο τύπος είναι κίνδυνος-θάνατος, θα τα ανατρέψει όλα, θα διαλύσει τους κόπους μας, πρέπει να τον πιάσουμε τώρα, τώρααααα.......".

Αράξτε, ποτέ δεν πρόκειται να ξυπνήσετε με πορτοκαλί χρωματος στολή σε κάποιο υπέροχο νησί της Καραϊβικής. Το πολύ πολύ να ξυπνήσετε σε καμιά παραλία στην Αϊγινα μετά από ένα άγριο μεθύσι. Συμπερασματικά, στην σημερινή εποχή, το δίλημμα "ελευθερία ή ασφάλεια" είναι ψευδές. Και η πραγματικότητα το έχει αποδείξει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, ξεπερνωντας κάθε φαντασία. Σπίλμπεργκ, Λούκας, Βερχόφεν και λοιποί φλώροι, αποδείχτηκαν πολύ λίγοι μπροστά στην 11/9. Γιατί όταν βλέπεις το αεροπλάνο να πλησιάζει με ιλλιγγιώδη ταχύτητα, όταν στο μετρό αναπνέεις μια περίεργη μυρωδιά, όταν στο τρενο ακούσεις μια εκωφαντική έκρηξη, οταν, όταν, όταν..........τότε οι τραγέλαφοι για Big Brother κοινωνίες, πάνε εκεί που τους αξίζουν, στον πάτο της της φαντασιοπληξίας.

Υπέρ, λοιπόν, των αυξημένων μέτρων ασφαλείας, προκειμένου να προστατευτεί ο τρόπος ζωής μας. Είμαστε σε πόλεμο, κύριοι. Και οι συνθήκες το απαιτούν.

Υ.Γ. Αν μη τι άλλο, αλλάξτε τροπάριο για χάριν της αισθητικής. Το συγκεκριμένο έχει καταντήσει τόσο αποπνικτικά πληκτικό.....ούτε ο μπάτλερ δεν το αντέχει.

ΑνΘρΩπΙνΑ...

Δεν έχω δώσει ποτέ χρήματα σε κανέναν. Δεν συνηθίζω να βοηθάω κανέναν, διότι έχω αναπτύξει μια αρκετά ώριμη και αστικά "αιρετική" θεωρία περί της βοήθειας. Εάν μου ζητήσεις απελπισμένα χρήματα για ένα πρόβλημα οικονομικής φύσης, θα σου ρίξω μια μπουνιά και θα ξεχάσεις το πρότερο πρόβλημα σου. Επομένως, αυτό που πραγματικά ήθελες από την αρχή ήταν μια μπουνιά στα μούτρα και όχι χρήματα.

Δεν δίνω χρήματα στους ζητιάνους, τους μετανάστες τα πρεζόνια, τους φίλους, τους συγγενείς. Δίνω τσιγάρα, παιχνίδια και ότι άλλο μπορείς να φανταστείς, όχι χρήματα, όμως.

Περί βοήθειας:

«Harmonia praestabilita» αναφώνησε ο Leibniz κοιτάζοντας τη Σιμόν otto e mezzo/ η λευκή σελίδα του Μαλαρμέ- να φυτοζωεί σαν ματωμένη τέχνη στα μαύρα σεντόνια της μοναξιάς.
Πόση ανάγκη εμπεριέχεται στην καρέκλα ενός κωφάλαλου ερμηνευτή ονείρων, ώστε να καταργηθεί η συλλογική ευθύνη και να κατοχυρωθεί ποινικά ως έγκλημα η βοήθεια κάθε είδους;
Ποίος χρειάζεται την βοήθεια, όταν η πενία τρέφει τον φτωχό; Ποιος χρειάζεται την βοήθεια, όταν η αδικία τρέφει τον αδικημένο; Η βοήθεια είναι έγκλημα κύριε Λάιμπνιτς και θα πρέπει να διώκεται ποινικά. Ας παρασημοφορήσουμε τις σπλήνες των βατράχων. Ας καταρρεύσει ο άνθρωπος.

ΈνΑς ΑπΛόΣ κΑι ΑνΘρΩπΙνΟς ΦόΡοΣ τΙμΗς ΣτΟυΣ:

1) Στο φανάρι της Κωνσταντινουπόλεως, το επόμενο έπειτα από την Ιερά Οδό, η μικρή οκτάχρονη Αούρα, που της έδινα κάθε ημέρα στις 11, ένα παιχνίδι και έλαμπε από χαρά. Εξαφανίστηκε... Προφανώς, θεωρήθηκα επίδοξος παιδεραστής.

2) Στο ίδιο φανάρι ο ψηλός και αδύνατος Πακιστανός(;). Ηλικιωμένος, γύρω στα 65 με μακριά δάχτυλα. Εάν γύριζα ταινία θα έπαιζε τον ρόλο του περιπλανώμενου jazzίστα. Τσιγάρο και υπόκλιση.

3) Στο φανάρι του Αγ. Ιωάννη στη Βουλιαγμένης, το πρεζόνι με τα μπλε απόκοσμα μάτια και την κοτσίδα και το τρυπημένο σώμα γεμάτο τατουάζ. Τσιγάρο και ακατάσχετη φλυαρία.

4) Στο ίδιο φανάρι- ενίοτε- η γκόμενα του παραπάνω, ψηλόλιγνη με σάπισμένο αριστερό πόδι σε κοινή θέα. Τίποτα.

5) Στο φανάρι της Κωνσταντινουπόλεως, εκεί που την κόβει η Ιερά Οδός, Πακιστανός με τον κουβά στο χέρι, ο σωσίας του Γουΐλλιαμ Νταφόε, φτυστός στο πιο μελαχρινό του, εάν έκανα ταινία θα έπαιρνε πρωταγωνιστικό ρόλο. Τσιγάρο...

6) Ο καλύτερος:
Ο μαυράκος αδέσποτος στο Περιστέρι που πεινάει συνέχεια και κάθε πρωΐ στις 8 μοιραζόμαστε μαζί καθισμένοι το τοστ που φτιάχνω από το σπίτι...

I Think I Smell A Rat (Live Sydney)

Αφιερωμένο στον φίλο Πιτ και σε όλα τα αλητάκια που σηκώνουν τα αυτιά τους... μόλις μυρίσουν έναν αρουραίο.

Αναδημοσίευση από http://www.vavylwna.com



Όταν ήταν ακόμη νεογέννητος, κάποιο παιδί τον σήκωσε από την ουρίτσα άτσαλα και την έσπασε σε τρία μέρη:
- "Είχε και γατάκια αυτή η γάτα!"

Μου μιλούσε για μία γάτα που κάποιος πάτησε μπροστά στο σπίτι μου και εγώ μάζευα το κουφάρι της, αφού θα μπορούσε να παραμείνει εκεί για μήνες αν δεν έδειχνα κάποιο ενδιαφέρον. Στεναχωρήθηκα κιόλας γιατί ήταν ένα αδέσποτο που το γνώριζα καλά, και το τάιζα. Ταλαιπωρία λοιπόν η ζωή του Πιτ από το καλημέρα. Το φιλοζωικό μου ένστικτο δεν μπορούσε να αφήσει τα άμοιρα ζώα στα χέρια των παιδιών, εκτός του ότι δεν θα είχαν ούτε 8 ώρες ζωής χωρίς μητέρα, ήταν μόλις δύο ημερών. Αν γύριζα την πλάτη θα ήταν σαν να τα καταδικάζω σε θάνατο, αλλά στον αντίποδα ήξερα πόσο μεγάλος μπελάς θα είναι.

Η μητέρα τους ήταν πολύ μικρή, σχεδόν η ίδια γατάκι και δεν είχε την εμπειρία της γέννας. Δεν τα είχε κρύψει καν κάπου καλά, γι' αυτό λοιπόν και ο καημένος ο Πιτ είχε ήδη αρρωστήσει από το κρύο. Έπρεπε εκτός από το να ξυπνάω μέσα στην νύχτα κάθε τρεις και λίγο σαν να ήταν μωρό για να τον ταϊζω με μπιμπερό, να φροντίσω και τα μάτια του, που όμως δεν κατάφερα μάλλον και πολλά γιατί είχε μετέπειτα κάποιο είδος μόνιμης κερατίτιδας που του άφηνε συνεχώς δάκρυα. Ένας γάτος που έκλαιγε, με στριφογυριστή ουρίτσα, με ένα βλέμμα σχεδόν ανθρώπινο.

Τον επόμενο καιρό πέρασα πολλές ώρες πτήσης-εκμάθησης μπιμπερό, και ο Πιτ μιας που δεν πρόλαβε να γνωρίσει μητέρα, με αναγνώριζε πλέον σαν τέτοια. Επειδή συνήθιζα να του επαναλαμβάνω το όνομά του, απέδειξε γρήγορα ότι ήταν πολύ έξυπνος γιατί το έμαθε πριν καν αρχίσει να περπατάει καλά-καλά. Αφού μεγάλωσε ίσα με μία παλάμη και μπορούσε να περπατήσει τον βόλεψα σε μία αποθηκούλα στην πυλωτή, εκεί απ' όπου ξεμύτιζε μόνο όταν άκουγε τον ήχο από το μηχανάκι όταν σχολούσα από την δουλειά
- Πιιιιτ !
Και να σου ο μικρούλης να έρχεται χοροπηδηχτός με την στριφογυριστή του ουρίτσα μέχρι την πόρτα της πυλωτής, απόσταση εξωπραγματική για το μέγεθός του. Είχε γίνει μια μικρή μπαλίτσα αλλά το μπιμπερό δεν έλεγε να το αφήσει με τίποτα.

Ίσως γενικά να μιλούσα πάρα πολύ με αυτόν τον γάτο και να μπέρδεψα λίγο το πανέξυπνο γατίσιο του μυαλό, αλλά -πράγμα περίεργο- δεν τον θυμάμαι ποτέ να έκανε "νιάου". Προσπαθούσε να βγάλει παράξενους ήχους που απείχαν όμως πολύ από το κλασσικό νιαούρισμα. Ήταν κάπως πολύπλοκοι και γαργαριστοί, μακρόσυρτοι σαν φράση που ποτέ δεν έλεγε ακριβώς το ίδιο πράγμα. Αυτό το σκέφτηκα μετά τον χαμό του , όταν προσπαθούσα να θυμηθώ το νιαούρισμά του. Αλλά δεν ήταν η μόνη ανθρώπινη συνήθεια που απέκτησε, αφού είχε μάθει να μου δίνει φιλιά στο μάγουλο με ένα τρόπο, ενώ εξασκήθηκε και πολύ στο να πηδάει επάνω μου σαν σκύλος όταν είχε να με δει πολλές ώρες. Έγινε ο σκυλόγατός μου!

Μετά από ένα χρόνο νόμιζα ακόμα ότι είχα γατάκι και μου πέρασε κάπως απαρατήρητο το γεγονός ότι ο Πιτ δεν είχε πάρει μπόι: είχε μείνει νανάκι. Ίσως λόγω του "ΝΟΥΝΟΥ", ίσως λόγω ότι η μάνα του ήταν γατάκι σε ανάπτυξη, ο Πιτ ήταν μικρόσωμος σαν κοκοράκι-νάνος. Σίγουρα ήταν τρομερά έξυπνος, ήξερε πότε ήταν το όριο να με εκνευρίσει, δεν ήταν ζητιάνος φαγητού, δεν εκμεταλλεύτηκε την σχέση μας, γιατί ξέρετε, μπορεί να συμβαίνει και αυτό με τα ζώα. Το μόνο του μικρό ελλάτωμα ήταν πως στην προσπάθειά του να με "προστατέψει" από άλλα ζώα, ώρες-ώρες γινόταν κακούλης. Και χτυπούσε απευθείας στα μάτια, μιας και μόνο έτσι μπορούσε να αντισταθμίσει την επιθεσή του με το μικρό του μέγεθος, αλλά ευτυχώς, καμία φορά δεν βρήκε στόχο. Μπορεί να ήταν απλός εκφοβισμός, γιατί πράγματι τα άλλα ζώα υποχωρούσαν άτακτα. Είχε βέβαια ένα μόνιμο πρόβλημα στο να βρεί γάτα και ειλικρινά μέχρι σήμερα δεν ξέρω αν τελικά παρέμεινε παρθένος, λόγω μεγέθους. Όταν άρχισε να περιπλανιέται σε μακρινές αποστάσεις αρκούσε να βγω στο μπαλκόνι και να φωνάξω "Πιτ" και τότε ακούγονταν οι παράξενοι ήχοι από το στόμα του, που πρόδιδαν την θέση του. Ποτέ δεν έκανε τον κουφό ή ότι δεν με ακούει, όπως συνήθως κάνουν οι γάτες. Ο ίδιος ερχόταν αμέσως τρέχοντας. Αν είχε κάποιο μικροτραυματισμό δεν χρειαζόταν να παλεύω μαζί του για να τον γιάνω, μου είχε τυφλή εμπιστοσύνη ακόμη κι όταν αποφάσιζα να βάλω τα δάχτυλά μου σε σημεία που... δεν έπρεπε, άσε που είχε συνηθίσει τα χέρια μου που όλη την ώρα του καθάριζαν τα μάτια. Η "ανθρώπινη" υπόστασή του συμπληρωνόταν με ένα παράξενο διατροφικό μενού, αφού του έδινα να φάει πολλά πράγματα που σίγουρα δεν θα έτρωγε μία γάτα, από αυτά που έτρωγα εγώ. Αν ήταν επιφυλακτικός, με κοίταζε στα μάτια και έπειτα δοκίμαζε. Αν του άρεσε κάτι έβγαζε ήχους, αν δεν του άρεσε μου έγλυφε μια φορά το χέρι, μου έλεγε δηλαδή ευχαριστώ και έφευγε. Αλλά έκανε και άλλα πολλά, που θα χρειάζονταν ώρες για να τα γράψω. Τρομερός τυπάκος ο πιτάκιας!

Το βράδυ που τον σκοτώσανε είχε την ύστατη εξυπνάδα να πέσει στο σημείο που χτυπούσε το φως, ίσως με την ελπίδα ότι θα τον έβλεπα αφού δεν μπορούσε να ανέβει τα σκαλιά. Είχε δαγκώσει ένα κλαδί από τον πόνο μέχρι που είχαν ματώσει τα δόντια του. Όταν τον βρήκα να τον τρώνε τα μερμύγκια, δυσκολεύτηκα πολύ να βγάλω αυτό το κλαδί από την μασέλα του. Ήταν η πρώτη φορά που τα ματάκια του δεν είχαν δάκρυα. Ήταν όμως η σειρά των δικών μου ματιών να έχουν, ομολογουμένως μετά από πολύ καιρό.

Ήμουν πάρα πολύ τυχερός που γνώρισα αυτόν τον πάρα πολύ άτυχο μικρούλη, και είδα κάτι πανέμορφο σε ένα πλάσμα που όλοι θεωρούσαν άσχημο. Έτσι είπα αφού θα δημιουργούσα που θα δημιουργούσα αυτό το blog, να το αφιερώσω σ' εκείνον. Μια μέρα θα ξανασυναντηθούμε φιλαράκι μου. Πολύ θα το ήθελα δηλαδή, έστω κι αν χρειαζόταν να είσαι εσύ ο άνθρωπος και εγώ ο γάτος. Καλό ταξίδι.

Υπάρχει ωραιότερο πράγμα.....

.....από την κατανάλωση υλικών αγαθών; Υπάρχει άραγες (ωιμέ!) ομορφότερο συναίσθημα από την αναμονή της επιστροφής στο σπίτι για να ανοίξεις το δώρο που έκανες στον εαυτό σου;
Το πρωί ήμουν στην τράπεζα. Ευτυχώς εγκρίθηκε το δεύτερο δάνειο. Το πρώτο το πήρα πριν από 6 μήνες. Ήταν ένα από αυτά που συγκεντρώνεις όλες τις οφειλές σε ένα λογαριασμό και περιορίζεται κατά πολύ (όντως) η δόση. Μέχρι πριν από ένα μήνα, όλα πήγαιναν ρολόι. Τα έφερε, όμως, έτσι η ριμάδα η ζωή (και οι κωλοεβραίοι) που ξανα-φόρτωσα και τις τρεις πιστωτικές μου κάρτες.
Το νέο δάνειο ήταν επιτακτική ανάγκη. Πιο πολύ ανάγκη είχα εγώ το δάνειο από τον Λεωνίδα και τους χίλιους να βρίσκονται στις Θερμοπύλες. Απλώς, εκείνος είχε καλύτερο image-maker. Αφού κανονίστηκαν τα διαδικαστικά και η τράπεζα έκρινε ότι είμαι ικανός να λάβω νέο δάνειο, η αγαλλίαση υπήρξε ιδιαίτερη. Παράλληλα, με την πάροδο λίγων ωρών, το κενό υπήρξε αχανές. Και δεν αναφέρομαι στο ψυχικό, αυτούς τους προβληματισμούς τους βρίσκω αφόρητα ανιαρούς. Μιλάω για χρήμα. Τα κλισε περί "εγκράτειας", "σύνεσης", "οικονομικού σχεδιασμού" και διάφορα άλλα βαρετά με τα οποία δεν θέλω να σας κουράζω, εξανεμίστηκαν όπως η φυσική μου ανάγκη αφήνοντας ένα ευχάριστο άρωμα λεβάντας και γιασεμιού. Με μηδενικό υπόλοιπο και με χρωστούμενα διπλάσια από πριν (τα οποία, όμως, θα αποπληρώνω σε μικρές δόσεις για καμιά 10ετία) ένιωθα ένα κενό, μισός άνθρωπος, ακρωτηριασμένος σε κάποιο παράπηγμα της Κενιξβέργης.
Κοιτάζω την μια από τις τρεις μηδενικές πιστωτικές μου. "You complete me", της λέω και φεύγω για το κέντρο. Την Παρασκευή το πρωί περιμένω να μου φέρουν από την εταιρεία την καινούρια μου αγορά. Σε μερικούς μήνες περιμένω να συμπληρώνω αίτηση για το τρίτο δάνειο. Αν θέλετε να με αναγνωρίσετε, θα με δείτε να κάνω δηλώσεις σε γκάλοπ δρόμου από ρεπόρτερ ελεύθερου ρεπορταζ (την κατώτατη μορφή ζωής, υποδεέστερη ενος μονοκύτταρου οργανισμού) όπου θα κατηγορώ το σημερινό σύστημα αν-αξιών, life style και υπερ-καταναλωτισμού που έχει διαλύσει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Άντε ρε πούστη μου, πότε θα έρθει η Παρασκευή;

Stockholm Syndrome

...κοίταξα σε επί της οδού Χοριοκαρκινώματος, ποθολογοανατομοσκηνωματιτουκυκλωναπλανταγμενη άωρη φίλησες με δύο γλώσσες επί της οδού ωοθηκικής βρογχοκήλης+ τερατώματος αποθυρεοειδικού- κυρίως- ιστού, μερικής απασχόλησης υπάλληλος της Διασωληνωμένης Εταιρίας του ΚυρίουΚυρίου Αφεξήματα Αμήν Ημών και πότε…

Ran

καταπίνεις το θαλασσινό νερό και συλλαβίζεις τις άναρθρες θαλασσινές σου λεξλούλες: θλθσσες, λεοπολδ βλοομ, φιννεγανς, εαρςιψκερ… φευγαλέες κραυγές που αναπαράγονται στην όποια αισθητή οριζόντια κίνηση του αέρα, όπερ έδει δείξαι, ελαφριές ζάρες ρυτιδιασμένη αρχιδοσφίχτρα, ισχυρή κατάορτσα αγάντα και πείθονται με μύτη στην αντίθετη κατεύθυνση από αυτή που φυσά ο άνεμος αλησμόνητες λιμπρέτες.

Gegen Die Wand

Υιοί δίχως όνομα;- Dublin, μπόλικη κρέμα, λιγοστός καφές με προσθήκη ενός παγακίου, παρακαλώ, φασαριόζικος Sarasate, φασαριόζικο Zigeunerweisen για βιολί, ας στηριχτώ στον τοίχο, μήπως ξαναπέσω, δίχως στήριγμα, πόσο επιθυμώ λίγη γκοργκοντζόλα!

Bliss

Πλοίο. Πλήθος εξοργισμένο να επιζητεί την κεφαλή σου. Πλοίο. Να μασάει αχόρταγα την άσπιλη σάρκα σου. Ομόνοια. Αλαλάζοντες σταυροφόροι. Καρφωμένος στον σταυρό του μαρτυρίου. Το αίμα σου γίνεται πιοτό για τους βαρβάρους. Σε καταλύει σε άστοργες περιπτύξεις. Χαϊδεύει στοργικά το ιδρωμένο μέτωπο σου. Ανταποδίδεις. Εξ ανάγκης. Άλλωστε, τι μπορεί να περιμένει ένας εσταυρωμένος; Μάρτης, γδάρτης και κακός παλουκοκαύτης. Τι προβλέπεται άραγε με αυτούς που κοπανάνε ντενεκέδες στα λιοστάσια για να προγκάνε τις τσίχλες κάθε Φεβρουάριο; Πώς ζητάτε απελευθέρωση των ραβδωτών, όταν τα ανάλογα- πολλώ δε μάλλον- θηράματα περιορίζονται σε συγκεκριμένες και μικρές περιοχές; Η δε σαρξ λέγει, παλλόμενη, τω πνεύματι. Ας αρκεστούμε στην ανάλυση των χιλιοστών των δευτερολέπτων που χρειάζονται από την αντίδραση του κυνηγού στο θήραμα, μέχρι τη στιγμή που θα φθάσουν τα σκάγια μέχρις εκεί.

Hysteria

Συ, Λάβδακε, παιδείαν ορθήν είναι νομίζομεν ου την εν τοις ρήμασι και τηι γλώττηι πραγματευομένην ευρυθμίαν, αλλά διάθεσιν υγιήι νουν εχούσης διανοίας και αληθής δόξας υπέρ τε αγαθών και κακών, εισθλών τε και αισχρών…Το σαλόνι είναι γεμάτο κόσμο και σαν χαμένος κουνάω το κεφάλι να σε βρω. Είσαι εκεί. Μόνη, απομονωμένη, καθισμένη στο κράσπεδο, με τα άγια χέρια σου να ακουμπούν το ζεστό σου μέτωπο… μελαγχολική, όπως πάντα… πλησιάζω μπουσουλώντας στα γόνατα… αγοράκι που στήνει μια ξόβεργα και φιλάω το μέτωπο… ξυπνάς νωχελικά μέσα στην πρωινή αχλή… πίσω σου ανοίγονται κρασιά, άλλες κοινωνίες, άλλα πάθη κι εσύ καθισμένη, χέρια στο μέτωπο που σβήνει και σε λίγο θα χαθεί, θα εξαϋλωθεί μέσα από τις γρίλιες… να μείνω να κοιτώ, τρώγοντας το κουφάρι του νεκρού Αχέροντα, καθώς οι γιατρεμένοι δεν έχουν ανάγκη γιατρού. Βρεθήκαμε μαζί στην κατάμεστη αίθουσα του δικαστηρίου, χαιρέκακοι και ανυπέρβλητοι μαχητές των εικόνων μιας αντιδικίας, στηριζόμενοι στα άχρηστα δεκανίκια της έννοιας δικαιοσύνης που σφαδάζει από ηδονή, καθώς αυνανίζεται με ένα αιχμηρό φύλλο από τη λάσπη της Πνύκας...

Η ΔΥΣΤΥΧΙΑ ΤΟΥ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΕΥΤΥΧΗΣ

Τι είναι ευτυχία; Πώς την κατακτάς; Πως μπορώ να την αποκτήσω; Τι πρέπει να θυσιάσω και τι να διεκδικήσω; Τι να δώσω και τι να πάρω;

Και μόνο το ερώτημα περί ευτυχίας, δείχνει άνθρωπο δυστυχισμένο. Δείχνει άνθρωπο που ψάχνει για κάτι που δεν έχει νοιώσει. Γιατί, δηλαδή, να μην είναι το ερώτημα "τι είναι δυστυχία". Πουθενά δεν το έχω ακούσει, κανένας δεν το έχει θέσει σε μια ευρεία κουβέντα. Να πει κάποιος ότι "εγώ ρε παιδιά δεν ξέρω τι θα πει δυστυχία, πως μπορώ να την βρώ, έστω για μια στιγμή".

Ερωτήματα για την "ευτυχία" είναι χάσιμο χρόνου. Από την στιγμή που δεν ξέρεις τι είναι (γιατί να ρωτήσεις άλλωστε--μην μου πείτε τίποτα ξενέρωτο όπως "για να ανταλλάξω απόψεις") φαντάσου πόσο πιο πολύ--απ' ότι ήδη είσαι--δυστυχισμένος θα νοιώσεις μόλις πάρεις την απάντηση σου. Γιατί ο δυστυχισμένος άνθρωπος έχει αυτό το χαρακτηριστικό: την ικανοποίηση την αντλεί από το ερώτημα και όχι από την απάντηση. Αυτό είναι το καθημερινό του κίνητρο.

Βαρέθηκα να είμαι δυστυχισμένος. Θέλω να πλέω σε πελάγη ευτυχίας και να μην απασχολώ το μυαλό μου με τέτοιες ανοησίες. Τουλάχιστον, δεν είμαι πολύ δυστυχισμένος σε σχέση με άλλους. Ευτυχώς, η δυστυχία έχει τις διαβαθμίσεις της. Έχω ωραίο σπίτι, σουπερ αυτοκίνητο, ντεμί λεφτά, ξανθια γαλανομάτα γκόμενα, ετοιμάζομαι να φέρω παιδί στον κόσμο και όμως.........νοιώθω δυστυχισμένος. Ίσως αυτό να είναι και ο ορισμός της δυστυχίας: να μην έχεις επίγνωση της ευτυχίας σου. Πολύ απλά διότι πρέπει να έχεις κίνητρο, πρέπει να έχεις έναν λόγο για να σηκωθείς από το κρεβάτι (διότι κανείς δεν θα σου προσφέρει 10.000 δολάρια). Και να χάνεις τον καιρό σου με ανούσια ερωτήματα. Όπως μόλις, έχασα 10 λεπτά για να γράψω το παραπάνω κείμενο. Που θα πάει, θα την βρώ την άκρη της ευτυχίας. Και τότε θα φύγω ως ο πιο δυστυχισμένος άνθρωπος που πέρασε από τον πλανήτη.

Μακάριοι οι ευτυχείς τω πνεύματι.....

ΜυΡωΔιΑ...

Χριστόδουλος vs Συνασπισμού (rough edit)

Bruno Interviewing Skinheads!

ΑγΑπΗσΕμΕ

ΚαΛέΝτΟυΛα

Κάνοντας μια περατζάδα στα blogs, έμαθα ότι έχει εξελιχθεί μια μόδα ερωταποκρίσεων σε κάποια παραλλαγή του ερωτηματολογίου του Προύστ. Στη χαζο-λογική ότι "είμεθα όλοι μια οικογένεια", οι bloggers προσκαλούν ο ένας τον άλλον να απαντήσουν στο ερωτηματολόγιο, το οποίο τελικά καταλήγει- μέσω των απαντήσεων- πιο ανιαρό και από τη μνημειώδη και μοναδική συνάντηση που είχαν στην Όπερα των Παρισίων, ο Μαρσέλ και ο λατρεμένος μου Τζαίημς!

Εμένα δεν με προσκάλεσε κανείς από τη "φαμίλια", αλλά αυτό δεν με εμποδίζει να συμπληρώσω το ερωτηματολόγιο, διανθισμένο με τις δικές μου βαρετές αποκρίσεις. Άλλωστε, η καύλα της κοινωνικότητος, έγκειται στη θρασύτητα του απρόσκλητου και αυτός είναι ο λόγος που λατρεύω τους παλαιομοδίτες διαρρήκτες με τον λοστό ανα χείρας. Εάν επιθυμεί και ο έτερος ανεγκέφαλος που γράφει σε τουτο δω το blog, να σημειώσει το ερωτηματολόγιο, ας το κάμει. Ούτως ή άλλως... ως αρχοντικό ξεκίνησε, μπορντέλο το καταντήσαμε!

- Πότε και πού υπήρξατε ευτυχισμένος;

Ανακαλώ στην άθλια και ρυπαρή μνήμη μου εκείνες τις αγίες στιγμές που σε παρακολουθούσα στο σκοτάδι να γδύνεσαι με αργές,ηδονιστικές κινήσεις. Κοιτούσα τα ισχνά, λευκά πόδιασου να τεντώνονται στην αμαρτία του σαβάνου μιας φυλής που περιπλανιέται στους αιώνες. Ήρθε η ώρα να σου εξομολογηθώ κάτι. Εγώ ήμουν αυτός που αλυχτούσα στο σκοτάδι, καθώς τα μικρά,φυλλοσταλεκιασμένα σου δάχτυλα εξερευνούσαν το σπήλαιο της ανεξερεύνητης γνώσης. Εγώ ήμουν αυτός που τυραννούσα κρυφά τη νυχτικιά σου, αλείφοντας την με κόπρανα και κρέμα απολέπισης από το Νόβι Σαντ που μου πρόσφερε αστείρευτη μανία ηδονής, καθώς ήμουν ξαπλωμένος και ντυμένος με τα κουρέλια της αγίας Ιωσηφίνας. Ήταν Παρασκευή, θυμάμαι...

- Πώς φαντάζεστε την τέλεια ευτυχία;

Ξαπλωμένη, ανέμελη, ερωμένη του ακόρεστου Λουδοβίκου ΙΕ’. Γυμνή με το χρυσαφένιο δέρμα της να λάμπει στα δακρυσμένα μάτια μου, κορμί ποθητό- ακόμη και από τους ευνούχους τηςΒαβυλώνας- βλέμμα καρφωμένο στην καρδιά μου,χαιδεύοντας το πηγούνι της και αφήνοντας προκλητικά ακάλυπτο το μέρος- που τη νύχτα που το απόκτησα χόρεψα με αγγέλους και διαβόλους μαζί- είμαι έτοιμος να τα πουλήσω όλα για να το αποκτήσω ξανά. Τον τρυφερό της πισινό.

- Τι ή ποιος είναι η μεγαλύτερη αγάπη της ζωής σας;

James A. Joyce

- Ποιο ταλέντο θα θέλατε να είχατε;

Να Είμαι εγώ το παμφάγο θηλυκό την ψαλίδα κρατώ ανα χείρας επιδέξιοον, ευνουχίζω στο λεπτό τέκνο σοφόμίας άσπιλης μοίρας…

- Αν μπορούσατε να αλλάξετε ένα πράγμα στον εαυτό σας, ποιο θα ήταν αυτό;

Δεν θα ήταν ωραία αν καταπίναμε τη φελινική μας σιαγόνα σε στυφές αναμοχλεύσεις νιφάδων κουάρκ;

- Αν μπορούσατε να αλλάξετε ένα πράγμα στην οικογένειάς σας, ποιο θα ήταν αυτό;

Την τέχνη και την συλλογική ευθύνη που είναι το σεντόνι του λεπρού για να καλύψει τις

ανομολόγητες πληγές του.

- Ποιο θεωρείτε το μεγαλύτερο επίτευγμά σας;

ΑΣΕΛΓΩΝΤΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΓΥΜΝΟ ΤΑΛΑΙΠΩΡΗΜΕΝΟ ΚΟΡΜΙ ΤΗΣ ΗΘΙΚΗΣ

- Πού θα θέλατε να ζείτε;

Επάνω στην καμπούρα ενός ετοιμοθάνατου κορμοράνου, στις όχθες του ποταμού Guadiana στα ΙσπανοΠορτογαλικά σύνορα.

- Ποιος είναι ο μεγαλύτερος φόβος σας;

Το παρελθόν...ειλικρινά, όμως, δεν τυχαίνει να γνωρίζω κάποιον που έχει ως χόμπι την συλλογή περιττωμάτων, εκτός από τους παρελθοντολάτρεις.

- Τι αντιπαθείτε περισσότερο;

Τον πιο νοσηρό εγκέφαλο που αρέσκεται να φλερτάρει με μια πυγολαμπίδα κατασκευασμένη από φορμόλη.

- Ποιο χαρακτηριστικό σας αντιπαθείτε περισσότερο;

Που όταν όλα γύρω μου γίνουν στάχτη, θα προσπαθώ απερίσπαστος να τελειώσω την ανάγνωση ενός άρθρου στην κυριακάτικη έκδοση της «Μπερλίνερ Τάνγκεμπλουντ» αφιερωμένο στην μεταβατική περίοδο της λιβελούλας σε drag gueen.

-Τι αντιπαθείτε περισσότερο στους άλλους;

Η δαντελού! Πιάστε την δαντελού! Αγνή δαντελού…!

- Τι θεωρείτε ως τη μεγαλύτερή σας σπατάλη;

Χειμωνιάτικο πρωινό του ’76, θαρρώ, τσαλαπατώντας πάνω στο μαρμάρινο χιόνι, χειρεύοντας τα χειρότερα, χιλίων καρδιναλίων χειραφέτηση, όταν χαιρετώντας την χιλιοστή κορδέλα χίμηξε καταπάνω μου, εχέφρων ο υιός ο μονογενής χειροφίλησε τη χείρα της χήρας με τους εξηνταοκτώμιση χοίρους.

- Ποιο είναι το αγαπημένο σας ταξίδι;

Χωρίς μιλιά ή στοχασμό κανένα
Κι η αγάπη την ψυχή να πλημμυρίζει
΄ Θα γίνω ένας αλήτης που γυρίζει μ’ένα κορίτσι ανέγνοιαστος στα ξένα

- Ποια θεωρείτε την πιο υπερτιμημένη αρετή;

Την παρτούζα με τρείς γυναίκες...

- Σε ποιες περιστάσεις ψεύδεστε;

Πάντα, Παντού

- Τι δεν σας αρέσει στην εμφάνισή σας;

Τα συρτάρια μου που μυρίζουν χλωροφύλλη. Ο λαιμός μου καμφορά. Εμπνευσμένος κώλος. Βολοδέρνω στα λογικά της εύπορης γάτας με το κορίτσι που αυνανίζεται μπροστά από τον καθρέφτη. Το φεγγάρι σχίζεται στο φρύδι του Μπαλτύς.

- Ποιόν άνθρωπο απεχθάνεστε;

Εκείνον που λησμόνησε τα ναύλα της ακαριαίας σιωπής, που δύναται να επιλύσει την κατάρα των ολικών υποθέτων, καθώς όλα έχουν ειπωθεί.

- Ποια λέξη ή φράση χρησιμοποιείτε κατά κόρον;

Αφήστε τούς νεκρούς να θάψουν τούς νεκρούς τους.

- Ποιο πράγμα θεωρείτε ότι σας χαρακτηρίζει;

Ερωτευμένος άθεος με μια θεά από λάβδανο και ζύθο.

- Για ποιο πράγμα έχετε μετανιώσει;

Για το χρώμα του καναπέ.

- Ποια είναι η αγαπημένη σας ασχολία;

Το χρώμα που έχει ο ουρανός λίγο πρίν σκοτεινιάσει.

- Ποιοι είναι οι ήρωές σας στην πραγματική ζωή;

Ένα άλογο που ψυχορραγεί.

- Πώς θα θέλατε να πεθάνετε;

Σε αεροπορικό δυστύχημα, διαβάζοντας στην κυριακάτικη έκδοση της "Μπερλίνερ Τάνγκεμπλουντ".

- Αν πεθαίνατε και επιστρέφατε στη ζωή, ποιόν άνθρωπο ή πράγμα θα θέλατε να ενσαρκώσετε;

James A. Joyce

- Ποιο είναι το αγαπημένο σας απόφθεγμα;

...